Łuszczycowe zapalenie stawów
Autor: Alicja Kostecka
Data: 21.05.2018
Źródło: Reumatologia 2018, nowe trendy/AK
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
W Stanach Zjednoczonych zachorowalność na łuszczycowe zapalenie stawów (ŁZS) szacuje się na 6–25 przypadków na 10 000 osób. Choroba dotyczy głównie rasy białej, rzadko jest diagnozowana u osób rasy czarnej i azjatyckiej. Chociaż ŁZS należy do spondyloartropatii seronegatywnych, często jest rozpoznawane wg
kryteriów CASPAR (Classification Criteria for Psoriatic Arthritis), gdyż w obrazie klinicznym dominuje zajęcie stawów obwodowych, zapalenie przyczepów ścięgnistych i obecność palców kiełbaskowatych.
kryteriów CASPAR (Classification Criteria for Psoriatic Arthritis), gdyż w obrazie klinicznym dominuje zajęcie stawów obwodowych, zapalenie przyczepów ścięgnistych i obecność palców kiełbaskowatych.
U dzieci z zapaleniem stawów, które nie mają łuszczycy, ale wykazują dwie lub więcej cech ŁZS, takich jak zapalenie przyczepów ścięgnistych, zmiany paznokci (paznokcie naparstkowe, plamy olejowe) lub wywiad rodzinny w kierunku łuszczycy (w 1. stopniu pokrewieństwa), można rozpoznać ŁZS, gdyż spełniają
kryteria choroby wg CASPAR.
U osób dorosłych zmiany stawowe pojawiają się najczęściej ok. 10 lat później niż zmiany skórne i mogą dotyczyć stawów obwodowych lub stawów kręgosłupa, którym często towarzyszy zapalenie przyczepów ścięgnistych, palce kiełbaskowate oraz współwystępowanie antygenu HLA-B27 (40–50%) [1]. Zapalenie przyczepu
ścięgna jest trudne do oceny ze względu na nakładanie się mikrourazów mechanicznych, zmian zwyrodnieniowych i zmian zapalnych w miejscu przyczepu ścięgna, więzadła, powięzi lub torebki stawowej do kości; coraz częściej te miejsca przyczepu uważane są za główne miejsce zapalenia w spondyloartropatiach zapalnych, w tym w ŁZS.
W konwencjonalnej terapii ŁZS stosuje się niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), syntetyczne i biologiczne leki modyfikujące przebieg choroby (LMPCh), takie jak metotreksat (MTX), leflunomid (LEF), sulfasalazyna (SSZ), a w niektórych przypadkach cyklosporyna. Leki biologiczne w formie inhibitorów TNF-α
(infliksimab, etanercept, adalimumab, certolizumab pegol, golimumab) są lekami dostępnymi w Polsce w ramach programu lekowego. Do leków nowszej generacji należą inhibitory IL-17 (secukinumab), inhibitory IL-12, IL-23 (ustekinumab) oraz takie syntetyczne leki, jak inhibitory fosfodiesterazy 4 (apremilast). Są one zarejestrowane w leczeniu ŁZS, ale nie są jeszcze dostępne w Polsce w ramach programów lekowych (stan z 15 lutego 2018 r.).
Czytaj więcej:ŁZS Reumatologoa 2018.pdf
kryteria choroby wg CASPAR.
U osób dorosłych zmiany stawowe pojawiają się najczęściej ok. 10 lat później niż zmiany skórne i mogą dotyczyć stawów obwodowych lub stawów kręgosłupa, którym często towarzyszy zapalenie przyczepów ścięgnistych, palce kiełbaskowate oraz współwystępowanie antygenu HLA-B27 (40–50%) [1]. Zapalenie przyczepu
ścięgna jest trudne do oceny ze względu na nakładanie się mikrourazów mechanicznych, zmian zwyrodnieniowych i zmian zapalnych w miejscu przyczepu ścięgna, więzadła, powięzi lub torebki stawowej do kości; coraz częściej te miejsca przyczepu uważane są za główne miejsce zapalenia w spondyloartropatiach zapalnych, w tym w ŁZS.
W konwencjonalnej terapii ŁZS stosuje się niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), syntetyczne i biologiczne leki modyfikujące przebieg choroby (LMPCh), takie jak metotreksat (MTX), leflunomid (LEF), sulfasalazyna (SSZ), a w niektórych przypadkach cyklosporyna. Leki biologiczne w formie inhibitorów TNF-α
(infliksimab, etanercept, adalimumab, certolizumab pegol, golimumab) są lekami dostępnymi w Polsce w ramach programu lekowego. Do leków nowszej generacji należą inhibitory IL-17 (secukinumab), inhibitory IL-12, IL-23 (ustekinumab) oraz takie syntetyczne leki, jak inhibitory fosfodiesterazy 4 (apremilast). Są one zarejestrowane w leczeniu ŁZS, ale nie są jeszcze dostępne w Polsce w ramach programów lekowych (stan z 15 lutego 2018 r.).
Czytaj więcej:ŁZS Reumatologoa 2018.pdf
