Łysienie plackowate okolicy brody – co obecnie wiadomo?
Autor: Kamila Gębska
Data: 18.01.2017
Źródło: D Saceda-Corralo et al. J Eur Acad Dermatol Venereol 31 (1), 187-192. 2016/KG
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Łysienie plackowate obejmujące okolicę brody (ang. BAA – alopecia areata of the beard area) jest częstą manifestacją kliniczną, jednak brak jest badań opisujących kliniczny przebieg schorzenia. Saceda-Corralo i wsp. zaprojektowali przegląd systematyczny, którego celem była ocena BAA pod kątem epidemiologii, współchorobowości, obrazu klinicznego, przebiegu oraz najczęściej stosowanych metod leczenia.
Do badania włączono 55 pacjentów (w wieku od 20-74 lat, średni wiek 39,1 roku) dotkniętych łysieniem plackowatym okolicy brody, u których czas obserwacji klinicznej wynosił co najmniej 12 miesięcy. Średni wiek wystąpienia objawów wynosił 34,5 lat. Rozpoznanie opierało się na obrazie klinicznym. U 14,5% pacjentów odnotowano dodatni wywiad rodzinny w kierunku łysienia plackowatego o dowolnej lokalizacji.
W grupie badanej stwierdzono w wywiadzie współwystępowanie różnego rodzaju dermatoz: atopowego zapalenia skóry (14,5%), bielactwa (3,6%), łuszczycy (3,6%). Ponadto u 5,4% pacjentów współwystępowała choroba Leśniowskiego-Crohna, u 3,6% pacjentów astma, u 1,8% pacjentów nadczynność tarczycy. Badania laboratoryjne przeprowadzono u 50 (90,9%) pacjentów. Wśród nieprawidłowości stwierdzano nieprawidłowe stężenia hormonów tarczycy (n=5,1%) – w tym u trzech pacjentów niedoczynność tarczycy, u jednego subkliniczną nadczynność tarczycy, u jednego subkliniczną niedoczynność tarczycy; badanie w kierunku obecności przeciwciał przeciwtarczycowych było ujemne we wszystkich przypadkach.
Badanie w kierunku obecności przeciwciał przeciwjądrowych wykonano u 47 pacjentów (85,5%), uzyskując wynik dodatni w jednym przypadku. U dwóch pacjentów stwierdzono ponadto podwyższone stężenie IgE. U 45,5% pacjentów w czasie obserwacji wystąpiło łysienie plackowate skóry skalpu. Analiza wieloczynnikowa wskazała na związek pomiędzy wystąpieniem łysienia plackowatego skóry skalpu a dodatnim wywiadem rodzinnym, jednak bez istotności statystycznej.
Do najczęściej stosowanych metod leczenia należały: miejscowe glikokortykosteroidy
(32.4%), glikokortykosteroidy podawane doogniskowo (17.1%), miejscowy minoksydyl (15.2%), doustne glikokortykosteroidy (14.3%), miejscowe inhibitory kalcyneuryny (4.8%).
W 16,2% przypadków przyjęto postawę wyczekującą.
Mimo, iż jak podkreślają autorzy, łysienie plackowate skóry brody ma niewielki wpływ na jakość życia, stosunkowo często poprzedza wystąpienie łysienia plackowatego skóry skalpu. Z tego względu wskazane jest objęcie tej grupy pacjentów co najmniej 12 miesięcznym okresem obserwacji.
W grupie badanej stwierdzono w wywiadzie współwystępowanie różnego rodzaju dermatoz: atopowego zapalenia skóry (14,5%), bielactwa (3,6%), łuszczycy (3,6%). Ponadto u 5,4% pacjentów współwystępowała choroba Leśniowskiego-Crohna, u 3,6% pacjentów astma, u 1,8% pacjentów nadczynność tarczycy. Badania laboratoryjne przeprowadzono u 50 (90,9%) pacjentów. Wśród nieprawidłowości stwierdzano nieprawidłowe stężenia hormonów tarczycy (n=5,1%) – w tym u trzech pacjentów niedoczynność tarczycy, u jednego subkliniczną nadczynność tarczycy, u jednego subkliniczną niedoczynność tarczycy; badanie w kierunku obecności przeciwciał przeciwtarczycowych było ujemne we wszystkich przypadkach.
Badanie w kierunku obecności przeciwciał przeciwjądrowych wykonano u 47 pacjentów (85,5%), uzyskując wynik dodatni w jednym przypadku. U dwóch pacjentów stwierdzono ponadto podwyższone stężenie IgE. U 45,5% pacjentów w czasie obserwacji wystąpiło łysienie plackowate skóry skalpu. Analiza wieloczynnikowa wskazała na związek pomiędzy wystąpieniem łysienia plackowatego skóry skalpu a dodatnim wywiadem rodzinnym, jednak bez istotności statystycznej.
Do najczęściej stosowanych metod leczenia należały: miejscowe glikokortykosteroidy
(32.4%), glikokortykosteroidy podawane doogniskowo (17.1%), miejscowy minoksydyl (15.2%), doustne glikokortykosteroidy (14.3%), miejscowe inhibitory kalcyneuryny (4.8%).
W 16,2% przypadków przyjęto postawę wyczekującą.
Mimo, iż jak podkreślają autorzy, łysienie plackowate skóry brody ma niewielki wpływ na jakość życia, stosunkowo często poprzedza wystąpienie łysienia plackowatego skóry skalpu. Z tego względu wskazane jest objęcie tej grupy pacjentów co najmniej 12 miesięcznym okresem obserwacji.
