Metody zabiegowe w leczeniu nadpotliwości

W leczeniu nadpotliwości stosuje się metody farmakologiczne oraz operacyjne. Ponadto możliwe jest zastosowanie procedur dermatologicznych, do których zalicza się iniekcje toksyny botulinowej, jonoforezę, radiofrekwencję mikroigłową, laseroterapię, zabiegi z wykorzystaniem mikrofal oraz mikroogniskowych ultradźwięków.

Nadpotliwość definiowana jest jako przewlekły stan zwiększonego wydzielania potu, przekraczający fizjologiczne zapotrzebowanie wymagane do utrzymania termoregulacji [1]. Wyróżnia się nadpotliwość pierwotną i wtórną. Nadpotliwość pierwotna występuje częściej niż wtórna i ma podłoże idiopatyczne, jednak ze względu na występowanie rodzinne podejrzewa się predyspozycje genetycznie [2]. Najczęściej jest ogniskowa, obustronna i dotyczy dłoni, stóp, dołów pachowych oraz skóry twarzy i skóry owłosionej głowy [1]. Aby potwierdzić pierwotne pochodzenie nadpotliwości należy wykluczyć wtórne przyczyny, do których należą infekcje, zaburzenia endokrynologiczne i neurologiczne, nowotwory złośliwe, menopauza, ciąża oraz przyjmowanie niektórych leków. Schorzenie może się wiązać z obniżeniem jakości życia chorego, problemami na podłożu psychicznym, społecznym i zawodowym [3]. W diagnostyce hiperhydrozy stosuje się metody subiektywne i obiektywne. Do metod subiektywnych zalicza się skalę HDSS (Hyperhidrosis Disease Severity Scale) i DLQI (Dermatology Life Quality Index). HDSS to czterostopniowa skala nasilenia nadmiernego wydzielania potu, gdzie 1 oznacza niezauważalne pocenie, które nie zaburza codziennej aktywności, a 4 to pocenie nieakceptowalne, uniemożliwiające codzienną aktywność pacjenta. DLQI to kwestionariusz zawierający 10 pytań, na podstawie których ocenia się jakość życia pacjenta ze schorzeniem dermatologicznym [4]. Do testów obiektywnych należą próba jodowo-skrobiowa (test Minora) oraz metoda grawimetryczna. W teście Minora badany obszar skóry najpierw zostaje posmarowany jodyną, a następnie posypany skrobią. Miejsca ze wzmożoną potliwością zabarwiają się na kolor ciemnofioletowy [5]. Test grawimetryczny polega na zważeniu bibułki przed przyłożeniem i po 10 minutach od przyłożenia do badanego miejsca w stałych warunkach temperatury i wilgotności. Wybór metody leczenia zależy od rodzaju nadpotliwości. W przypadku nadpotliwości wtórnej najpierw powinno się wdrożyć leczenie przyczynowe choroby podstawowej [3]. W pierwotnej hiperhydrozie leczeniem pierwszego wyboru są preparaty miejscowe. W przypadku niepowodzenia dostępne jest leczenie ogólne, a gdy ono nie przynosi rezultatów, możliwe jest leczenie zabiegowe [6]. Leczenie zabiegowe jest skuteczne w terapii nadpotliwości, jednak może się wiązać z występowaniem działań niepożądanych oraz wysokimi kosztami [7].

Pełna treść artykułu: Metody zabiegowe w leczeniu nadpotliwości