Międzykontynentalne badawcze dostrzeżenie wieloczynnikowej heterogenności pęcherzycy na corocznym zjeździe the Society for Investigative Dermatology 7-10 maja 2014, Albuquerque, New Mexico, USA
Autor: Andrzej Kordas
Data: 12.05.2014
Źródło: Justyna Gornowicz-Porowska, Marian Dmochowski, Paweł Pietkiewicz, Monika Bowszyc-Dmochowska Pracownia Autoimmunizacyjnych Dermatoz Pęcherzowych, Pracownia Histopatologii i Immunopatologii Skóry, Katedra i Klinika Dermatologii, UM w Poznaniu
Podejrzewana i coraz częściej potwierdzana kliniczno-molekularna heterogenność chorób kręgu pęcherzycy, a także fizjologiczna zmienność choroby (przejścia pomiędzy różnymi typami pęcherzycy /shift/) sugerują jej patogenetyczną złożoność, a także sprawiają, że terapeutyczne prowadzenie chorego bywa mało satysfakcjonujące.
Na wspomnianym zjeździe przedstawiono kilka doniesień sugerujących wieloczynnikową patogenetyczno-kliniczną heterogenność pęcherzycy (1-9) z odniesieniami do prowadzenia chorych pęcherzycowych (streszczenia są dostępne swobodnie/bez opłat pod adresem www.nature.com/).
Niejednorodność pęcherzycy dotyczy zarówno aspektów immunologicznych, jak i genetycznych. Sugeruje się: (i) zmienny profil przeciwciał w różnych fazach choroby (utrzymywanie się podwyższonego poziomu przeciwciał wobec desmogleiny 3 /DSG3/ sugeruje przewlekły przebieg pęcherzycy zwykłej /PV/ z przejściowymi nawrotami) (1,2), (ii) rolę poszczególnych klas immunoglobulin i ich izotypów w przebiegu pęcherzycy (autoprzeciwciała IgA specyficzne wobec DSG3 mogą sprzyjać patogennej roli reakcji krzyżowych przyczyniając się do zapoczątkowania autoimmunizacji) (3), (iii) istotność przeciwciał przeciwko peroksydazie tarczycowej jako element sprzyjający rozdziałowi komórek i przyczyniający się do rozwoju pęcherza w PV (4), (iv) przyjmowanie leków w terapii nadciśnienia tętniczego jako możliwy wyzwalacz/modulator przebiegu omawianej dermatozy w różnorodnych układach klinicznych (5). Zróżnicowanie genetyczne obejmuje: (i) identyfikację wariantów alleli HLA DR14 (haplotyp DRB*1404/DQB1*0503 jako związany z genetyczną predyspozycją do skórno-dominującej manifestacji klinicznej/fenotypu pęcherzycowego wskutek zwiększonego rozpoznawania desmogleiny 1) (6), (ii) identyfikację polimorficznych wariantów genu dla czynnika transkrypcyjnego ST18 skutkujących wzmocnieniem podatności keratynocytów do IgG-indukowanej apoptozy pęcherzycowej (7), (iii) podatność pacjentów pęcherzycowych do rozwoju innych chorób kręgu autoimmunizacji i wytypowanie grup najczęściej związanych z PV (wspólne tło genetyczne pomiędzy klinicznie innymi schorzeniami, co leży u podstaw skłonności do wzbudzania patologicznej autoimmunizacji) (8). Ponadto przedstawione badania asocjacyjne całego genomu (GWAS) ujawniły/potwierdziły, że podatność genetyczna PV związana jest z regionem MHC i wyłoniły 76 obiecujących polimorfizmów pojedynczych nukleotydów /SNPs/ (mutacja typu zmiany sensu /missense/ NCR3, kodującego białko oddziałujące z receptorem T-komórkowym, związanym z PV), a także wytypowały odpowiednie locus podatności związane z PV (9). Sugerowano też, że wczesne leczenie PV może umożliwić eliminację wszystkich klonów komórek B anty-DSG3 IgG, które utrzymują się przez lata (10).
Podsumowując, postrzeganie chorych pęcherzycowych poprzez pryzmat uzgadnianych schematów postępowania może być zbyt naiwne, a istotna byłaby indywidualizacja/spersonalizowanie postępowania z chorym pęcherzycowym, biorąca pod uwagę osobnicze warianty odpowiedzi immunologicznej i możliwe indywidualne wahania ekspresji poszczególnych autoantygenów. Być może także nowe dane pozwolą na opracowanie uwspółcześnionego podziału tej grupy chorób.
1. Naseer SY, Seiffert-Sinha K, Sinha AA: Anti-desmoglein 1 and -3 profiles as predictors of disease variation in pemphigus vulgaris. J Invest Dermatol 2014, 134: S9-S27; doi:10.1038/jid.2014.102 (055).
2. Maldonado M, Stamey CR, Culton DA, Prisayanh P, Quaqish BF, Aoki V, Hans Filho G, Rivitti EA, Diaz LA: IgG1 and IgG4 subclass autoantibody responses against keratinocyte cadherins in Fogo Selvagem. . J Invest Dermatol 2014, 134: S9-S27; doi:10.1038/jid.2014.102 (151).
3. Ellebrecht C, Mukherjee EM, Choi E, Payne AS: Desmoglein-specific IgA in pemphigus vulgaris are clonally distinct from IgG4 and can cross-react with human pathogens. J Invest Dermatol 2014, 134: S9-S27; doi:10.1038/jid.2014.102 (059).
4. Sajda T, Seiffert-Sinha K, Sinha AA:Autoantibodies directed against thyroid peroxidase may contribute to blister formation in pemphigus vulgaris. J Invest Dermatol 2014, 134: S9-S27; doi:10.1038/jid.2014.102 (074).
5. Dmochowski M, Pietkiewicz P, Gornowicz-Porowska J, Bowszyc-Dmochowska M: Intake of antihypertensives suspected, according to published reports, of triggering pemphigus by pemphigus patients: The large-scale problem. J Invest Dermatol 2014, 134: S49-S60; doi:10.1038/jid.2014.105 (282).
6. Naseer SY, Seiffert-Sinha K, Sinha AA: Ethnic variation in HLA DR14 alleles predispose to differential clinical phenotypes in pemphigus vulgaris. J Invest Dermatol 2014, 134: S9-S27; doi:10.1038/jid.2014.102 (056).
7. Vodo D, Geller S, Ben-Asher E, Olender T, Goldberg I, Nosgorodsky J, Alkelai A, Tatarsky P, Baum S, Barzilai A, Ibrahim S, Zillikens D, Lancet D, Sprecher E, Sarig O: A role ST18 in the pathogenesis of pemphigus vulgaris. J Invest Dermatol 2014, 134: S9-S27; doi:10.1038/jid.2014.102 (058).
8. Parameswaran A, Attwood K, Sato R, Seiffert-Sinha K, Sinha AA: Pemphigus vulgaris clusters with autoimmune thyroid disease, rheumatoid arthritis, and type 1 diabetes. J Invest Dermatol 2014, 134: S9-S27; doi:10.1038/jid.2014.102 (054).
9. Gao J, Sheng Y, Li Y, Ciu Y, Sun I, Yang S, Zhang X: A genome-wide association study of pemphigus vulgaris. J Invest Dermatol 2014, 134: S72-S83; doi:10.1038/jid.2014.107 (442).
10. Hammers CM, Chen J, Lin C, Kacir S, Payne AS, Siegel DL, Stanley JR. In pemphigus vulgaris patients ongoing disease and relapse is associated with persistence of the same non-tolerant B-cell clones which are eliminated in long-term clinical and serologic remission. (tytuł na plakacie: Persistence of anti-desmoglein 3 IgG+ B-cell clones in pemphigus patients over years). J Invest Dermatol 2014, 134: S93; doi:10.1038/jid.2014.102 (532).
Legenda do ryciny:
E-poster (282) M. Dmochowskiego i wsp. przedstawiony na zjeździe the Society for Investigative Dermatology 7-10 maja 2014, Albuquerque, New Mexico, USA.
Niejednorodność pęcherzycy dotyczy zarówno aspektów immunologicznych, jak i genetycznych. Sugeruje się: (i) zmienny profil przeciwciał w różnych fazach choroby (utrzymywanie się podwyższonego poziomu przeciwciał wobec desmogleiny 3 /DSG3/ sugeruje przewlekły przebieg pęcherzycy zwykłej /PV/ z przejściowymi nawrotami) (1,2), (ii) rolę poszczególnych klas immunoglobulin i ich izotypów w przebiegu pęcherzycy (autoprzeciwciała IgA specyficzne wobec DSG3 mogą sprzyjać patogennej roli reakcji krzyżowych przyczyniając się do zapoczątkowania autoimmunizacji) (3), (iii) istotność przeciwciał przeciwko peroksydazie tarczycowej jako element sprzyjający rozdziałowi komórek i przyczyniający się do rozwoju pęcherza w PV (4), (iv) przyjmowanie leków w terapii nadciśnienia tętniczego jako możliwy wyzwalacz/modulator przebiegu omawianej dermatozy w różnorodnych układach klinicznych (5). Zróżnicowanie genetyczne obejmuje: (i) identyfikację wariantów alleli HLA DR14 (haplotyp DRB*1404/DQB1*0503 jako związany z genetyczną predyspozycją do skórno-dominującej manifestacji klinicznej/fenotypu pęcherzycowego wskutek zwiększonego rozpoznawania desmogleiny 1) (6), (ii) identyfikację polimorficznych wariantów genu dla czynnika transkrypcyjnego ST18 skutkujących wzmocnieniem podatności keratynocytów do IgG-indukowanej apoptozy pęcherzycowej (7), (iii) podatność pacjentów pęcherzycowych do rozwoju innych chorób kręgu autoimmunizacji i wytypowanie grup najczęściej związanych z PV (wspólne tło genetyczne pomiędzy klinicznie innymi schorzeniami, co leży u podstaw skłonności do wzbudzania patologicznej autoimmunizacji) (8). Ponadto przedstawione badania asocjacyjne całego genomu (GWAS) ujawniły/potwierdziły, że podatność genetyczna PV związana jest z regionem MHC i wyłoniły 76 obiecujących polimorfizmów pojedynczych nukleotydów /SNPs/ (mutacja typu zmiany sensu /missense/ NCR3, kodującego białko oddziałujące z receptorem T-komórkowym, związanym z PV), a także wytypowały odpowiednie locus podatności związane z PV (9). Sugerowano też, że wczesne leczenie PV może umożliwić eliminację wszystkich klonów komórek B anty-DSG3 IgG, które utrzymują się przez lata (10).
Podsumowując, postrzeganie chorych pęcherzycowych poprzez pryzmat uzgadnianych schematów postępowania może być zbyt naiwne, a istotna byłaby indywidualizacja/spersonalizowanie postępowania z chorym pęcherzycowym, biorąca pod uwagę osobnicze warianty odpowiedzi immunologicznej i możliwe indywidualne wahania ekspresji poszczególnych autoantygenów. Być może także nowe dane pozwolą na opracowanie uwspółcześnionego podziału tej grupy chorób.
1. Naseer SY, Seiffert-Sinha K, Sinha AA: Anti-desmoglein 1 and -3 profiles as predictors of disease variation in pemphigus vulgaris. J Invest Dermatol 2014, 134: S9-S27; doi:10.1038/jid.2014.102 (055).
2. Maldonado M, Stamey CR, Culton DA, Prisayanh P, Quaqish BF, Aoki V, Hans Filho G, Rivitti EA, Diaz LA: IgG1 and IgG4 subclass autoantibody responses against keratinocyte cadherins in Fogo Selvagem. . J Invest Dermatol 2014, 134: S9-S27; doi:10.1038/jid.2014.102 (151).
3. Ellebrecht C, Mukherjee EM, Choi E, Payne AS: Desmoglein-specific IgA in pemphigus vulgaris are clonally distinct from IgG4 and can cross-react with human pathogens. J Invest Dermatol 2014, 134: S9-S27; doi:10.1038/jid.2014.102 (059).
4. Sajda T, Seiffert-Sinha K, Sinha AA:Autoantibodies directed against thyroid peroxidase may contribute to blister formation in pemphigus vulgaris. J Invest Dermatol 2014, 134: S9-S27; doi:10.1038/jid.2014.102 (074).
5. Dmochowski M, Pietkiewicz P, Gornowicz-Porowska J, Bowszyc-Dmochowska M: Intake of antihypertensives suspected, according to published reports, of triggering pemphigus by pemphigus patients: The large-scale problem. J Invest Dermatol 2014, 134: S49-S60; doi:10.1038/jid.2014.105 (282).
6. Naseer SY, Seiffert-Sinha K, Sinha AA: Ethnic variation in HLA DR14 alleles predispose to differential clinical phenotypes in pemphigus vulgaris. J Invest Dermatol 2014, 134: S9-S27; doi:10.1038/jid.2014.102 (056).
7. Vodo D, Geller S, Ben-Asher E, Olender T, Goldberg I, Nosgorodsky J, Alkelai A, Tatarsky P, Baum S, Barzilai A, Ibrahim S, Zillikens D, Lancet D, Sprecher E, Sarig O: A role ST18 in the pathogenesis of pemphigus vulgaris. J Invest Dermatol 2014, 134: S9-S27; doi:10.1038/jid.2014.102 (058).
8. Parameswaran A, Attwood K, Sato R, Seiffert-Sinha K, Sinha AA: Pemphigus vulgaris clusters with autoimmune thyroid disease, rheumatoid arthritis, and type 1 diabetes. J Invest Dermatol 2014, 134: S9-S27; doi:10.1038/jid.2014.102 (054).
9. Gao J, Sheng Y, Li Y, Ciu Y, Sun I, Yang S, Zhang X: A genome-wide association study of pemphigus vulgaris. J Invest Dermatol 2014, 134: S72-S83; doi:10.1038/jid.2014.107 (442).
10. Hammers CM, Chen J, Lin C, Kacir S, Payne AS, Siegel DL, Stanley JR. In pemphigus vulgaris patients ongoing disease and relapse is associated with persistence of the same non-tolerant B-cell clones which are eliminated in long-term clinical and serologic remission. (tytuł na plakacie: Persistence of anti-desmoglein 3 IgG+ B-cell clones in pemphigus patients over years). J Invest Dermatol 2014, 134: S93; doi:10.1038/jid.2014.102 (532).
Legenda do ryciny:
E-poster (282) M. Dmochowskiego i wsp. przedstawiony na zjeździe the Society for Investigative Dermatology 7-10 maja 2014, Albuquerque, New Mexico, USA.
