Międzynarodowe wytyczne leczenia mukormykozy
Autor: Alicja Kostecka
Data: 22.11.2019
Źródło: https://bit.ly/2Op9OD3
| Tagi: | mukormykoza |
Na łamach the Lancet Infectious Diseases ukazały się międzynarodowe wytyczne postępowania w infekcji mukormykozy, które są konsensusem 33 krajów z różnych regionów świata. Mukormykoza jest rzadką chorobą infekcyjną, zagrażającą życiu, a wywoływaną przez grzyby z rzędu Mucorales. Po aspergilozie i kandydozie jest to trzecia co do częstości inwazyjna choroba grzybicza.
Na podstawie lokalizacji anatomicznej można wyróżnić sześć postaci mukormykozy: płucną, zatokowo-oczodołowo-mózgową, przewodu pokarmowego, skórną, rozsianą oraz rzadsze lokalizacje. Zarówno manifestacja kliniczna, jak i radiologiczna są niespecyficzne, dlatego szybkie odróżnienie aspergilozy od mukormykozy jest utrudnione, natomiast metody leczenia tych infekcji są odmienne.
Mukormykoza jest trudną do zdiagnozowania rzadką chorobą o wysokiej częstotliwości występowania i śmiertelności. Diagnoza jest często zbyt opóźniona, a choroba rozwija się szybko, dlatego pilna interwencja chirurgiczna i medyczna ratuje życie.
W związku z potrzebą jednolitego leczenia od stycznia 2018 r. kilkuset autorów z 33 krajów z różnych regionów świata przeanalizowało opublikowane dowody dotyczące leczenia mukormykozy i przedstawiło zalecenia dotyczące konsensusu na temat różnic postępowania różnic postępowania między regionami świata w ramach inicjatywy „One World One Guideline” Europejskiej Konfederacji Mykologii Medycznej (ECMM).
Diagnostyka nie różni się znacznie między poszczególnymi regionami świata. W przypadku podejrzenia mukormykozy zaleca się odpowiednie obrazowanie w celu udokumentowania zakresu choroby, a następnie wskazana jest interwencja chirurgiczna. Lekami pierwszego rzutu w dużych dawkach są liposomalna amfoterycyna B, a dożylne izawukonazol i tabletki pozakonazol z opóźnionym uwalnianiem są zalecane umiarkowanie. Oba triazole są zdecydowanie zalecanymi zabiegami ratującymi życie.
Z roku na rok rośnie liczba pacjentów z mukormykozą, a śmiertelność nadal sięga ponad 50%. Najbardziej są narażeni chorzy z nowotworami układu krwiotwórczego (NUK), poddawani procedurze przeszczepiania allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych (allo-HSCT – allogeneic hematopoietic stem cell transplantation) oraz chorzy po przeszczepieniu narządów (SOT – solid organ transplantation), ponadto do grupy ryzyka są zaliczani pacjenci z cukrzycą (DM – diabetes mellitus).
Grzyby pleśniowe z rzędu Mucorales atakują przede wszystkim płuca, a także zatoki oboczne nosa, skąd rozprzestrzeniając się, zajmują przez ciągłość okolice oczodołu i tkankę mózgową (ROC – rhino-orbito-cerebral-mucormycosis), zajęte bywają również narządy jamy brzusznej, skóra, aż do postaci rozsianych.
Mukormykoza jest trudną do zdiagnozowania rzadką chorobą o wysokiej częstotliwości występowania i śmiertelności. Diagnoza jest często zbyt opóźniona, a choroba rozwija się szybko, dlatego pilna interwencja chirurgiczna i medyczna ratuje życie.
W związku z potrzebą jednolitego leczenia od stycznia 2018 r. kilkuset autorów z 33 krajów z różnych regionów świata przeanalizowało opublikowane dowody dotyczące leczenia mukormykozy i przedstawiło zalecenia dotyczące konsensusu na temat różnic postępowania różnic postępowania między regionami świata w ramach inicjatywy „One World One Guideline” Europejskiej Konfederacji Mykologii Medycznej (ECMM).
Diagnostyka nie różni się znacznie między poszczególnymi regionami świata. W przypadku podejrzenia mukormykozy zaleca się odpowiednie obrazowanie w celu udokumentowania zakresu choroby, a następnie wskazana jest interwencja chirurgiczna. Lekami pierwszego rzutu w dużych dawkach są liposomalna amfoterycyna B, a dożylne izawukonazol i tabletki pozakonazol z opóźnionym uwalnianiem są zalecane umiarkowanie. Oba triazole są zdecydowanie zalecanymi zabiegami ratującymi życie.
Z roku na rok rośnie liczba pacjentów z mukormykozą, a śmiertelność nadal sięga ponad 50%. Najbardziej są narażeni chorzy z nowotworami układu krwiotwórczego (NUK), poddawani procedurze przeszczepiania allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych (allo-HSCT – allogeneic hematopoietic stem cell transplantation) oraz chorzy po przeszczepieniu narządów (SOT – solid organ transplantation), ponadto do grupy ryzyka są zaliczani pacjenci z cukrzycą (DM – diabetes mellitus).
Grzyby pleśniowe z rzędu Mucorales atakują przede wszystkim płuca, a także zatoki oboczne nosa, skąd rozprzestrzeniając się, zajmują przez ciągłość okolice oczodołu i tkankę mózgową (ROC – rhino-orbito-cerebral-mucormycosis), zajęte bywają również narządy jamy brzusznej, skóra, aż do postaci rozsianych.
