Pęcherzyca zwykła - czy warto łączyć infliksimab z prednizonem?
Autor: Marzena Jaskot
Data: 28.08.2014
Źródło: Br J Dermatol. 2014 Aug 13. doi: 10.1111/bjd.13350. A multi-centered randomized trial of the treatment of pemphigus vulgaris patients with infliximab and prednisone compared to prednisone alone. Hall RP1, Fairley J, Woodley D, Werth VP, Hannah D, Streile
Według ostatniego badania opublikowanego w British Journal of Dermatology, połączenie infliksimabu z prednizonem jest dobrze tolerowane przez pacjentów i przyczynia się od obniżenia poziomu przeciwciał anty DSG1 i DSG3, czy jednak poprawia wyniki leczenia?
Na łamach British Journal of Dermatology przedstawiono wyniki badania określającego skuteczność i bezpieczeństwo połączenia prednizonu z infliksimabem w leczeniu pęcherzycy zwykłej. Badanie było wieloośrodkowe, a przy jego planowaniu wykorzystano model randomizowanej próby klinicznej. Uczestniczyli w niej chorzy z pęcherzycą zwykłą, którzy mimo przyjmowania prednizonu nie wykazywali znaczącej poprawy stanu klinicznego - byli oni w randomizowany sposób przypisywani do grupy otrzymującej dodatkowo infliksimab albo placebo. Po 18 i 26 tygodniach oceniano stopień odpowiedzi na nowe leczenie oraz poziom przeciwciał IgG antyDSG1 i antyDSG3. W każdej z grup było po 10 chorych. W 18 tygodniu, w każdej z nich odpowiedź na leczenie wykazał jeden pacjent. W 26 tygodniu natomiast pozytywną odpowiedź obserwowano jedynie u 3 osób przyjmujących infliksimab, podczas gdy w grupie placebo nie było nikogo spełniającego kryteria odpowiedzi na leczenie. Zarówno w 18 jak i w 26 tygodniu średni poziom IgG przeciwko DSG1 i DSG3 był niższy wśród pacjentów otrzymujących infliksimab (IgG anty-DSG-1: tydz. 18 p =0.035, tydz. 26 p = 0.022; IgG anty-DSG3; tydz. 18 p=0.035, tydz.26 p = 0.05). Podsumowując więc, nie wykazano znaczących różnic w zakresie bezpieczeństwa stosowania połączenia prednizonu z infliksimabem w porównaniu do samgo steroidu. Infliksimab także nie okazał się bardziej skutecznym środkiem w leczeniu pęcherzycy, mimo że przyczyniał się do zmniejszenia poziomu przeciwciał IgG przeciwko DSG1 i DSG3. Pewnym ograniczeniem wyników tego badania była jednak niewielka liczebność jego uczestników