Psychodermatologia: związek traumy i skóry
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Psychoderamtologia dostarcza niezbędnych informacji na temat interakcji skóry z otoczeniem danej osoby. Zbadano wiele czynników w chorobach skóry, na przykład występowanie depresji i lęku. Ocenia się też wpływ stresu na funkcję bariery skórnej, zniekształcenia obrazu ciała oraz stygmatyzacja, jednak nadal istnieje wiele innych ważnych tematów badawczych.
Jedną z tych dziedzin jest efekt traum. Traumy to potencjalnie niszczące wydarzenia życiowe, które odbijają się na psychicznym układzie odpornościowym jednostki. Istnieje kilka rodzajów urazów, na przykład historia poważnego zaniedbania czy wykorzystywanie seksualne. Zdarzenia te mogą wpływać na pacjenta wiele lat po zdarzeniu początkowym, ponieważ mogą zostać wywołane przez osobę lub zdarzenie, które przypomina mu o doświadczeniu, a doświadczenia te mogą być związane z rozregulowaniem autonomicznego układu nerwowego (ANS) .
Hidradenitis suppurativa jest chorobą, która ma wiele czynników psychologicznych. Mogą one mieć wpływ na jakość życia pacjentów. HS wiąże się z depresją i lękiem, może powodować zmniejszenie wydajności pracy, choroba wiąże się też poważnymi zaburzeniami obrazu ciała. U pacjentów z HS często dochodzi do upośledzenia życia seksualnego.
W europejskim wieloośrodkowym badaniu, w którym uczestnicy zostali zapytani: "Czy w ciągu ostatniego tygodnia stan Twojej skóry spowodował jakiekolwiek problemy seksualne?'' 66,7% pacjentów z HS udzieliło pozytywnych odpowiedzi. Wśród pacjentów z HS młodsze osoby czują się przygnębione, niegodne i niekochane, podczas gdy starsi pacjenci do pewnego stopnia znajdują sposoby wpływania na swój stan, na przykład poprzez przyjmowanie środków przeciwbólowych, noszenie luźnych, ciemnych ubrań i ciasnych bandaży, robienie wszystkiego, by być sprawnym i zdrowym. Są to przydatne strategie radzenia sobie, które pomagają pacjentom z HS w zmniejszaniu psychologicznego obciążenia ich chorobą. W odniesieniu do mechanizmów radzenia sobie strategie adaptacyjne mogą obejmować wsparcie społeczne. Podkreśla się też znaczenie członków rodziny, przyjaciół i innych bliskich osób dla pacjentów z HS w radzeniu sobie z frustracją. Na szczęście niewiele osób zgłasza, że ich partnerzy uważają zmiany chorobowe za niedopuszczalne. Wydaje się, że partnerzy akceptują ten stan. Komunikacja na temat choroby jest postrzegana przez pacjentów z HS jako bardzo ważna; dlatego mogą oni skorzystać z kursów organizowanych specjalnie dla grup osób z tą samą chorobą, gdyż mogą one służyć jako grupy wsparcia.
Gielen i wsp. na łamach czasopisma JEADV zauważyli, że maltretowanie w dzieciństwie może przyczynić się do znacznej i uporczywej, upośledzonej dysregulacji immunologicznej. Autorzy zbadali retrospektywnie traumy u 71 pacjentów z HS i 213 osób w grupie kontrolnej. 91,5% pacjentów z HS zgłosiło jedno lub więcej zdarzeń traumatycznych w życiu (tak vs. nie), w porównaniu z 81,2% grupy kontrolnej. Średnia liczba różnych urazów wynosiła 5,2 dla pacjentów z HS i 2,6 dla grupy kontrolnej.
Jeśli chodzi o traumatyczne zdarzenia w dzieciństwie, 57,7% pacjentów z HS zgłosiło jedno lub więcej takich doświadczeń i 28,6% osób z grupy kontrolnej. Średnia liczba różnych urazów dziecięcych wynosiła 2,3 w grupie pacjentów i 0,6 w grupie kontrolnej. Z chorobą związane były głównie emocjonalne traumatyczne wydarzenia z dzieciństwa. Pacjenci z HS zgłaszali 4-5 razy więcej zdarzeń związanych z przemocą emocjonalną i zaniedbaniem w dzieciństwie niż grupa kontrolna. Autorzy wnioskują, że maltretowanie w dzieciństwie wiąże się z rozwojem HS, a wczesne traumatyczne wydarzenia życiowe wydają się zwiększać podatność na rozwój HS w późniejszym życiu. Gielen i wsp. sugerują, że dzieci, które doświadczyły maltretowania, powinny otrzymać wczesną profilaktyczną interwencję psychoterapeutyczną, aby uniknąć obciążeniem HS lub innymi chorobami o podłożu immunologicznym. Stwierdzili, że radzenie sobie ze stresem i wsparcie psychologiczne mogą prowadzić do modulacji choroby i mogą być korzystne również dla dzieci i dorosłych. Ich praca jest pionierska, ponieważ była to niedostatecznie zbadana część psychodermatologii dotycząca pacjentów z HS. Wyniki te potwierdzają, że dermatolodzy odgrywają dużą rolę w rozpoznawaniu traum u swoich pacjentów. A jeśli dermatolog zidentyfikował traumę, która ma wpływ na skórę pacjenta, powinien skierować go do psychologa lub psychiatry w celu dalszej pracy. Dalsze dermatologiczne badanie historii urazu może spowodować u niektórych pacjentów dekompensację psychiatryczną.
Wielodyscyplinarna współpraca jest bardzo ważna w dziedzinie psychodermatologii, a zaangażowanie dermatologów, psychologów, psychiatrów i opieki społecznej może być niezbędne do radzenia sobie z traumami, które mają wpływ na życie pacjentów z HS.
Hidradenitis suppurativa jest chorobą, która ma wiele czynników psychologicznych. Mogą one mieć wpływ na jakość życia pacjentów. HS wiąże się z depresją i lękiem, może powodować zmniejszenie wydajności pracy, choroba wiąże się też poważnymi zaburzeniami obrazu ciała. U pacjentów z HS często dochodzi do upośledzenia życia seksualnego.
W europejskim wieloośrodkowym badaniu, w którym uczestnicy zostali zapytani: "Czy w ciągu ostatniego tygodnia stan Twojej skóry spowodował jakiekolwiek problemy seksualne?'' 66,7% pacjentów z HS udzieliło pozytywnych odpowiedzi. Wśród pacjentów z HS młodsze osoby czują się przygnębione, niegodne i niekochane, podczas gdy starsi pacjenci do pewnego stopnia znajdują sposoby wpływania na swój stan, na przykład poprzez przyjmowanie środków przeciwbólowych, noszenie luźnych, ciemnych ubrań i ciasnych bandaży, robienie wszystkiego, by być sprawnym i zdrowym. Są to przydatne strategie radzenia sobie, które pomagają pacjentom z HS w zmniejszaniu psychologicznego obciążenia ich chorobą. W odniesieniu do mechanizmów radzenia sobie strategie adaptacyjne mogą obejmować wsparcie społeczne. Podkreśla się też znaczenie członków rodziny, przyjaciół i innych bliskich osób dla pacjentów z HS w radzeniu sobie z frustracją. Na szczęście niewiele osób zgłasza, że ich partnerzy uważają zmiany chorobowe za niedopuszczalne. Wydaje się, że partnerzy akceptują ten stan. Komunikacja na temat choroby jest postrzegana przez pacjentów z HS jako bardzo ważna; dlatego mogą oni skorzystać z kursów organizowanych specjalnie dla grup osób z tą samą chorobą, gdyż mogą one służyć jako grupy wsparcia.
Gielen i wsp. na łamach czasopisma JEADV zauważyli, że maltretowanie w dzieciństwie może przyczynić się do znacznej i uporczywej, upośledzonej dysregulacji immunologicznej. Autorzy zbadali retrospektywnie traumy u 71 pacjentów z HS i 213 osób w grupie kontrolnej. 91,5% pacjentów z HS zgłosiło jedno lub więcej zdarzeń traumatycznych w życiu (tak vs. nie), w porównaniu z 81,2% grupy kontrolnej. Średnia liczba różnych urazów wynosiła 5,2 dla pacjentów z HS i 2,6 dla grupy kontrolnej.
Jeśli chodzi o traumatyczne zdarzenia w dzieciństwie, 57,7% pacjentów z HS zgłosiło jedno lub więcej takich doświadczeń i 28,6% osób z grupy kontrolnej. Średnia liczba różnych urazów dziecięcych wynosiła 2,3 w grupie pacjentów i 0,6 w grupie kontrolnej. Z chorobą związane były głównie emocjonalne traumatyczne wydarzenia z dzieciństwa. Pacjenci z HS zgłaszali 4-5 razy więcej zdarzeń związanych z przemocą emocjonalną i zaniedbaniem w dzieciństwie niż grupa kontrolna. Autorzy wnioskują, że maltretowanie w dzieciństwie wiąże się z rozwojem HS, a wczesne traumatyczne wydarzenia życiowe wydają się zwiększać podatność na rozwój HS w późniejszym życiu. Gielen i wsp. sugerują, że dzieci, które doświadczyły maltretowania, powinny otrzymać wczesną profilaktyczną interwencję psychoterapeutyczną, aby uniknąć obciążeniem HS lub innymi chorobami o podłożu immunologicznym. Stwierdzili, że radzenie sobie ze stresem i wsparcie psychologiczne mogą prowadzić do modulacji choroby i mogą być korzystne również dla dzieci i dorosłych. Ich praca jest pionierska, ponieważ była to niedostatecznie zbadana część psychodermatologii dotycząca pacjentów z HS. Wyniki te potwierdzają, że dermatolodzy odgrywają dużą rolę w rozpoznawaniu traum u swoich pacjentów. A jeśli dermatolog zidentyfikował traumę, która ma wpływ na skórę pacjenta, powinien skierować go do psychologa lub psychiatry w celu dalszej pracy. Dalsze dermatologiczne badanie historii urazu może spowodować u niektórych pacjentów dekompensację psychiatryczną.
Wielodyscyplinarna współpraca jest bardzo ważna w dziedzinie psychodermatologii, a zaangażowanie dermatologów, psychologów, psychiatrów i opieki społecznej może być niezbędne do radzenia sobie z traumami, które mają wpływ na życie pacjentów z HS.
