Ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych u pacjentów z łuszczycą leczonych TNFαi
Autor: Alicja Kostecka
Data: 17.07.2019
Źródło: www.jaad.org/article/S0190-9622(18)30335-9/fulltext?dgcid=raven_jbs_etoc_email
Łuszczyca jest przewlekłą, autoimmunologiczną chorobą skóry występującą u 2% populacji. Pacjenci z łuszczycą charakteryzują się zwiększonym ryzykiem sercowo-naczyniowym – szczególnie częściej w tej grupie pacjentów występuje choroba niedokrwienna serca z wszystkimi jej konsekwencjami.
W tym kontekście szczególnie cenna jest praca amerykańskiego zespołu, który retrospektywnie zbadał różnice w leczeni łuszczycy inhibitorami czynnika martwicy nowotworów alfa (TNFαi – Tumor Necrosis Factor alfa inhibitor) vs. fototerapii na ryzyko wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych (CVE – cardiovascular event): ostrego zespołu wieńcowego, udaru mózgu, przejściowego napadu niedokrwienia.
Analizie poddano rekordy dorosłych pacjentów z łuszczycą od 2000 do 2014 roku. Zebrano 11.410 pacjentów leczonych TNFαi [adalimumab: 4.957 (43,4%), etanercept: 6.346 (55,6%), infliximab 107 (0,9%)] i 12.433 poddanych fototerapii [PUVA: 1.1117 (9%) i UVB: 11.316 (91%)]. Grupa chorych leczonych TNFαi miała mniejsze ryzyko wystąpienia CVE w porównaniu z grupą leczoną fototerapią (skorygowany współczynnik ryzyka: 0,77; p<0.05). Ryzyko wystąpienia CVE w 6, 12 i 24 miesiącu od zapoczątkowania terapii wynosiło odpowiednio dla leczenia TNFαi 0,4%, 0,8% i 1,4%, a dla grupy u której zastosowano fototerapię odpowiednio 0,7%, 1,3% i 2,7%. W analizie krzywych Kaplana-Meiera istotnie statystyczne różnice między rodzajem leczenia i ryzykiem CVE występowały już od 4 miesiąca od rozpoczęcia terapii i przemawiały na korzyść leczenia TNFαi, aż do końca obserwacji. Na podstawie różnicy całkowitego ryzyka wystąpienia CVE między TNFαi i fototerapią równego 0,62%, oszacowano, że lecząc 161 pacjentów TNFαi zamiast fototerapią ograniczy się występowanie CVE o jeden w ciągu.
Wyniki badania mogą okazać się pomocne w podejmowaniu decyzji o zastosowanym leczeniu przeciwko łuszczycy u pacjentów szczególnie narażonych na CVE. Obecnie w Polsce dostępne w programie lekowym leczenia łuszczycy znajdują się dwa TNFαi: adalimumab i etanercept.
Analizie poddano rekordy dorosłych pacjentów z łuszczycą od 2000 do 2014 roku. Zebrano 11.410 pacjentów leczonych TNFαi [adalimumab: 4.957 (43,4%), etanercept: 6.346 (55,6%), infliximab 107 (0,9%)] i 12.433 poddanych fototerapii [PUVA: 1.1117 (9%) i UVB: 11.316 (91%)]. Grupa chorych leczonych TNFαi miała mniejsze ryzyko wystąpienia CVE w porównaniu z grupą leczoną fototerapią (skorygowany współczynnik ryzyka: 0,77; p<0.05). Ryzyko wystąpienia CVE w 6, 12 i 24 miesiącu od zapoczątkowania terapii wynosiło odpowiednio dla leczenia TNFαi 0,4%, 0,8% i 1,4%, a dla grupy u której zastosowano fototerapię odpowiednio 0,7%, 1,3% i 2,7%. W analizie krzywych Kaplana-Meiera istotnie statystyczne różnice między rodzajem leczenia i ryzykiem CVE występowały już od 4 miesiąca od rozpoczęcia terapii i przemawiały na korzyść leczenia TNFαi, aż do końca obserwacji. Na podstawie różnicy całkowitego ryzyka wystąpienia CVE między TNFαi i fototerapią równego 0,62%, oszacowano, że lecząc 161 pacjentów TNFαi zamiast fototerapią ograniczy się występowanie CVE o jeden w ciągu.
Wyniki badania mogą okazać się pomocne w podejmowaniu decyzji o zastosowanym leczeniu przeciwko łuszczycy u pacjentów szczególnie narażonych na CVE. Obecnie w Polsce dostępne w programie lekowym leczenia łuszczycy znajdują się dwa TNFαi: adalimumab i etanercept.
