Zapalenie płuc indukowane terapią anty-PD-1 najczęstsze u chorych na NDRP
Autor: Aleksandra Lang
Data: 03.10.2016
Źródło: Mizuki Nishino, Anita Giobbie-Hurder, Hiroto Hatabu. i wsp. Incidence of Programmed Cell Death 1 Inhibitor–Related Pneumonitis in Patients With Advanced CancerA Systematic. Review and Meta-analysis JAMA Oncology/AL
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Pomimo iż częstość występowania zapalenia płuc związanego z leczeniem inhibitorami szlaku PD-1 jest niewielka, to ciężkie zdarzenie niepożądane występują częściej u chorych na niektóre typy nowotworów, jak niedrobnokomórkowy rak płuca czy rak nerkowokomórkowy. Wyniki metaanalizy opublikowano w JAMA Oncology.
Ponieważ zapalenie płuc może być działaniem niepożądanym zagrażającym życiu, autorzy postanowili przeprowadzić metaanalizę w celu porównania częstości występowania tego powikłania u chorych na różne typy nowotworów i leczonych według różnych schematów.
W swoim przeglądzie autorzy uwzględnili 26 badań klinicznych oceniających skuteczność i bezpieczeństwo inhibitorów PD-1, z czego 12 badań dotyczyło chorych na czerniaka złośliwego, 5 chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca, a 3 raka nerkowokomórkowego. W badaniach tych uczestniczyło łącznie 4496 chorych. Badacze przeanalizowali wszystkie przypadki zapalenia płuc jakiegokolwiek stopnia oraz stopnia 3. lub wyższego i wszystkie związane z tym zgony.
W trakcie leczenia inhibitorami PD-1 zapalenia jakiegokolwiek stopnia wystąpiło u 2,7% chorych, natomiast zapalenie płuc stopnia 3. lub wyższego u 0,8% chorych. Wykazano, że u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca zapalenie płuc występowało częściej niż u chorych na czerniaka , a obserwacja ta dotyczyła zarówno zapalenia płuc jakiegokolwiek stopnia (4,1% vs 1,6%, p=0,002) jak i zapalenia płuc w stopniu 3. lub wyższym (1,8% vs 0,2%, p<0,001). Podczas leczenia inhibitorami PD-1 odnotowano 4 zgony związane z leczeniem u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca. W analizie wieloczynnikowej wykazano, że chorzy na niedrobnokomórkowego raka płuca mają zwiększone o 43% ryzyko wystąpienia zapalenia płuc jakiegokolwiek stopnia (OR 1,43; 95% CI 1,08-1,89) i prawie trzykrotnie wyższe ryzyko zapalenia płuc 3. stopnia (OR 2,85; 95% CI 1,60-5,08, p < 0,001). Prawdopodobnym powodem, dla którego chorzy na niedrobnokomórkowego raka płuca są bardziej narażeni na to powikłanie jest ekspozycja na dym tytoniowy oraz współistniejące choroby układu oddechowego, takie jak przewlekła obturacyjna choroba płuc czy zwłóknienie płuc. Ponadto masa guza w obrębie tkanki płucnej może również ograniczać jej odporność na uszkodzenia. Wykazano ponadto, że chorzy z rozpoznaniem raka nerkowokomórkowego mają większe ryzyko wystąpienia zapalenia płuc indukowanego leczeniem niż chorzy na czerniaka (4,1% vs 1,6%, p<0,001), podczas gdy ryzyko wystąpienia zapalenia płuc 3. stopnia nie było zwiększone. Przyczyny zwiększonej podatności na to powikłanie są aktualnie badane. U chorych na czerniaka do zapalenia płuc częściej dochodzi podczas leczenia skojarzonego niż monoterapii i dotyczy to zarówno powikłań wszystkich stopni (6,6% vs 1,6%, p<0,001) jak i powikłań w stopniu 3. lub wyższym (1,5% vs 0,2%, p=0,001).
Ogółem chorzy leczeni w sposób skojarzony mają dwukrotnie większe ryzyko zapalenia płuc wszystkich stopni (OR 2,04; 95% CI 1,69-2,50; p< 0,001) i prawie trzykrotnie większe ryzyko zapalenia płuc w stopniu 3. lub wyższym (OR 2,85; 95% CI 1,79-4,35; p< 0,001).
W swoim przeglądzie autorzy uwzględnili 26 badań klinicznych oceniających skuteczność i bezpieczeństwo inhibitorów PD-1, z czego 12 badań dotyczyło chorych na czerniaka złośliwego, 5 chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca, a 3 raka nerkowokomórkowego. W badaniach tych uczestniczyło łącznie 4496 chorych. Badacze przeanalizowali wszystkie przypadki zapalenia płuc jakiegokolwiek stopnia oraz stopnia 3. lub wyższego i wszystkie związane z tym zgony.
W trakcie leczenia inhibitorami PD-1 zapalenia jakiegokolwiek stopnia wystąpiło u 2,7% chorych, natomiast zapalenie płuc stopnia 3. lub wyższego u 0,8% chorych. Wykazano, że u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca zapalenie płuc występowało częściej niż u chorych na czerniaka , a obserwacja ta dotyczyła zarówno zapalenia płuc jakiegokolwiek stopnia (4,1% vs 1,6%, p=0,002) jak i zapalenia płuc w stopniu 3. lub wyższym (1,8% vs 0,2%, p<0,001). Podczas leczenia inhibitorami PD-1 odnotowano 4 zgony związane z leczeniem u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca. W analizie wieloczynnikowej wykazano, że chorzy na niedrobnokomórkowego raka płuca mają zwiększone o 43% ryzyko wystąpienia zapalenia płuc jakiegokolwiek stopnia (OR 1,43; 95% CI 1,08-1,89) i prawie trzykrotnie wyższe ryzyko zapalenia płuc 3. stopnia (OR 2,85; 95% CI 1,60-5,08, p < 0,001). Prawdopodobnym powodem, dla którego chorzy na niedrobnokomórkowego raka płuca są bardziej narażeni na to powikłanie jest ekspozycja na dym tytoniowy oraz współistniejące choroby układu oddechowego, takie jak przewlekła obturacyjna choroba płuc czy zwłóknienie płuc. Ponadto masa guza w obrębie tkanki płucnej może również ograniczać jej odporność na uszkodzenia. Wykazano ponadto, że chorzy z rozpoznaniem raka nerkowokomórkowego mają większe ryzyko wystąpienia zapalenia płuc indukowanego leczeniem niż chorzy na czerniaka (4,1% vs 1,6%, p<0,001), podczas gdy ryzyko wystąpienia zapalenia płuc 3. stopnia nie było zwiększone. Przyczyny zwiększonej podatności na to powikłanie są aktualnie badane. U chorych na czerniaka do zapalenia płuc częściej dochodzi podczas leczenia skojarzonego niż monoterapii i dotyczy to zarówno powikłań wszystkich stopni (6,6% vs 1,6%, p<0,001) jak i powikłań w stopniu 3. lub wyższym (1,5% vs 0,2%, p=0,001).
Ogółem chorzy leczeni w sposób skojarzony mają dwukrotnie większe ryzyko zapalenia płuc wszystkich stopni (OR 2,04; 95% CI 1,69-2,50; p< 0,001) i prawie trzykrotnie większe ryzyko zapalenia płuc w stopniu 3. lub wyższym (OR 2,85; 95% CI 1,79-4,35; p< 0,001).
