123RF
Autohemotransfuzja z ozonowaniem przyspiesza gojenie ran u pacjentów z cukrzycą typu 2
| Tagi: | autohemotransfuzja |
Autohemotransfuzja z ozonowaniem to stosunkowo nowa forma leczenia, niezbyt dobrze rozpoznana.
Nowa metoda leczenia polega na pobraniu krwi pacjenta do butelki próżniowej i nasycaniu jej mieszaniną tlenowo-ozonową. Krew po ozonowaniu podaje się później do organizmu pacjenta. Zabieg wymagający wkłucia dożylnego trwa około 15 minut.
Naukowcy z Krasnoyarsk State Medical University postanowili zbadać skuteczność autohemotransfuzji z ozonowaniem (OA) w leczeniu ran u osób z cukrzycą typu 2. Opisywane badanie obejmowało działanie OA na czynniki prozapalne, występujące we wszystkich kluczowych procesach gojenia: zapaleniu, proliferacji i remodelowaniu rany. Zbadano wartość interleukin IL-6, IL-8 i IL-10, czynnika martwicy nowotworów typu alfa (TNF-α), czynnika wzrostu fibroblastów (bFGF) oraz lokalną ekspresję receptorów czynników wzrostu fibroblastów (FGFR). Odgrywają one istotną rolę w przebiegu wielu procesów komórkowych. Regulują między innymi proliferację, różnicowanie, przeżywalność i migrację komórek.
Badanie wykonano metodą porównawczą, losowo dzieląc pacjentów na dwie grupy. W grupie pierwszej, 30-osobowej, zastosowano standardowe leczenie ran w cukrzycy typu 2. W grupie drugiej, 28 osobowej, zastosowano poza standardową terapią także autohemotransfuzję z ozonowaniem. Pobrano próbki krwi i tkanek do badań histologicznych i ELISA na początku eksperymentu (dzień 0) oraz w 9. dniu terapii.
Jak stwierdzono, dodatkowe zastosowanie autohemotransfuzji z ozonowaniem przyspieszyło czas pojedynczego i pełnego ziarninowania rany oraz czas do powstania jej nabłonka brzeżnego, w porównaniu z wynikami standardowego leczenia. Zastosowanie OA znacznie zmniejszyło poziomy IL-8 i IL-10 w 9. dniu terapii.
Pacjenci z grupy OA charakteryzowali się wysokimi poziomami bFGF w przeciwieństwie do grupy ze standardowym leczeniem ran, w której obserwowano zmniejszenie poziomu bFGF w surowicy. Maksymalną liczbę bFGFR – znaczników immunopozytywnych – wynoszącą 319,45 zaobserwowano w grupie autohemotransfuzji z ozonowaniem 9. dnia, w porównaniu z grupą ze standardowym leczeniem ran, w której wyniosła ona maksymalnie 123,30.
Jak stwierdzili badacze, zastosowanie autohemotransfuzji z ozonowaniem w procesie terapii zakażonych ran u osób z cukrzycą typu 2 znacznie skraca proces zapalny i przyspiesza regenerację poprzez zmniejszenie poziomu czynników prozapalnych, jakimi są interleukiny IL-8 i IL-10 oraz wzrost ekspresji bFGF i ich receptorów.
Terapia taka wymaga dokładniejszego zbadania, ale już obecnie wyniki można uznać za obiecujące.
Opracowanie: Marek Meissner
Naukowcy z Krasnoyarsk State Medical University postanowili zbadać skuteczność autohemotransfuzji z ozonowaniem (OA) w leczeniu ran u osób z cukrzycą typu 2. Opisywane badanie obejmowało działanie OA na czynniki prozapalne, występujące we wszystkich kluczowych procesach gojenia: zapaleniu, proliferacji i remodelowaniu rany. Zbadano wartość interleukin IL-6, IL-8 i IL-10, czynnika martwicy nowotworów typu alfa (TNF-α), czynnika wzrostu fibroblastów (bFGF) oraz lokalną ekspresję receptorów czynników wzrostu fibroblastów (FGFR). Odgrywają one istotną rolę w przebiegu wielu procesów komórkowych. Regulują między innymi proliferację, różnicowanie, przeżywalność i migrację komórek.
Badanie wykonano metodą porównawczą, losowo dzieląc pacjentów na dwie grupy. W grupie pierwszej, 30-osobowej, zastosowano standardowe leczenie ran w cukrzycy typu 2. W grupie drugiej, 28 osobowej, zastosowano poza standardową terapią także autohemotransfuzję z ozonowaniem. Pobrano próbki krwi i tkanek do badań histologicznych i ELISA na początku eksperymentu (dzień 0) oraz w 9. dniu terapii.
Jak stwierdzono, dodatkowe zastosowanie autohemotransfuzji z ozonowaniem przyspieszyło czas pojedynczego i pełnego ziarninowania rany oraz czas do powstania jej nabłonka brzeżnego, w porównaniu z wynikami standardowego leczenia. Zastosowanie OA znacznie zmniejszyło poziomy IL-8 i IL-10 w 9. dniu terapii.
Pacjenci z grupy OA charakteryzowali się wysokimi poziomami bFGF w przeciwieństwie do grupy ze standardowym leczeniem ran, w której obserwowano zmniejszenie poziomu bFGF w surowicy. Maksymalną liczbę bFGFR – znaczników immunopozytywnych – wynoszącą 319,45 zaobserwowano w grupie autohemotransfuzji z ozonowaniem 9. dnia, w porównaniu z grupą ze standardowym leczeniem ran, w której wyniosła ona maksymalnie 123,30.
Jak stwierdzili badacze, zastosowanie autohemotransfuzji z ozonowaniem w procesie terapii zakażonych ran u osób z cukrzycą typu 2 znacznie skraca proces zapalny i przyspiesza regenerację poprzez zmniejszenie poziomu czynników prozapalnych, jakimi są interleukiny IL-8 i IL-10 oraz wzrost ekspresji bFGF i ich receptorów.
Terapia taka wymaga dokładniejszego zbadania, ale już obecnie wyniki można uznać za obiecujące.
Opracowanie: Marek Meissner
Current Topics in Diabetes
