123RF
ESMO 2022: Pembrolizumab w leczeniu przedoperacyjnym chorych na czerniaka
Redaktor: Monika Stelmach
Data: 19.09.2022
Źródło: opr. Katarzyna Stencel, ESMO Congress 2022, abstrakt LBA6
| Tagi: | ESMO 2022, pembrolizumab, czerniak |
Badania SWOG S1801 wykazały statystycznie istotne wydłużenie czasu przeżycia wolnego od zdarzeń (EFS, event-free survival) u pacjentów z czerniakiem wysokiego ryzyka, którzy otrzymywali pembrolizumab zarówno przed, jak i po operacji w porównaniu z pacjentami otrzymującymi pembrolizumab tylko po operacji.
Mechanizm wyjaśniający te obserwacje może polegać na tym, że hamowanie immunologicznych punktów kontrolnych PD-1/PD-L1 przed operacją prowadzi do odpowiedzi przeciwnowotworowej w miejscu guza pierwotnego i ogniskach odległych oraz powstawanie większej liczby przeciwnowotworowych limfocytów T, które mogą być aktywowane i systematycznie krążyć w celu rozpoznania i niszczenia mikroprzerzutów.
Do badania klinicznego S1801 włączono 345 pacjentów z operacyjnym czerniakiem w stadium od IIIB do IV. Chorych przydzielono losowo do grupy, w której leczenie rozpoczynano od zabiegu chirurgicznego, a następnie podawano maksymalnie 18 dawek pembrolizumabu 200 mg co 3 tygodnie, albo do grupy otrzymującej terapię neoadjuwantową pembrolizumabem 200 mg (3 dawki), a następnie 15 dawek pembrolizumabu w ramach leczenia adjuwantowego.
Pierwszorzędowym punktem końcowym był czas przeżycia wolny od zdarzeń (EFS), definiowany jako czas od randomizacji do wystąpienia jednego z następujących zdarzeń: progresja choroby lub toksyczność, które skutkowały niepoddaniem się operacji, nierozpoczęcie leczenia uzupełniającego w ciągu 84 dni od zabiegu, nawrót czerniaka po operacji lub zgon z jakiejkolwiek przyczyny.
Po okresie obserwacji z medianą wynoszącą 14,7 miesiąca, EFS było statystycznie istotnie dłuższe u pacjentów otrzymujących leczenie neoadjuwantowe w porównaniu z pacjentami, którzy otrzymywali tylko leczenie adjuwantowe (HR 0,58; jednostronny log-rank p = 0,004). Łącznie 36 uczestników zmarło (14 i 22 odpowiednio w grupie z leczeniem i bez leczenia neoadjuwantowego; HR 0,63; jednostronne p = 0,091).
Natomiast po obserwacji z medianą wynoszącą prawie 15 miesięcy odsetek nawrotów lub zgonów był o 42% mniejszy. Z uwagi na ograniczoną liczbę zdarzeń nie wykazano obecnie statystycznie istotnej różnicy w zakresie przeżycia całkowitego.
Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel
Do badania klinicznego S1801 włączono 345 pacjentów z operacyjnym czerniakiem w stadium od IIIB do IV. Chorych przydzielono losowo do grupy, w której leczenie rozpoczynano od zabiegu chirurgicznego, a następnie podawano maksymalnie 18 dawek pembrolizumabu 200 mg co 3 tygodnie, albo do grupy otrzymującej terapię neoadjuwantową pembrolizumabem 200 mg (3 dawki), a następnie 15 dawek pembrolizumabu w ramach leczenia adjuwantowego.
Pierwszorzędowym punktem końcowym był czas przeżycia wolny od zdarzeń (EFS), definiowany jako czas od randomizacji do wystąpienia jednego z następujących zdarzeń: progresja choroby lub toksyczność, które skutkowały niepoddaniem się operacji, nierozpoczęcie leczenia uzupełniającego w ciągu 84 dni od zabiegu, nawrót czerniaka po operacji lub zgon z jakiejkolwiek przyczyny.
Po okresie obserwacji z medianą wynoszącą 14,7 miesiąca, EFS było statystycznie istotnie dłuższe u pacjentów otrzymujących leczenie neoadjuwantowe w porównaniu z pacjentami, którzy otrzymywali tylko leczenie adjuwantowe (HR 0,58; jednostronny log-rank p = 0,004). Łącznie 36 uczestników zmarło (14 i 22 odpowiednio w grupie z leczeniem i bez leczenia neoadjuwantowego; HR 0,63; jednostronne p = 0,091).
Natomiast po obserwacji z medianą wynoszącą prawie 15 miesięcy odsetek nawrotów lub zgonów był o 42% mniejszy. Z uwagi na ograniczoną liczbę zdarzeń nie wykazano obecnie statystycznie istotnej różnicy w zakresie przeżycia całkowitego.
Opracowanie: dr n. med. Katarzyna Stencel
Current Topics in Diabetes
