Marker stresu oksydacyjnego może sygnalizować ryzyko złamań w cukrzycy typu 2

Podwyższony poziom izoprostanów F2 w osoczu, wiarygodnego markera stresu oksydacyjnego, wiąże się ze zwiększonym ryzykiem złamań u starszych pacjentów z cukrzycą typu 2 (T2D), niezależnie od gęstości kości.

Naukowcy przeanalizowali dane z obserwacyjnego badania kohortowego, aby zbadać związek między poziomami krążących izoprostanów F2 a ryzykiem złamań u starszych pacjentów z cukrzycą typu 2

Metodologia 

Dane obejmowały 703 seniorów (wiek wyjściowy 70–79 lat, mniej więcej połowa mężczyzn i połowa kobiet) z badania Health, Aging and Body Composition Study, z których 132 miało cukrzycę typu 2. Stężenie izoprostanu F2 w osoczu mierzono przy użyciu wyjściowych próbek surowicy. Mierzono również markery obrotu kostnego, w tym prokolagen typu 1 N-końcowy propeptyd, osteokalcynę i C-końcowy telopeptyd kolagenu typu 1.

Incydenty złamań klinicznych śledzono w okresie obserwacji do 17,3 roku, a złamania weryfikowano za pomocą raportów radiologicznych.

25,8% pacjentów w grupie T2D i 23,5% dorosłych w grupie bez cukrzycy zgłosiło incydent klinicznego złamania podczas średniego okresu obserwacji wynoszącego odpowiednio 6,2 roku i 8 lat.

Prawie 8 mln Polaków ma cukrzycę lub stan przedcukrzycowy– Na cukrzycę choruje około 3 mln Polaków, a 5 mln ma tzw. stan przedcukrzycowy – podała 12 listopada prof. Irina Kowalska, prezes Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego. Zaapelowała o wczesne wykrywanie tej choroby, bo faktyczna liczba chorych jest znacznie większa.

U pacjentów z cukrzycą typu 2 ryzyko wystąpienia klinicznego złamania wzrastało o 93% na każde zwiększenie odchylenia standardowego stężeń logarytmu F2-izoprostanu w surowicy (współczynnik ryzyka [HR], 1,93; 95% CI, 1,26-2,95; P = 0,002) niezależnie od wyjściowej gęstości kości, stosowania leków i innych czynników ryzyka, przy czym nie stwierdzono takiego związku u osób bez cukrzycy typu 2 (HR, 0,98; 95% CI, 0,81-1,18; P = 0,79).

W grupie z cukrzycą typu 2 podwyższone stężenie F2-izoprostanu w osoczu wiązało się również ze spadkiem całkowitej gęstości mineralnej kości biodrowej w ciągu 4 lat (r = –0,28; P = 0,008), ale nie w grupie bez cukrzycy.

Ponadto nie stwierdzono korelacji między poziomem izoprostanu F2 w osoczu a krążącymi zaawansowanymi produktami końcowymi glikooksydacji, markerami obrotu kostnego lub poziomami A_1c w żadnej z grup.

Wnioski z badania

Pacjenci z cukrzycą typu 2 są narażeni na zwiększone ryzyko złamań niezależnie od gęstości mineralnej kości.

Poziomy stresu oksydacyjnego (odzwierciedlone w krążących izoprostanach F2), które są podwyższone w cukrzycy typu 2 i związane z innymi powikłaniami T2D, mogą osłabiać integralność kości.

Jak podsumowują autorzy badania, stres oksydacyjny w cukrzycy typu 2 może odgrywać ważną rolę w spadku jakości kości, a nie tylko ich liczby.