123Rf
Mukormykoza – trudna w terapii, groźna powypadkowa infekcja grzybicza
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 24.05.2022
Źródło: A De Paepe , K Dams, D Robert, R Jacobs, G L Ten Kate, S Van Ierssel, H Jansens, M Lammens, A Van Beeck, P G Jorens Two Cases of Post-Traumatic Mucormycosis due to Mucor circinelloides: Salvage Therapy with a Combination of Adjunctive Therapies Case Rep Infect Dis. 2022 May 4;2022:4949426. doi: 10.1155/2022/4949426
| Tagi: | mukormykoza |
Mukormykoza jest rzadko pojawiającą się infekcją angioinwazyjną wywoływaną przez grzyby filamentalne.
W ostatnich dziesięcioleciach odnotowano wzrost skórnej lub pourazowej mukormykozy i jest to wzrost znaczny, związany przy tym z poważnymi infekcjami powypadkowymi. Zespół klinicystów z Belgii omawia przypadki terapii pourazowych infekcji ran wywołanych przez Mucor circinelloides, gatunek grzybów filamentalnych.
Pierwszy przypadek dotyczył 20-letniego zdrowego mężczyzny potrąconego przez ciężarówkę. Na skutek potrącenia spadł z wiaduktu – w efekcie obrażeń konieczna była amputacja prawej nogi tuż nad stawem kolanowym.
Od pierwszego dnia w szpitalu rozwinął się szok septyczny. Konieczne stało się chirurgiczne oczyszczenie rany poamputacyjnej i terapia klindamycyną, jako że wykryto w tkance bakterie Escherichia coli i Enterococcus faecium. Po zabiegu zastosowano terapię przeciwbakteryjną wankomycyną i meropemem. Mimo to infekcja i nekroza tkanki postępowała. Następnym etapem była terapia tlenowa w komorze hiperbarycznej, 6 sesji w dwie godziny, w ciśnieniu 1 atm. Pacjent został skierowany na wentylację mechaniczną, po sedacji. W dniu 9. po oczyszczeniu chirurgicznym rany w tkance wykryto i oznaczono grzyby filamentalne, Mucor circinelloides. W terapii antygrzybiczej zastosowano liposomalną amfoterycynę B w dawce 5 mg na 1 kg masy działa dziennie, licząc od 14. dnia po przyjęciu na oddział po amputacji. Tego samego dnia pacjent przeszedł embolizację z powodu krwawienia z tętnicy głębokiej prawej udowej. Krwiak, który powstał w wyniku krwawienia tętniczego, został zdrenowany w dniu 15. Od tego czasu stosowano opatrunki na rany z jodopowidonem.
Mimo wielokrotnego czyszczenia rany, nadal w tkance utrzymywały się grzyby Mucor circinelloides i występowała miejscowa progresja powierzchownej i głębokiej martwicy tkanek miękkich, wystąpiło też zapalenie tkanki łącznej krocza. W efekcie włączono w 23. dniu terapie wspomagające: ogólnoustrojową anidulafunginę (100 µmg dziennie przez 20 dni) i miejscowe opatrunki na rany z amfoterycyną B (75 µmg = 1 µmg/kg masy ciała) w 500 µml (0,15 µmg/ ml) dwa razy dziennie przez 30 minut. Opatrunki amfoterycyną B kontynuowano przez 5 dni i zastępowano terapią podciśnieniową (zamykanie wspomagane próżniowo). Terapia ta przyniosła zasadniczy postęp w leczeniu i hodowle tkanki z rany stały się ujemne w 37. dniu po urazie.
W tym samym czasie, od 26. dnia, na podstawie antybiogramu pacjentowi, ze względu na zakażenie bakteryjne zaordynowano amoksycylinę i ciprofloksacynę podawane przez 6 tygodni z powodu podejrzeń zapalenia szpiku kostnego. Terapia miejscowa przeciwgrzybicza liposomalną amfoterycyną B była kontynuowana do 49. dnia do kompletnego zamknięcia się rany poamputacyjnej. Pacjent rozwinął hipokaliemię, innych niepożądanych działań ubocznych nie zaobserwowano. W 42. dniu opuścił ostatecznie OIOM, 35 dni później także szpital, z którego przewieziono go na rehabilitację.
Opracowanie: Marek Meissner
Pierwszy przypadek dotyczył 20-letniego zdrowego mężczyzny potrąconego przez ciężarówkę. Na skutek potrącenia spadł z wiaduktu – w efekcie obrażeń konieczna była amputacja prawej nogi tuż nad stawem kolanowym.
Od pierwszego dnia w szpitalu rozwinął się szok septyczny. Konieczne stało się chirurgiczne oczyszczenie rany poamputacyjnej i terapia klindamycyną, jako że wykryto w tkance bakterie Escherichia coli i Enterococcus faecium. Po zabiegu zastosowano terapię przeciwbakteryjną wankomycyną i meropemem. Mimo to infekcja i nekroza tkanki postępowała. Następnym etapem była terapia tlenowa w komorze hiperbarycznej, 6 sesji w dwie godziny, w ciśnieniu 1 atm. Pacjent został skierowany na wentylację mechaniczną, po sedacji. W dniu 9. po oczyszczeniu chirurgicznym rany w tkance wykryto i oznaczono grzyby filamentalne, Mucor circinelloides. W terapii antygrzybiczej zastosowano liposomalną amfoterycynę B w dawce 5 mg na 1 kg masy działa dziennie, licząc od 14. dnia po przyjęciu na oddział po amputacji. Tego samego dnia pacjent przeszedł embolizację z powodu krwawienia z tętnicy głębokiej prawej udowej. Krwiak, który powstał w wyniku krwawienia tętniczego, został zdrenowany w dniu 15. Od tego czasu stosowano opatrunki na rany z jodopowidonem.
Mimo wielokrotnego czyszczenia rany, nadal w tkance utrzymywały się grzyby Mucor circinelloides i występowała miejscowa progresja powierzchownej i głębokiej martwicy tkanek miękkich, wystąpiło też zapalenie tkanki łącznej krocza. W efekcie włączono w 23. dniu terapie wspomagające: ogólnoustrojową anidulafunginę (100 µmg dziennie przez 20 dni) i miejscowe opatrunki na rany z amfoterycyną B (75 µmg = 1 µmg/kg masy ciała) w 500 µml (0,15 µmg/ ml) dwa razy dziennie przez 30 minut. Opatrunki amfoterycyną B kontynuowano przez 5 dni i zastępowano terapią podciśnieniową (zamykanie wspomagane próżniowo). Terapia ta przyniosła zasadniczy postęp w leczeniu i hodowle tkanki z rany stały się ujemne w 37. dniu po urazie.
W tym samym czasie, od 26. dnia, na podstawie antybiogramu pacjentowi, ze względu na zakażenie bakteryjne zaordynowano amoksycylinę i ciprofloksacynę podawane przez 6 tygodni z powodu podejrzeń zapalenia szpiku kostnego. Terapia miejscowa przeciwgrzybicza liposomalną amfoterycyną B była kontynuowana do 49. dnia do kompletnego zamknięcia się rany poamputacyjnej. Pacjent rozwinął hipokaliemię, innych niepożądanych działań ubocznych nie zaobserwowano. W 42. dniu opuścił ostatecznie OIOM, 35 dni później także szpital, z którego przewieziono go na rehabilitację.
Opracowanie: Marek Meissner
