123RF
Nanocząstki wodorotlenków europu i terbu a leczenie zakażonych ran
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 18.05.2022
Źródło: Avar EC , Türkmen KE, Erdal E, Loğoğlu E , Katircioğlu H Biological Activities and Biocompatibility Properties of Eu(OH) 3 and Tb(OH) 3 Nanorods: Evaluation for Wound Healing Applications Biol Trace Elem Res. 2022 Apr 30. doi: 10.1007/s12011-022-03264-w
Zbadano biokompatybilność, właściwości bakteriobójcze, możliwość likwidacji biofilmów bakteryjnych oraz cytotoksyczność wodorotlenków terbu i europu w postaci nanocząstek.
Europ to lantanowiec, srebrzystobiały metal. W gwałtownej reakcji z wodą tworzy żółty wodorotlenek europu (III) w postaci proszku. Podobnie zachowuje się terb, tworząc wodorotlenek terbu.
Oba te związki Eu(OH)3 i Tb(OH)3 w ostatnich kilku latach zostały uznane za obiecujące terapeutycznie i jako wskaźnikowe przy niektórych analizach medycznych – ze względu na doskonałe właściwości magnetyczne, katalityczne, optyczne i coraz częściej bakteriobójcze, zwłaszcza przy zastosowaniu w postaci nanomateriałów.
Zespół naukowców tureckich zbadał biokompatybilność, właściwości bakteriobójcze, możliwość likwidacji biofilmów bakteryjnych oraz cytotoksyczność wodorotlenków terbu i europu w postaci nanocząstek o kształcie ostrosłupów, otrzymanych drogą syntezy z zastosowaniem promieniowania mikrofalowego.
Z wcześniejszych badań wynikało. że mogą one ułatwiać proces gojenia się ran, wspomagając angiogenezę i wykazując aktywność bakteriobójczą.
Jak stwierdzono na hodowlach tkankowych i metodą dyfuzyjno-krążkową, zastosowaną wobec wcześniej osadzonych kolonii bakteryjnych, największą skuteczność Eu(OH)3 i Tb(OH)3 wykazano w przypadkach mikroorganizmów Pseudomonas aeruginosa ATCC 27 853 i Candida albicans ATCC 10 231.
Z kolei w przypadku biofilmów tworzących się często w środowisku zakażonej rany, stwierdzono, że naocząstki Eu(OH)3 hamowały 77,5 ±0,43 proc., a nanocząstki Tb(OH)3 – 76,16 ±0,60 proc. biofilmów Pseudomonas aeruginosa ATCC 27 853.
Istotna jest cytotoksyczność obu materiałów.
Nanocząstki Eu(OH)3 są bardziej toksyczne niż nanocząstki Tb(OH)3, ale przy stężeniach 500 µg/ml i wyższych oba związki w postaci nanocząstek są toksyczne dla komórek. Możliwe jest jednak stworzenie dawki nietoksycznej, ale aktywnej w aplikacjach przeciwbakteryjnych.
Jak stwierdzili badacze, wyniki te „dają nadzieję na opracowanie biomateriałów o doskonałych właściwościach poprzez dodanie tych nanocząstek do opatrunków na rany z infekcją mikrobiologiczną”, choć następnym krokiem muszą być wszechstronne badania in vivo.
Opracowanie: Marek Meissner
Oba te związki Eu(OH)3 i Tb(OH)3 w ostatnich kilku latach zostały uznane za obiecujące terapeutycznie i jako wskaźnikowe przy niektórych analizach medycznych – ze względu na doskonałe właściwości magnetyczne, katalityczne, optyczne i coraz częściej bakteriobójcze, zwłaszcza przy zastosowaniu w postaci nanomateriałów.
Zespół naukowców tureckich zbadał biokompatybilność, właściwości bakteriobójcze, możliwość likwidacji biofilmów bakteryjnych oraz cytotoksyczność wodorotlenków terbu i europu w postaci nanocząstek o kształcie ostrosłupów, otrzymanych drogą syntezy z zastosowaniem promieniowania mikrofalowego.
Z wcześniejszych badań wynikało. że mogą one ułatwiać proces gojenia się ran, wspomagając angiogenezę i wykazując aktywność bakteriobójczą.
Jak stwierdzono na hodowlach tkankowych i metodą dyfuzyjno-krążkową, zastosowaną wobec wcześniej osadzonych kolonii bakteryjnych, największą skuteczność Eu(OH)3 i Tb(OH)3 wykazano w przypadkach mikroorganizmów Pseudomonas aeruginosa ATCC 27 853 i Candida albicans ATCC 10 231.
Z kolei w przypadku biofilmów tworzących się często w środowisku zakażonej rany, stwierdzono, że naocząstki Eu(OH)3 hamowały 77,5 ±0,43 proc., a nanocząstki Tb(OH)3 – 76,16 ±0,60 proc. biofilmów Pseudomonas aeruginosa ATCC 27 853.
Istotna jest cytotoksyczność obu materiałów.
Nanocząstki Eu(OH)3 są bardziej toksyczne niż nanocząstki Tb(OH)3, ale przy stężeniach 500 µg/ml i wyższych oba związki w postaci nanocząstek są toksyczne dla komórek. Możliwe jest jednak stworzenie dawki nietoksycznej, ale aktywnej w aplikacjach przeciwbakteryjnych.
Jak stwierdzili badacze, wyniki te „dają nadzieję na opracowanie biomateriałów o doskonałych właściwościach poprzez dodanie tych nanocząstek do opatrunków na rany z infekcją mikrobiologiczną”, choć następnym krokiem muszą być wszechstronne badania in vivo.
Opracowanie: Marek Meissner
