123RF
Terapia pourazowych infekcji ran wywołanych przez Mucor circinelloides
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 27.05.2022
Źródło: A De Paepe , K Dams, D Robert, R Jacobs, G L Ten Kate, S Van Ierssel, H Jansens, M Lammens, A Van Beeck, P G Jorens Two Cases of Post-Traumatic Mucormycosis due to Mucor circinelloides: Salvage Therapy with a Combination of Adjunctive Therapies Case Rep Infect Dis. 2022 May 4;2022:4949426. doi: 10.1155/2022/4949426
| Tagi: | mukormykoza |
W ostatnich dziesięcioleciach odnotowano wzrost skórnej lub pourazowej mukormykozy i jest to wzrost znaczny, związany przy tym z poważnymi infekcjami powypadkowymi.
Mukormykoza jest rzadko pojawiającą się infekcją angioinwazyjną wywoływaną przez grzyby filamentalne. Jest szczególnie groźna w przypadku rozległych i skomplikowanych urazów spowodowanych zwłaszcza wypadkami komunikacyjnymi. Należy więc mieć ją na uwadze przy terapii ofiar takich wypadków, z racji choćby powszechnego występowania grzybów filamentalnych i znacznego osłabienia organizmu pacjenta po wypadku.
Zespół klinicystów z Belgii omawia przypadki terapii pourazowych infekcji ran wywołanych przez Mucor circinelloides, gatunek grzybów filamentalnych.
Pacjent lat 41 został potrącony przez ciężarówkę w trakcie jazdy rowerem. Odniesione obrażenia były poważne i zmusiły do amputacji obu podudzi oraz prawego ramienia, odniósł też poważne rany głowy. Intubowany na miejscu wypadku i przewieziony na OIOM.
Stabilizacja po wstrząsie krwotocznym wymagała wielokrotnych transfuzji i użycia wewnątrzaortalnego cewnika balonowego. Rozpoczęto terapię przeciwbakteryjną zestawem piperacylina-tazobaktam.
Pacjent od trzeciego dnia znajdował się w wentylacji mechanicznej.
Rany poamputacyjne opatrywano, używając chloraminy. Dziewiątego dnia po oczyszczeniu ran poamputacyjnych nóg wykazano z hodowli tkankowej obecność Enterococcus faecium i Mucor circinelloides, z prawego ramienia – Bacillus cereus i Mucor circinelloides. Od dziesiątego dnia u pacjenta rozpoczęto terapię przeciwgrzybiczą liposomalną amfoterycyną B w dawce 5 mg na 1 kg masy ciała dziennie do 49. dnia oraz wankomycynę przeciw zapaleniu szpiku.
Terapia była skomplikowana na skutek obrażeń nerek po wypadku; choć pacjent nie wymagał dializowania. Czyszczenie chirurgiczne rany oraz terapię podciśnieniową (zamykanie wspomagane próżniowo) wdrożono do dnia 11.
Pierwsze negatywne odczyty hodowli tkanki na obecność grzybów z rany poamputacyjnej ramienia otrzymano w 15. dniu, z rany prawej nogi w dniu 14 po wdrożeniu amfoterycyny B. Konieczne było wdrożenie dodatkowo cyproflokasyny i tygecykliny ze względu na obecność Enterobacter cloacae w prawej kości udowej; podawanie antybiotyków utrzymywano przez 6 tygodni. Utrzymano w przypadku nogi lewej chirurgiczne czyszczenia rany i terapię podciśnieniową. Mimo obrażeń pacjent został skierowany z OIOM na oddział szpitalny w 16. dniu po zabiegu amputacji. Wypisano go ze szpitala i skierowano na rehabilitację 57 dni później z rozpoznaniem stresu pourazowego i depresji.
Jak wskazują oba przypadki, zauważają autorzy publikacji, mukormykoza jest szczególnie groźna w przypadku rozległych i skomplikowanych urazów spowodowanych zwłaszcza wypadkami komunikacyjnymi. Przy terapii ofiar takich wypadków należy zatem mieć ją na uwadze z racji choćby powszechnego występowania grzybów filamentalnych i znacznego osłabienia organizmu pacjenta po wypadku.
Opracowanie: Marek Meissner
Zespół klinicystów z Belgii omawia przypadki terapii pourazowych infekcji ran wywołanych przez Mucor circinelloides, gatunek grzybów filamentalnych.
Pacjent lat 41 został potrącony przez ciężarówkę w trakcie jazdy rowerem. Odniesione obrażenia były poważne i zmusiły do amputacji obu podudzi oraz prawego ramienia, odniósł też poważne rany głowy. Intubowany na miejscu wypadku i przewieziony na OIOM.
Stabilizacja po wstrząsie krwotocznym wymagała wielokrotnych transfuzji i użycia wewnątrzaortalnego cewnika balonowego. Rozpoczęto terapię przeciwbakteryjną zestawem piperacylina-tazobaktam.
Pacjent od trzeciego dnia znajdował się w wentylacji mechanicznej.
Rany poamputacyjne opatrywano, używając chloraminy. Dziewiątego dnia po oczyszczeniu ran poamputacyjnych nóg wykazano z hodowli tkankowej obecność Enterococcus faecium i Mucor circinelloides, z prawego ramienia – Bacillus cereus i Mucor circinelloides. Od dziesiątego dnia u pacjenta rozpoczęto terapię przeciwgrzybiczą liposomalną amfoterycyną B w dawce 5 mg na 1 kg masy ciała dziennie do 49. dnia oraz wankomycynę przeciw zapaleniu szpiku.
Terapia była skomplikowana na skutek obrażeń nerek po wypadku; choć pacjent nie wymagał dializowania. Czyszczenie chirurgiczne rany oraz terapię podciśnieniową (zamykanie wspomagane próżniowo) wdrożono do dnia 11.
Pierwsze negatywne odczyty hodowli tkanki na obecność grzybów z rany poamputacyjnej ramienia otrzymano w 15. dniu, z rany prawej nogi w dniu 14 po wdrożeniu amfoterycyny B. Konieczne było wdrożenie dodatkowo cyproflokasyny i tygecykliny ze względu na obecność Enterobacter cloacae w prawej kości udowej; podawanie antybiotyków utrzymywano przez 6 tygodni. Utrzymano w przypadku nogi lewej chirurgiczne czyszczenia rany i terapię podciśnieniową. Mimo obrażeń pacjent został skierowany z OIOM na oddział szpitalny w 16. dniu po zabiegu amputacji. Wypisano go ze szpitala i skierowano na rehabilitację 57 dni później z rozpoznaniem stresu pourazowego i depresji.
Jak wskazują oba przypadki, zauważają autorzy publikacji, mukormykoza jest szczególnie groźna w przypadku rozległych i skomplikowanych urazów spowodowanych zwłaszcza wypadkami komunikacyjnymi. Przy terapii ofiar takich wypadków należy zatem mieć ją na uwadze z racji choćby powszechnego występowania grzybów filamentalnych i znacznego osłabienia organizmu pacjenta po wypadku.
Opracowanie: Marek Meissner
