Ablacja prądem o częstotliwości radiowej w leczeniu przełyku Barreta i dysplazji małego stopnia – ocena skuteczności

Wiadomo, iż zmiany dysplastyczne małego stopnia u pacjentów z przełykiem Barreta mogą ulec progresji do dysplazji dużego stopnia oraz gruczolakoraka przełyku. Ablacja prądem o częstotliwości radiowej okazała się skuteczną metodą terapeutyczną dysplazji małego stopnia w badaniach klinicznych, aczkolwiek skuteczność tego typu leczenia w codziennej praktyce lekarskiej nie została dotychczas poddana ocenie. Tematem tym zajęli się Aaron J. Small i wsp. a wyniki swoich badań opublikowali na łamach Gastroenterology.

Retrospektywnym badaniem objęto 45 pacjentów z rozpoznaną dysplazją nabłonka przełyku małego stopnia, poddawanych ablacji prądem o częstotliwości radiowej oraz 125 pacjentów, u których prowadzono wyłącznie nadzór endoskopowy z tej samej przyczyny. Ocenie poddano częstość progresji zmian do dysplazji dużego stopnia.

Mediana czasu obserwacji pacjentów wyniosła 889 dni (rozstęp kwartylny 264−1623 dni) po zabiegu ablacji prądem o częstotliwości radiowej oraz 848 dni (rozstęp kwartylny 322−2355 dni) wśród pacjentów poddawanych wyłącznie nadzorowi endoskopowemu (P = 0.32).

Roczny odsetek progresji zmian do dysplazji dużego stopnia lub gruczolakoraka przełyku wyniósł 6.6% wśród pacjentów poddawanych wyłącznie nadzorowi endoskopowemu oraz 0.77% wśród pacjentów, u których zastosowano ablację prądem o częstotliwości radiowej. Ryzyko progresji do dysplazji dużego stopnia lub gruczolakoraka było znamiennie niższe wśród pacjentów poddawanych ablacji w porównaniu z grupą pacjentów, u których zadecydowano wyłącznie o nadzorze endoskopowym (aHR 0.06; 95% CI: 0.008−0.48).

Podsumowując, wśród pacjentów z przełykiem Barreta oraz dysplazją małego stopnia ablacja prądem o częstotliwości radiowej skutkowała znamienną redukcją progresji zmian do dysplazji dużego stopnia lub gruczolakoraka w porównaniu z osobami poddawanymi wyłącznie nadzorowi endoskopowemu.