Co decyduje o skuteczności terapii biologicznej w nieswoistych zapaleniach jelit ?

Leczenie preparatami biologicznymi z grupy anty- TNF pozostaje uznaną metodą w idiopatycznych zapaleniach jelit. Niemniej jednak nie zawsze powodują one dobrą odpowiedź kliniczną, co przy wysokim koszcie terapii, zniechęca do ich użycia. Zespół Kennedy et al. w pracy opublikowanej na łamach czasopisma The Lancet Gastroenterology & Hepatology analizował farmakokinetyczne czynniki ryzyka niepowodzenia terapii anty-TNF.

W badaniu dokonano oceny retrospektywnej 955 pacjentów z chorobą Crohna, przyjmujących infliksymab oraz 655 przyjmujących adalimumab. Pierwotne niepowodzenie leczenia wystąpiło u 295 osób ( ocena w 14 tygodniu po włączeniu leku). Brak remisji na skutek leczenia dotyczył 764 chorych ( ocena w 54 tygodniu).

Jedynym, niezależnym predyktorem złego efektu terapeutycznego było niskie stężenie leku w 14 tygodniu terapii. Optymalne stężenia dla dobrej odpowiedzi wynosiły w 14 i 54 tygodniu 7 mgl dla infliksymabu oraz 12 mgl dla adalimumabu.

Rola odpowiedniego stężenia leku wydaje się mieć uzasadnienie w zapobieganiu odpowiedzi immunologicznej. Przeciwciała przeciw obu lekom powstawały częściej u chorych z suboptymalnym stężeniem w 14 tygodniu.