Cukrzyca typu 1 z celiakią zwiększa ryzyko depresji u nastolatków
| Tagi: | badanie, cukrzyca typu 1, depresja, T1D |
Według badań opublikowanych w Acta Diabetologica, dorastający chłopcy i dziewczęta z cukrzycą typu 1 (T1D) i celiakią (CD) mają zwiększone ryzyko depresji. Wyniki podkreślają znaczenie badań przesiewowych dotyczących tej choroby, jako część rutynowej opieki nad pacjentami z celiakią.
Badania potwierdza związek między celiakią a depresją u dzieci i młodych dorosłych z T1D, głównie w przypadku zwykle bezobjawowej choroby trzewnej u pacjentów z T1D.
Udowodniono, że około 5% pacjentów z cukrzycą typu 1 ma również celiakię, która według wcześniej opublikowanych badań jest związana z lękiem i depresją u dorosłych pacjentów. Powiązań tych nigdy wcześniej nie badano w populacji pediatrycznej.
Badacze zidentyfikowali 79 067 nastoletnich mężczyzn i kobiet z cukrzycą typu 1 (średni wiek 16,5 lat). Pacjentów podzielono na 4 grupy: tylko T1D (n = 73699), T1D z celiakią (n = 3379), T1D z depresją (n = 1877) lub T1D z celiakią i depresją (n = 112).
Wyniki wskazują na istotny związek między chorobą trzewną a depresją (skorygowany iloraz szans 1,25; 95% CI 1,03-1,53), który dotyczy 2,5% pacjentów włączonych do badania. Jednak liczba ta może być znacznie wyższa, ponieważ nie wszyscy pacjenci są badani pod kątem depresji. Wcześniejsze oceny szacują, że 12%-30% nastolatków i młodych dorosłych z T1D i celiakią ma depresję.
Pacjenci z T1D i celiakią mieli niższy skorygowany BMI-SDS (0,36) w porównaniu z pacjentami z T1D i depresją (0,55) oraz pacjentami tylko z T1D (0,52). Nie było również różnicy między pacjentami z T1D i chorobą trzewną a pacjentami z T1D, celiakią i depresją. Pacjenci z T1D, depresją i celiakią wiązali się z gorszą kontrolą metaboliczną w porównaniu z pacjentami tylko z T1D (P <0,001).
W porównaniu z grupą T1D, HbA1c była wyższa zarówno w grupie T1D, jak i depresją (9% vs 8,2%; P <0,001) oraz w grupie T1D, celiakią i depresją (8,0% vs 8,2%; P <0,001). Grupa z T1D, celiakią i depresją doświadczyła wyższych wskaźników współwystępującego autyzmu, zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, lęku, schizofrenii i zaburzeń odżywiania w porównaniu z grupą tylko T1D (wszystkie P <0,001).
Naukowcy stwierdzili, że wczesne wykrycie celiakii jest ważne, ponieważ przestrzeganie diety bezglutenowej może złagodzić objawy depresji. T1D wraz z celiakią oznacza zdecydowanie większe obciążenie dla organizmu. Jeśli przyjmiemy, że depresja rozwija się później niż celiakia, to tego typu podwójne obciążenie może prowadzić do zwiększonego ryzyka wystąpienia depresji. Nie można jednak stwierdzić, czy zwiększone ryzyko wystąpienia depresji w celiakii jest spowodowane ograniczoną dietą, czy nieleczoną chorobą trzewną.
Udowodniono, że około 5% pacjentów z cukrzycą typu 1 ma również celiakię, która według wcześniej opublikowanych badań jest związana z lękiem i depresją u dorosłych pacjentów. Powiązań tych nigdy wcześniej nie badano w populacji pediatrycznej.
Badacze zidentyfikowali 79 067 nastoletnich mężczyzn i kobiet z cukrzycą typu 1 (średni wiek 16,5 lat). Pacjentów podzielono na 4 grupy: tylko T1D (n = 73699), T1D z celiakią (n = 3379), T1D z depresją (n = 1877) lub T1D z celiakią i depresją (n = 112).
Wyniki wskazują na istotny związek między chorobą trzewną a depresją (skorygowany iloraz szans 1,25; 95% CI 1,03-1,53), który dotyczy 2,5% pacjentów włączonych do badania. Jednak liczba ta może być znacznie wyższa, ponieważ nie wszyscy pacjenci są badani pod kątem depresji. Wcześniejsze oceny szacują, że 12%-30% nastolatków i młodych dorosłych z T1D i celiakią ma depresję.
Pacjenci z T1D i celiakią mieli niższy skorygowany BMI-SDS (0,36) w porównaniu z pacjentami z T1D i depresją (0,55) oraz pacjentami tylko z T1D (0,52). Nie było również różnicy między pacjentami z T1D i chorobą trzewną a pacjentami z T1D, celiakią i depresją. Pacjenci z T1D, depresją i celiakią wiązali się z gorszą kontrolą metaboliczną w porównaniu z pacjentami tylko z T1D (P <0,001).
W porównaniu z grupą T1D, HbA1c była wyższa zarówno w grupie T1D, jak i depresją (9% vs 8,2%; P <0,001) oraz w grupie T1D, celiakią i depresją (8,0% vs 8,2%; P <0,001). Grupa z T1D, celiakią i depresją doświadczyła wyższych wskaźników współwystępującego autyzmu, zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, lęku, schizofrenii i zaburzeń odżywiania w porównaniu z grupą tylko T1D (wszystkie P <0,001).
Naukowcy stwierdzili, że wczesne wykrycie celiakii jest ważne, ponieważ przestrzeganie diety bezglutenowej może złagodzić objawy depresji. T1D wraz z celiakią oznacza zdecydowanie większe obciążenie dla organizmu. Jeśli przyjmiemy, że depresja rozwija się później niż celiakia, to tego typu podwójne obciążenie może prowadzić do zwiększonego ryzyka wystąpienia depresji. Nie można jednak stwierdzić, czy zwiększone ryzyko wystąpienia depresji w celiakii jest spowodowane ograniczoną dietą, czy nieleczoną chorobą trzewną.
Przegląd Gastroenterologiczny
