Nowy kierunek terapeutyczny w leczeniu ACLF?
Autor: Alicja Kostecka
Data: 25.01.2019
Źródło: AK/https://gut.bmj.com/content/early/2018/12/21/gutjnl-2018-316888
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
ACLF często występuje w związku czasowym ze zdarzeniami takim jak infekcja bakteryjna lub zapalenie wątroby (wirusowe, indukowane lekami lub alkoholem). Jednak u około 40% pacjentów nie daje się wyraźnie uchwycić czynnika wywołującego dekompensację; w tych przypadkach prawdopodobnie bierze udział rozluźnienie bariery jelitowej, prowadzące do przedostawania się antygenów bakteryjnych do krążenia.
Ostra nałożona na przewlekłą niewydolność wątroby (acute-on-chronic liver failure, ACLF) charakteryzuje się ostrą dekompensacją, niewydolnością narządów i wysoką śmiertelnością krótkoterminową. W zależności od liczby niewydolnych narządów ACLF dzieli się na ACLF-1 (niewydolność nerek lub narządu innego niż nerki, jeśli towarzyszy temu dysfunkcja nerek i/lub zaburzenia ze strony OUN), ACLF-2 (niewydolność dwóch narządów) i ACLF-3 (trzy do sześciu niewydolnych narządów; wiąże się ze wzrostem 28-dniowej śmiertelności z 23% aż do 74%).
Belgijscy naukowcy przeprowadzili eksperyment, który najprawdopodobniej otworzy drzwi do opracowania skutecznej terapii zapobiegającej ACLF. Wykazali oni, że monocyty od pacjentów z ACLF charakteryzowały się zwiększonym wytwarzaniem interleukiny 10, zmniejszoną ekspresją HLA-DR i obniżoną zdolnością do fagocytozy. Analiza molekularna izolowanych monocytów CD14+ CD16- w ACLF ujawniła zwiększoną ekspresję czynników immunosupresyjnych i upośledzoną zdolność do prezentowania antygenów. W próbie kontrolnej hodowanie monocytów od zdrowych osób w osoczu pacjentów z ACLF spowodowało, iż monocyty zyskały właściwości charakterystyczne dla tych obserwowanych w monocytach osób z ACLF. Użycie inhibitora syntazy glutaminowej częściowo przywróciło monocytom zdolność do odpowiedzi zapalnej; tym pochodzącym z hodowli in vitro oraz tym pochodzącym od pacjentów z ACLF.
Co kluczowe, badacze podkreślają że stosunek syntetazy glutaminowej do glutaminazy w monocytach dodatnio koreluje z nasileniem ACLF. Powyższe odkrycie dostarcza cennych informacji i daje nadzieję na opracowanie skutecznych terapii.
Belgijscy naukowcy przeprowadzili eksperyment, który najprawdopodobniej otworzy drzwi do opracowania skutecznej terapii zapobiegającej ACLF. Wykazali oni, że monocyty od pacjentów z ACLF charakteryzowały się zwiększonym wytwarzaniem interleukiny 10, zmniejszoną ekspresją HLA-DR i obniżoną zdolnością do fagocytozy. Analiza molekularna izolowanych monocytów CD14+ CD16- w ACLF ujawniła zwiększoną ekspresję czynników immunosupresyjnych i upośledzoną zdolność do prezentowania antygenów. W próbie kontrolnej hodowanie monocytów od zdrowych osób w osoczu pacjentów z ACLF spowodowało, iż monocyty zyskały właściwości charakterystyczne dla tych obserwowanych w monocytach osób z ACLF. Użycie inhibitora syntazy glutaminowej częściowo przywróciło monocytom zdolność do odpowiedzi zapalnej; tym pochodzącym z hodowli in vitro oraz tym pochodzącym od pacjentów z ACLF.
Co kluczowe, badacze podkreślają że stosunek syntetazy glutaminowej do glutaminazy w monocytach dodatnio koreluje z nasileniem ACLF. Powyższe odkrycie dostarcza cennych informacji i daje nadzieję na opracowanie skutecznych terapii.