Palenie papierosów, a odpowiedź na antagonistów TNF-alfa w leczeniu choroby Leśniowskiego-Crohna

Na łamach Journal of Crohn and Colitis ukazał się przegląd systematyczny z metaanalizą dotyczący relacji pomiędzy paleniem papierosów, a indukcją remisji klinicznej, w tym remisji wywołanej dzięki zastosowaniu terapii antagonistami TNF-alfa w leczeniu choroby Leśniowskiego-Crohna.

Za uzyskanie krótkotrwałej remisji klinicznej uznano spełnienie kryteriów remisji w ciągu 16 tygodni od rozpoczęcia leczenia. Badacze zidentyfikowali w sumie 18 badań obserwacyjnych i 3 randomizowane badania kliniczne. Ogółem aktywni palacze oraz osoby, które obecnie nie paliły (zarówno osoby, które nigdy nie paliły oraz osoby, które zerwały z nałogiem) miały podobny odsetek odpowiedzi klinicznych, zarówno w badaniach obserwacyjnych (RR=0,96; 95% CI: 0,88–1,05), jak i w randomizowanych badaniach klinicznych (RR=1,09; 95% CI: 0,84–1,41). Kiedy uwzględniono podgrupę, która była leczona antagonistami TNF-alfa to osoby palące (zdefiniowane, jako palące co najmniej pięć papierosów dziennie przez sześć miesięcy) miały mniejsze szanse na osiągnięcie remisji klinicznej w porównaniu z osobami niepalącymi (RR=0,63; 95% CI: 0,48–0,83). Podobną relację zaobserwowano, gdy uwzględniono wszystkie osoby aktywnie palące (niezależnie od liczby wypalonych papierosów na dzień) (RR=0,81; 95% CI: 0,71–0,93).

Pacjenci z chorobą Leśniowskiego-Crohna, którzy są aktywnymi palaczami mają mniejsze szanse na uzyskanie odpowiedzi klinicznej po leczeniu antagonistami TNF-alfa w porównaniu z osobami nigdy niepalącymi. Oznacza to, że pacjenci leczeni biologicznie powinni jednocześnie otrzymać wsparcie w zakresie rzucania nałogu tak, aby zwiększyć skuteczność indukcji remisji.

CI – Confidence Interval (pl. przedział ufności), RR – Relative Risk (pl. ryzyko względne)

Opracowanie lek. med. Mikołaj Kamiński