Peficytynib w leczeniu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego
Autor: Alicja Kostecka
Data: 16.11.2018
Źródło: AK/https://academic.oup.com/ecco-jcc/article/12/10/1158/5038906
| Tagi: | colitis ulcerosa, peficytynib |
Wrzodziejące zapalenie jelita grubego jest chorobą uciążliwą, niebezpieczną i wiążącą się z licznymi powikłaniami, m.in. ze zwiększonym ryzykiem raka okrężnicy. Obecnie coraz bardziej dostępne (na szczęście) są terapie biologiczne - jedną z grup takich leków stanowią inhibitory kinaz JAK.
Na łamach Journal of Crohn's and Colitis ukazało się badanie fazy 2. dotyczące jednego z jego przedstawicieli - peficytynibu.
219 pacjentom z umiarkowaną do ciężkiej postacią WZJG podawano lek w dawce 25 mg raz na dobę, 75 mg raz na dobę, 150 mg raz na dobę, 75 mg dwa razy na dobę (sumarycznie n=176) lub placebo (n=43). W 8. tygodniu leczenia oceniono skuteczność (a także bezpieczeństwo) preparatu w porównaniu z placebo; posłużono się zmianą punktacji w uznanej powszechnie klasyfikacji Mayo. Poza tym badacze ocenili odpowiedź kliniczną, parametry biochemiczne stanu zapalnego, zmiany w kwestionariuszu IBDQ.
Wyniki okazały się nieco rozczarowujące, gdyż w oparciu o zmianę wyniku w klasyfikacji Mayo w 8. tygodniu leczenia nie odnotowano skuteczności leku. Analizy wykazały, że dla 3 grup przyjmujących wyższe dawki leku (≥75 mg na dobę) spadek punktacji Mayo był liczbowo, ale nie statystycznie większy niż spadek w grupie przyjmującej placebo. W wymienionych grupach uzyskano jednak odpowiedź kliniczną, polepszenie wyniku IBQD oraz normalizację wskaźników stanu zapalnego. Najczęstszymi z działań niepożądanych okazały się zaostrzenia choroby oraz infekcje, jednak częstość ich występowania nie różniła się istotnie od tej w grupie otrzymującej placebo.
Czy skłoni to badaczy do rezygnacji z dalszych badań nad lekiem? Nie wiadomo, jednak w ocenianych punktach drugorzędowych podobne wyniki uzyskano podczas prób z innym inhibitorem kinaz JAK, tofacytynibem, który okazał się skuteczny w indukcji i podtrzymywaniu remisji wrzodziejącego zapalenia jelita grubego (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22894574; https://www.nejm.org/doi/full/10.1056/NEJMoa1606910).
Ponadto wyższe dawki leku wykazały pewną skuteczność. Miejmy nadzieję, że wszelkie obawy i wątpliwości zostaną rozstrzygnięte w dalszych pracach nad preparatem.
219 pacjentom z umiarkowaną do ciężkiej postacią WZJG podawano lek w dawce 25 mg raz na dobę, 75 mg raz na dobę, 150 mg raz na dobę, 75 mg dwa razy na dobę (sumarycznie n=176) lub placebo (n=43). W 8. tygodniu leczenia oceniono skuteczność (a także bezpieczeństwo) preparatu w porównaniu z placebo; posłużono się zmianą punktacji w uznanej powszechnie klasyfikacji Mayo. Poza tym badacze ocenili odpowiedź kliniczną, parametry biochemiczne stanu zapalnego, zmiany w kwestionariuszu IBDQ.
Wyniki okazały się nieco rozczarowujące, gdyż w oparciu o zmianę wyniku w klasyfikacji Mayo w 8. tygodniu leczenia nie odnotowano skuteczności leku. Analizy wykazały, że dla 3 grup przyjmujących wyższe dawki leku (≥75 mg na dobę) spadek punktacji Mayo był liczbowo, ale nie statystycznie większy niż spadek w grupie przyjmującej placebo. W wymienionych grupach uzyskano jednak odpowiedź kliniczną, polepszenie wyniku IBQD oraz normalizację wskaźników stanu zapalnego. Najczęstszymi z działań niepożądanych okazały się zaostrzenia choroby oraz infekcje, jednak częstość ich występowania nie różniła się istotnie od tej w grupie otrzymującej placebo.
Czy skłoni to badaczy do rezygnacji z dalszych badań nad lekiem? Nie wiadomo, jednak w ocenianych punktach drugorzędowych podobne wyniki uzyskano podczas prób z innym inhibitorem kinaz JAK, tofacytynibem, który okazał się skuteczny w indukcji i podtrzymywaniu remisji wrzodziejącego zapalenia jelita grubego (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22894574; https://www.nejm.org/doi/full/10.1056/NEJMoa1606910).
Ponadto wyższe dawki leku wykazały pewną skuteczność. Miejmy nadzieję, że wszelkie obawy i wątpliwości zostaną rozstrzygnięte w dalszych pracach nad preparatem.
Przegląd Gastroenterologiczny
