Podwyższone stężenie insuliny i leptyny koreluje z ryzykiem rozwoju przełyku Barretta

Sugeruje się, że metabolicznie aktywna trzewna tkanka tłuszczowa może wiązać się z indukcją procesu zapalnego w obrębie przełyku, metaplazją oraz transformacją nowotworową. Apoorva Krishna Chandar i wsp. zaprojektowali metaanalizę oraz przegląd systematyczny oceniające wpływ osoczowego stężenia adipokin i insuliny na ryzyko rozwoju przełyku Barretta. Wyniki analizy opublikowano na łamach czasopisma Clinical Gastroenterology and Hepatology.

Ogółem do analizy włączono 9 badań obserwacyjnych, obejmujących 10 kohort pacjentów (w tym 1432 pacjentów z rozpoznanym przełykiem Barretta oraz 3550 osób tworzących grupy kontrolne). Przeprowadzona metaanaliza wykazała, iż podwyższone osoczowe stężenie leptyny wiązało się 2-krotnie wyższym ryzykiem rozpoznania przełyku Barretta (analiza pięciu badań; aOR, 2.23; 95% CI, 1.31–3.78; I2, 59%). Nie wykazano korelacji pomiędzy osoczowym stężeniem adiponektyny a ryzykiem rozwoju przełyku Barretta (opierając się na 5 badaniach; aOR, 0.79; 95% CI, 0.46–1.34; I2, 65%), aczkolwiek w jednym z badań obserwowano niższe ryzyko rozpoznania przełyku Barretta wśród pacjentów z wyższymi stężeniami adiponektyny o niskiej masie cząsteczkowej.
Wykazano ponadto, iż pacjenci z wysokimi osoczowymi stężeniami insuliny posiadali wyższe ryzyko rozwoju przełyku Barretta (opierając się na 3 badaniach; aOR, 1.74; 95% CI, 1.14–2.65; I2, 0), podczas gdy stopień insulinooporoności nie korelował z ryzykiem rozwoju tego stanu przednowotworowego (na podstawie 2 badań; aOR, 0.98; 95% CI, 0.42–2.30; I2, 64%).
Podsumowując, autorzy powyższej metaanalizy potwierdzili, iż pacjenci z wysokimi osoczowymi stężeniami insuliny oraz leptyny mają wyższe ryzyko rozwoju przełyku Barretta, w porównaniu z populacją ogólną.