Czy esmoperazol jest skuteczny w leczeniu stanu przedrzucawkowego?
Autor: Alicja Kostecka
Data: 15.10.2018
Źródło: DM/www.ajog.org/article/S0002-9378(18)30606-9/fulltext
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Stan przedrzucawkowy, częste powikłanie występujące w czasie ciąży, wiąże się z ryzykiem porodu przedwczesnego, a co za tym idzie ryzykiem wszelkich negatywnych następstw wcześniactwa.Badania przedkliniczne wykazały potencjalną użyteczność inhibitorów pompy protonowej - południowoafrykańcy naukowcy zbadali zatem, czy podawanie esmoperazolu może przyczynić się do donoszenia ciąży.
Trwają poszukiwania prostych, tanich, skutecznych i bezpiecznych sposobów na równoważenie zagrożeń związanych ze stanem przedrzucawkowym.
Przeprowadzono randomizowane badanie z podwójnie ślepą próbą, które objęło 119 pacjentek w wieku ciążowym od 26+0 do 31+6 tygodnia. Podzielono je na dwie grupy; jedna otrzymywała 40 mg esmoperazolu raz na dobę a druga placebo. Jako główne kryterium skuteczności przyjęto średnie wydłużenie czasu trwania ciąży o 5 dni w porównaniu z placebo, następnie oceniano inne korzyści wynikające ze stosowania leku zarówno dla matki, jak i noworodka. Dokonano także oceny stężenia sFlt-1, molekularnego markera preeklampsji.
Mediana wieku ciążowego w momencie porodu wyniosła 29+4 tygodnia w obu grupach. Nie wykazano istotnych różnic w czasie od rozpoczęcia postępowania do porodu (11,4 dni w grupie otrzymującej esmoperazol i 8,3 w grupie placebo; p=0,31). Nie zaobserwowano przedwczesnego oddzielenia łożyska w grupie badawczej (p=0,01), natomiast powikłanie to wystąpiło u 6 pacjentek w grupie kontrolnej (p=0,14). Okazało się także, że stężenie esmoperazolu we krwi pępowinowej było śladowe (a wysokie we krwi matki), co świadczy o niewielkiej penetracji przez łożysko. Nie wykazano także obniżenia stężenia sFlt-1 w grupie przyjmującej lek. Nie odnotowano jakichkolwiek istotnych różnic w parametrach życiowych u matek i noworodków w obu badanych grupach.
Mimo sugestii wyników badań przedklinicznych IPP nie okazał się skuteczny w leczeniu preeklampsji; być może jest to ślepa uliczka, jednak potrzebne są dalsze badania z zastosowaniem innych inhibitorów pompy protonowej, by ostatecznie potwierdzić powyższe wyniki.
Przeprowadzono randomizowane badanie z podwójnie ślepą próbą, które objęło 119 pacjentek w wieku ciążowym od 26+0 do 31+6 tygodnia. Podzielono je na dwie grupy; jedna otrzymywała 40 mg esmoperazolu raz na dobę a druga placebo. Jako główne kryterium skuteczności przyjęto średnie wydłużenie czasu trwania ciąży o 5 dni w porównaniu z placebo, następnie oceniano inne korzyści wynikające ze stosowania leku zarówno dla matki, jak i noworodka. Dokonano także oceny stężenia sFlt-1, molekularnego markera preeklampsji.
Mediana wieku ciążowego w momencie porodu wyniosła 29+4 tygodnia w obu grupach. Nie wykazano istotnych różnic w czasie od rozpoczęcia postępowania do porodu (11,4 dni w grupie otrzymującej esmoperazol i 8,3 w grupie placebo; p=0,31). Nie zaobserwowano przedwczesnego oddzielenia łożyska w grupie badawczej (p=0,01), natomiast powikłanie to wystąpiło u 6 pacjentek w grupie kontrolnej (p=0,14). Okazało się także, że stężenie esmoperazolu we krwi pępowinowej było śladowe (a wysokie we krwi matki), co świadczy o niewielkiej penetracji przez łożysko. Nie wykazano także obniżenia stężenia sFlt-1 w grupie przyjmującej lek. Nie odnotowano jakichkolwiek istotnych różnic w parametrach życiowych u matek i noworodków w obu badanych grupach.
Mimo sugestii wyników badań przedklinicznych IPP nie okazał się skuteczny w leczeniu preeklampsji; być może jest to ślepa uliczka, jednak potrzebne są dalsze badania z zastosowaniem innych inhibitorów pompy protonowej, by ostatecznie potwierdzić powyższe wyniki.
Przegląd Menopauzalny
