Czynniki ryzyka nawracających martwych urodzeń – przegląd systematyczny oraz metaanaliza

Kathleen Lamont i wsp. postanowili określić ryzyko powtórnego martwego urodzenia. Wyniki przeprowadzonej metaanalizy oraz przeglądu systematycznego opublikowano na łamach The British Medical Journal.

Martwe urodzenie zdefiniowano jako śmierć płodu następującą po 20 tygodniu ciąży lub w chwili osiągnięcia przez płód masy ciała ≥ 400 g. Do metaanalizy włączono 13 badań kohortowych oraz 3 badania kliniczno-kontrolne przeprowadzone na terenie krajów wysoko rozwiniętych, spełniające założone na wstępie kryteria. Prace włączone do badania publikowane były w latach 2001 – 2014. Oceniano w nich ryzyko powtórnego martwego urodzenia w Australii (5 badań), Szkocji (3 badania), Stanach Zjednoczonych (3 badania) oraz w Danii, Izraelu, Holandii, Norwegii, Szwecji (po 1 badaniu).

Przeanalizowano dane 3 412 079 ciężarnych z zaawansowaniem ciąży przekraczającym 20 tygodni, spośród których 3 387 538 (99.3%) kobiet urodziło uprzednio żywe dziecko, a 24 541 (0.7%) ciąż zakończyło się martwym urodzeniem.

Ogółem spośród grupy ciężarnych z wiekiem ciążowym przekraczającym 20 tygodni zakwalifikowanych do metaanalizy, 14 283 kobiet urodziło martwe dzieci, spośród czego 606/24 541 (2.5%) dotyczyło kobiet obciążonych martwym urodzeniem w poprzedniej ciąży, natomiast 13 677/3 387 538 (0.4%) dotyczyło kobiet nie zgłaszających uprzednich martwych urodzeń (pooled odds ratio – POR: 4.83, 95% CI 3.77 - 6.18).

12 badań włączonych do analizy skupiło się ściśle na ryzyku martwego urodzenia w czasie drugiej ciąży. W porównaniu z kobietami, których pierwsza ciąża zakończyła się żywym urodzeniem, kobiety których pierwsza ciąża zakończyła się martwym urodzeniem miały prawie 5-krotnie zwiększone ryzyko martwego urodzenia w drugiej ciąży (OR 4.77, 95% CI 3.70 - 6.15).

Reasumując, badacze potwierdzili, iż ryzyko martwego urodzenia jest istotnie podwyższone u kobiet, których pierwsza ciąża zakończyła się martwym urodzeniem.