Predyspozycje rodzinne do poronień i wewnątrzmacicznego obumarcia płodu

Nie wszystkie ciąże kończą się szczęśliwym rozwiązaniem. Obecne dane wskazują, że nawet do 15% klinicznie rozpoznanych ciąż ulega samoistnemu poronieniu; po 22. tygodniu ciąży, mimo znacznie mniejszego ryzyka, także może dojść do wewnątrzmacicznego obumarcia płodu i urodzenia martwego dziecka.

Mnóstwo schorzeń wykazuje tendencję do występowania rodzinnego nawet wtedy, gdy nie jest znana konkretna mutacja odpowiadająca za dany defekt - szkoccy naukowcy z University of Aberdeen sprawdzili, czy istnieje predyspozycja rodzinna do urodzenia martwego dziecka przekazywana w linii matka-córka.

Przeanalizowano dane kobiet, które w latach 1949-2000 urodziły co najmniej jedną córkę; uzyskano je z the Aberdeen Maternity and Neonatal Databank. Porównano matki z córkami (26788 par) i sprawdzono, czy u córek tych matek, które doświadczyły co najmniej jednego porodu martwego dziecka, przypadłość ta występowała istotnie częściej.

Okazało się, że wśród córek 384 posiadało historię co najmniej jednego wewnątrzmacicznego obumarcia płodu podczas gdy 26404 tego nie doświadczyły. Nie znaleziono statystycznie istotnego związku pomiędzy matkami i córkami w zakresie urodzenia martwego dziecka (aOR 0,63) lub poronienia (aOR 1,01).

Wyniki wcześniejszych badań sugerują, że zaburzenia funkcji łożyska (w tym stan przedrzucawkowy) mogą być dziedziczone z matki na córkę; obecnie dysponujemy ważnymi danymi, które wskazują (na szczęście) na brak dziedziczności w zakresie poronień i wewnątrzmacicznego obumierania ciąż.