Preeklampsja związana ze zmianami w mikrokrążeniu wieńcowym

Pierwsze opisy rzucawki, konsekwencji nieleczonego stanu przedrzucawkowego, pochodzą już sprzed ponad 4 tysięcy lat ze starożytnego Egiptu. W świecie nowoczesnej medycyny istnieje możliwość kompleksowej opieki nad ciężarnymi dotkniętymi preeklampsją, jednak okazuje się, że nawet pomyślny przebieg i ukończenie ciąży nie chroni przed długofalowymi konsekwencjami.

Na łamach Ultrasound in Obstetrics&Gynecology przedstawiono wyniki badania przeprowadzonego przez duńskich naukowców z Aarhus University Hospital, w którym oceniono różnice w czynności naczyń wieńcowych między kobietami ze stanem przedrzucawkowym w wywiadzie, zarówno o wczesnym (przed 33. tygodniem ciąży) jaki i o późnym początku (od 34. tygodnia ciąży), a kobietami zdrowymi. U 88 kobiet wykonano badanie echokardiograficzne po 12 latach od rozwiązania ciąży; oceniono głównie rezerwę prędkości przepływu wieńcowego (CFVR), będącą ekwiwalentem stanu mikrokrążenia wieńcowego.

Spoczynkowe wartości CFVR okazały się porównywalne między grupami, jednak szczytowe CFVR okazało się istotnie niższe wśród kobiet z preeklampsją o wczesnym początku w wywiadzie w porównaniu do kobiet o późnej preeklampsji (p<0,01) i kobiet zdrowych (p<0,0001). Ponadto średnie wartości parametru, analogicznie, także były niższe w wymienionej grupie. Po korekcji wyników badania o średnie ciśnienie tętnicze, stężenie hemoglobiny glikowanej, BMI i status palenia wykazano, że im wcześniej dochodzi do ujawnienia się stanu przedrzucawkowego, tym większa jest dysfunkcja mikrokrążenia wieńcowego.