Tlenoterapia w wewnątrzmacicznym niedotlenieniu - czy zawsze jest niezbędna?

Według badania tlenoterapia nie poprawia parametrów krwi pępowinowej, brakuje jednak danych co do przeżycia noworodków i skutków odległych takiego postępowania (zwłaszcza wyniku neurologicznego).

Nieprawidłowy zapis KTG skłania do podawania ciężarnej tlenu, by zapobiec kwasicy u płodu. Amerykańcy badacze przedstawili dowody na hipotezę, że tlenoterapia nie poprawia rokowania w sposób istotny (w porównaniu z zastosowaniem powietrza atmosferycznego) u płodów zagrożonych wewnątrzmacicznym niedotlenieniem.

Przeprowadzono randomizowane badanie kliniczne w ośrodku o najwyższym stopniu referencyjności, które objęło kobiety będące w ciąży pojedynczej (co najmniej 37 tygodniowej) z rozpoczętą akcją porodową.

Pacjentki z nieprawidłowym zapisem KTG (zwłaszcza z obecnością bradykardii, tachykardii, nieobecnością akceleracji, obecnością deceleracji późnych) losowo przydzielono do grupy otrzymującej tlen (przepływ 10l/min przez maskę twarzową) bądź powietrze. Jako wskaźnik skuteczności postępowania oznaczono mleczany w krwi pępowinowej. Oceniono także pozostałe parametry gazometrii krwi pępowinowej oraz konieczność wykonania cięcia cesarskiego z powodu postępującego zagrożenia płodu.

114 pacjentów przydzielono do grupy bez tlenoterapii (57 pacjentów, 50,0% pacjentów randomizowanych) lub grupy otrzymującej tlen (57 pacjentów, 50,0% pacjentów z randomizacją); średni wiek wynosił 27,3 (6,3) lat w grupie tlenowej i 27,8 (5,3) lat w grupie oddychającej samym powietrzem. Nie stwierdzono różnicy w poziomie mleczanów we krwi pępowinowej między obiema grupami (30,6 mg/dl (95% CI, 27,0 do 34,2 mg/dl) w porównaniu z 31,5 mg/dl (95% CI, 27,9 do 36,0 mg/dl)); P = 0,69). Średnia różnica stężeń mleczanów wynosiła 0,9 mg/dl (95% CI, -4,5 do 6,3 mg/dl); pozostałe parametry gazometrii także nie różniły się w obu grupach.