123RF
Czwarta dawka szczepienia u osób z chorobą autoimmunologiczną i leczeniem immunosupresyjnym
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 14.04.2022
Źródło: Teles M, Connolly CM, Frey S i wsp. Attenuated response to fourth dose SARS-CoV-2 vaccination in patients with autoimmune disease: a case series. Ann Rheum Dis. 2022 May;81(5):738-740. doi: 10.1136/annrheumdis-2021-221641
Działy:
Aktualności w Koronawirus
Aktualności
Jednym z wniosków płynących z badania jest stwierdzenie, że podanie czwartej dawki szczepionki w pewnej grupie chorych może nie przynieść oczekiwanej korzyści w wytwarzaniu przeciwciał.
Pacjenci z chorobą autoimmunologiczną oraz stosujący przewlekle leczenie immunosupresyjne częściej są narażeni na kontakty z personelem medycznym, przebywanie w placówkach opieki medycznej, kontakt z innymi chorymi – wobec czego można u nich oczekiwać zwiększenia ryzyka zakażenia wirusem SARS-CoV-2. W tej grupie chorych opisywano także przypadki niekorzystnego przebiegu zakażenia SARS-CoV-2, a stosowanie leków immunosupresyjnych warunkuje gorszą odpowiedź na szczepienia.
W grupie 18 chorych z USA z chorobą autoimmunologiczną oraz stosowanym leczeniem immunosupresyjnym dokonano analizy odpowiedzi na szczepienie po przyjęciu podstawowego oraz dwóch szczepień dodatkowych.
Z grupy badanej wykluczono osoby, które przechorowały COVID-19. 13 chorych było płci żeńskiej, badani byli w wieku 52–66 lat, a u 16/18 chorych po szczepieniu podstawowym uzyskano negatywny wynik na obecność przeciwciała anty-SARS-CoV-2-S1.
Większość chorych w leczeniu immunosupresyjnym stosowała mykofenolan mofetilu (mediana stosowanej dawki wynosiła 2500 mg). Szczepienia wykonano preparatami Janssen/Johnson and Johnson, Moderna i Pfizer. Przy pierwszej serii szczepienia dodatkowego większość pacjentów – 11/18 – wstrzymała stosowanie leków immunosupresyjnych. Badanie przeciwciał około miesiąca po pierwszej dodatkowej dawce wykonano u 12/18 chorych, stwierdzając brak odpowiedzi humoralnej u dwóch chorych.
Podanie drugiej dawki dodatkowego szczepienia u większości pacjentów spowodowało wzrost miana przeciwciał, ale nadal u tych dwóch chorych odnotowano ujemny wynik badania na obecność przeciwciał przeciwko białku S kolca wirusa SARS-CoV-2.
Na podstawie tej obserwacji autorzy tego krótkiego doniesienia zwracają uwagę, że w pewnej grupie chorych podanie czwartej dawki szczepienia może nie przynieść oczekiwanej korzyści w wytwarzaniu przeciwciał. Wskazują również, że przerwa w stosowaniu leczenia immunosupresyjnego w okresie wykonywania szczepienia może zwiększyć efektywność szczepień.
Słabą stroną tej pracy jest niewielka grupa badana oraz brak oceny odpowiedzi komórkowej. Zatem wnioski z niej płynące powinny zostać zweryfikowane w kolejnych obserwacjach.
Opracowanie: dr n. med. Ewa Morgiel
W grupie 18 chorych z USA z chorobą autoimmunologiczną oraz stosowanym leczeniem immunosupresyjnym dokonano analizy odpowiedzi na szczepienie po przyjęciu podstawowego oraz dwóch szczepień dodatkowych.
Z grupy badanej wykluczono osoby, które przechorowały COVID-19. 13 chorych było płci żeńskiej, badani byli w wieku 52–66 lat, a u 16/18 chorych po szczepieniu podstawowym uzyskano negatywny wynik na obecność przeciwciała anty-SARS-CoV-2-S1.
Większość chorych w leczeniu immunosupresyjnym stosowała mykofenolan mofetilu (mediana stosowanej dawki wynosiła 2500 mg). Szczepienia wykonano preparatami Janssen/Johnson and Johnson, Moderna i Pfizer. Przy pierwszej serii szczepienia dodatkowego większość pacjentów – 11/18 – wstrzymała stosowanie leków immunosupresyjnych. Badanie przeciwciał około miesiąca po pierwszej dodatkowej dawce wykonano u 12/18 chorych, stwierdzając brak odpowiedzi humoralnej u dwóch chorych.
Podanie drugiej dawki dodatkowego szczepienia u większości pacjentów spowodowało wzrost miana przeciwciał, ale nadal u tych dwóch chorych odnotowano ujemny wynik badania na obecność przeciwciał przeciwko białku S kolca wirusa SARS-CoV-2.
Na podstawie tej obserwacji autorzy tego krótkiego doniesienia zwracają uwagę, że w pewnej grupie chorych podanie czwartej dawki szczepienia może nie przynieść oczekiwanej korzyści w wytwarzaniu przeciwciał. Wskazują również, że przerwa w stosowaniu leczenia immunosupresyjnego w okresie wykonywania szczepienia może zwiększyć efektywność szczepień.
Słabą stroną tej pracy jest niewielka grupa badana oraz brak oceny odpowiedzi komórkowej. Zatem wnioski z niej płynące powinny zostać zweryfikowane w kolejnych obserwacjach.
Opracowanie: dr n. med. Ewa Morgiel
