123RF
Zmiany w płucach utrzymują się jeszcze dwa lata po przebyciu COVID-19
Redaktor: Monika Stelmach
Data: 20.02.2023
Źródło: Joanna Morga/PAP, Radiology: „Longitudinal Assessment of Chest CT Findings and Pulmonary Function in Patients after COVID-19”
Działy:
Aktualności w Koronawirus
Aktualności
| Tagi: | COVID-19, zwłóknienie płuc |
Badania z użyciem tomografii komputerowej ujawniły, że niemal u 40 proc. pacjentów po dwóch latach od przebycia COVID-19 utrzymują się w płucach uporczywe zmiany – publikuje je pismo „Radiology”.
To pierwsze badanie, w którym zmiany w płucach po COVID-19 monitorowano przez dwa lata.
Naukowcy z Huazhong University of Science and Technology w Wuhan w Chinach objęli nim 144 pacjentów (79 mężczyzn i 65 kobiet) o średniej wieku 60 lat, których wypisano ze szpitala po przebytej infekcji SARS-CoV-2 między 15 stycznia a 10 marca 2020 roku. Po upływie pół roku, roku oraz dwóch lat wykonano u nich tomografię komputerową klatki piersiowej, aby sprawdzić występowanie różnych nieprawidłowości w płucach, jak włóknienie, zgrubienia tkanki, pojawienie się torbieli, zmian przypominających plaster miodu, nieprawidłowe poszerzenie ścian oskrzeli i inne. Wykonano też testy sprawdzające czynność płuc.
Przez dwa lata odsetek pacjentów z nieprawidłowościami w płucach stopniowo malał. Po sześciu miesiącach 54 proc. pacjentów miało nieprawidłowości w płucach, po dwóch latach badanie z użyciem tomografii komputerowej wykazało, że odsetek ten wynosi 39 proc., przy czym 23 proc. miało zwłóknienia, a 16 proc. inne nieprawidłowości.
Jak podkreślają autorzy pracy, odsetek pacjentów ze śródmiąższowymi zmianami zwłóknieniowymi pozostał stały w okresie trwania badania. Zmiany te są istotnym prekursorem idiopatycznego włóknienia płuc – poważnej, przewlekłej choroby, która prowadzi do niewydolności oddechowej.
Ponadto, pacjenci ze zwłóknieniowymi zmianami w płucach częściej mieli objawy ze strony układu oddechowego i nieprawidłową czynność płuc w porównaniu z pacjentami, u których występowały nieprawidłowości niemające charakteru zwłóknień – odpowiednio 45 proc. i 17 proc. U większego odsetka z nich stwierdzano także gorszą zdolność dyfuzji gazów w płucach (gorsze wyniki badania współczynnika transferu płucnego dla tlenku węgla) – odpowiednio 60 proc. i 22 proc.
Zdaniem naukowców sugeruje to, że zmiany zwłóknieniowe po COVID-19 mogą mieć nieodwracalny charakter.
Naukowcy z Huazhong University of Science and Technology w Wuhan w Chinach objęli nim 144 pacjentów (79 mężczyzn i 65 kobiet) o średniej wieku 60 lat, których wypisano ze szpitala po przebytej infekcji SARS-CoV-2 między 15 stycznia a 10 marca 2020 roku. Po upływie pół roku, roku oraz dwóch lat wykonano u nich tomografię komputerową klatki piersiowej, aby sprawdzić występowanie różnych nieprawidłowości w płucach, jak włóknienie, zgrubienia tkanki, pojawienie się torbieli, zmian przypominających plaster miodu, nieprawidłowe poszerzenie ścian oskrzeli i inne. Wykonano też testy sprawdzające czynność płuc.
Przez dwa lata odsetek pacjentów z nieprawidłowościami w płucach stopniowo malał. Po sześciu miesiącach 54 proc. pacjentów miało nieprawidłowości w płucach, po dwóch latach badanie z użyciem tomografii komputerowej wykazało, że odsetek ten wynosi 39 proc., przy czym 23 proc. miało zwłóknienia, a 16 proc. inne nieprawidłowości.
Jak podkreślają autorzy pracy, odsetek pacjentów ze śródmiąższowymi zmianami zwłóknieniowymi pozostał stały w okresie trwania badania. Zmiany te są istotnym prekursorem idiopatycznego włóknienia płuc – poważnej, przewlekłej choroby, która prowadzi do niewydolności oddechowej.
Ponadto, pacjenci ze zwłóknieniowymi zmianami w płucach częściej mieli objawy ze strony układu oddechowego i nieprawidłową czynność płuc w porównaniu z pacjentami, u których występowały nieprawidłowości niemające charakteru zwłóknień – odpowiednio 45 proc. i 17 proc. U większego odsetka z nich stwierdzano także gorszą zdolność dyfuzji gazów w płucach (gorsze wyniki badania współczynnika transferu płucnego dla tlenku węgla) – odpowiednio 60 proc. i 22 proc.
Zdaniem naukowców sugeruje to, że zmiany zwłóknieniowe po COVID-19 mogą mieć nieodwracalny charakter.
