Antagoniści greliny w terapii cukrzycy typu 2 – czy jest to bezpieczna droga?
Autor: Małgosia Michalak
Data: 05.11.2010
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Wobec złożonej etiopatogenezy oraz narastającej pandemii cukrzycy typu 2 ważne jest poszerzanie wiedzy o nowe mechanizmy patofizjologiczne, które mogą prowadzić do wdrożenia nowych metod terapii.
Grelina, peptyd o szerokim działaniu, wywiera również wpływ na metabolizm. Substancja ta powoduje stymulację ośrodka głodu, a jej obwodowe działanie prowadzi do nasilenia glukoneogenezy i zahamowania glikogenogenezy, wywołując hiperglikemię. W cukrzycy typu 2 stwierdza się zmniejszenie stężenia greliny w surowicy. Uważa się, że jest to efekt kompensacyjny, mający na celu utrzymanie homeostazy energetycznej. Zastosowanie antagonistów greliny prowadzi do wzrostu insulinowrażliwości tkanek obwodowych. Odkrycie to sprawiło, że blokowanie układu grelinowego stało się potencjalnym celem terapii cukrzycy typu 2, jednak wobec szerokiego tkankowego działania greliny postępowanie to wydaje się ryzykowne, a długofalowy efekt trudny do przewidzenia.
Grelina, peptyd o szerokim działaniu, wywiera również wpływ na metabolizm. Substancja ta powoduje stymulację ośrodka głodu, a jej obwodowe działanie prowadzi do nasilenia glukoneogenezy i zahamowania glikogenogenezy, wywołując hiperglikemię. W cukrzycy typu 2 stwierdza się zmniejszenie stężenia greliny w surowicy. Uważa się, że jest to efekt kompensacyjny, mający na celu utrzymanie homeostazy energetycznej. Zastosowanie antagonistów greliny prowadzi do wzrostu insulinowrażliwości tkanek obwodowych. Odkrycie to sprawiło, że blokowanie układu grelinowego stało się potencjalnym celem terapii cukrzycy typu 2, jednak wobec szerokiego tkankowego działania greliny postępowanie to wydaje się ryzykowne, a długofalowy efekt trudny do przewidzenia.
Więcej na Przegląd Kardiodiabetologiczny
