CRP w rozpoznawaniu zapalenia płuc w POZ

Wiele badań laboratoryjnych jest wciąż słabo dostępnych w podstawowej opiece zdrowotnej (POZ). Przeprowadzone przez van Vugt i wsp. badanie stanowi argument na rzecz poprawy dostępności podstawowych badań laboratoryjnych w przychodniach medycyny rodzinnej. Przeprowadzony w latach 2007-2010 eksperyment miał na celu ustalenie przydatności pomiaru stężenia białka C-reaktywnego (CRP) i prokalcytoniny we krwi w rozpoznawania zapalenia płuc w warunkach POZ. Obserwacje przeprowadzono w 12 krajach Europy. Końcowe rozpoznanie zapalenia płuc stawiano w oparciu o opis zdjęcia rentgenowskiego klatki piersiowej wykonywanego 7 dni po pierwszej wizycie pacjentów zgłaszających się na konsultację z powodu nagłego pojawienia się kaszlu. Krew żylna była pobierana przy pierwszej wizycie z tego powodu. Łącznie w badaniu wzięło udział 2820 pacjentów. Zapalenie płuc stwierdzono u 5% z nich (140 osób). Z parametrów klinicznych występowanie zapalenia płuc najskuteczniej przewidywały: brak kataru, duszność, trzeszczenia nad polami płucnymi, tachykardia, gorączka, a także mniejsza głośność dźwięków słyszanych nad polami płucnymi (powierzchnia pod krzywą ROC, tj. receiver operating curve, wynosiła 0.70). Dodanie CRP zwiększało trafność rozpoznania zapalenia płuc o 28% (zwiększenie powierzchni pod ROC do 0.77). Dodanie pomiaru stężenia CRP do badania przedmiotowego i podmiotowego pozwalało na trafne wykluczenie zapalenia płuc, głównie u osób, u których wyjściowe ryzyko zapalenia płuc określone na podstawie podstawowych danych klinicznych było średnie. Przyjęty w badaniu próg stężenia CRP wynosił 30 mg/dL. W ramach tego samego projekut badawczego stwierdzono brak przydatności prokalcytoniny w rozpoznawaniu zapalenia płuc w POZ.