Escitalopram w zapobieganiu depresji związanej z leczeniem interferonem

Podstawą terapii wirusowego zapalenia wątroby (WZW) typu C jest stosowanie rybawiryny i interferonu. Działania niepożądane stosowania interferonu są częste i obejmują objawy grypopodobne oraz obniżenie nastroju.

Opisane w bieżącym numerze Annals of Internal Medicine randomizowane badanie kliniczne z podwójnie ślepą próbą miało na celu określenie skuteczności escitalopramu w zapobieganiu występowania depresji u chorych z WZW typu C leczonych interferonem. Escitalopram jest selektywnym inhibitorem wychwytu zwrotnego serotoniny, cechującym się wysoką specyficznością działania. Escitalopram stosowany był w dawce 10 mg dziennie przez okres 26 lub 50 tygodni, zaczynając na 2 tygodnie przed podaniem interferonu. W eksperymencie wzięło udział 181 chorych, u których nie stwierdzono wcześniej zaburzeń psychicznych. Główny punkt końcowy stanowiła częstość występowania u chorych depresji, diagnozowanej w oparciu o skalę MADRS. W grupie kontrolnej depresję wykazano u 59% chorych, a w grupie badanej u 32% (p < 0.001). Dużą depresję zdiagnozowano u odpowiednio 19% i 8% pacjentów (p = 0.031). W obu grupach skuteczność leczenia przeciwwirusowego była porównywalna. Autorzy artykułu ocenili, że badana interwencja okazała się być skuteczna i że escitalopram można uznać za przydatny w zapobieganiu depresji u chorych z WZW leczonych interferonem. Schaefer i wsp. wskazali także na ograniczenia eksperymentu podkreślając, że badanie nie objęło osób chorych psychicznie.