Hipotermia terapeutyczna u dzieci z pozaszpitalnym NZK
Autor: Andrzej Kordas
Data: 11.06.2015
Źródło: Therapeutic Hypothermia after Out-of-Hospital Cardiac Arrest in Children; Frank W. Moler, Faye S. Silverstein, Richard Holubkov et al.; The New England Journal of Medicine.
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
W przypadku dorosłych pacjentów w śpiączce po przebytym pozaszpitalnym nagłym zatrzymaniu krążenia zalecane jest zastosowanie hipotermii terapeutycznej. Dane dotyczące stosowania tego typu terapii u dzieci są ograniczone. Dodatkowych informacji dostarcza praca przygotowana przez Franka Molera i wsp., opublikowana na łamach The New England Journal of Medicine.
Badaniem objęto grupę 295 dzieci leczonych w 38 ośrodkach pediatrycznych, które pozostawały nieprzytomne po przebytym pozaszpitalnym nagłym zatrzymaniu krążenia. W grupie badanej znalazły się dzieci w przedziale wiekowym od 3 dnia życia do 18 roku życia. Uczestników badania przyporządkowano losowo do jednej z dwóch podgrup. W pierwszej grupie w ciągu sześciu godzin od przywrócenia krążenia zastosowano terapeutyczną hipotermię (docelowa temperatura 33.0°C) natomiast w drugiej grupie zastosowano terapeutyczną normotermię (docelowa temperatura 36.8°C). Głównym ocenianym punktem końcowym było przeżycie 12 miesięcy od momentu zatrzymania krążenia oraz uzyskanie co najmniej 70 punktów w skali VABS-II (Vineland Adaptive Behavior Scales), służącej jako wyznacznik prawidłowego funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego.
Retrospektywnie oceniono stan 295 dzieci przed zatrzymaniem krążenia. Dalszej analizie poddano 260 dzieci, które oceniono na co najmniej 70 punktów według skali VABS-II. Nie wykazano statystycznie istotnej różnicy w głównym punkcie końcowym pomiędzy pacjentami, u których zastosowano hipotermię a tymi, u których zastosowano normotermię (20% vs. 12%; RR: 1.54; 95% CI: 0.86 - 2.76; p=0.14).
Różnica w uzyskanej liczbie punktów w skali VABS-II po 12 miesiącach od zatrzymania krążenia nie była istotna statystycznie (p=0.13). Również odsetek pacjentów, którzy przeżyli jeden rok od zatrzymania krążenia nie różnił się znamiennie w zależności od tego czy zastosowano hipotermię czy też normotermię (38% w przypadku zastosowania hipotermii vs. 29% w przypadku stosowania normotermii; RR: 1.29; 95% CI, 0.93 - 1.79; p=0.13). Obie grupy nie różniły się istotnie pod względem śmiertelności w ciągu 28 dni od zatrzymania krążenia oraz częstości występowania infekcji, zaburzeń rytmu serca, potrzeby przetoczeń preparatów krwiozastępczych.
Reasumując, opierając się na stosunkowo dużym materiale wykazano, iż w przypadku dzieci z przebytym nagłym zatrzymaniem krążenia stosowanie terapeutycznej hipotermii w porównaniu z terapeutyczną normotermią, nie wiąże się ze znamiennie lepszym przeżyciem z dobrym efektem neurologicznym.
Retrospektywnie oceniono stan 295 dzieci przed zatrzymaniem krążenia. Dalszej analizie poddano 260 dzieci, które oceniono na co najmniej 70 punktów według skali VABS-II. Nie wykazano statystycznie istotnej różnicy w głównym punkcie końcowym pomiędzy pacjentami, u których zastosowano hipotermię a tymi, u których zastosowano normotermię (20% vs. 12%; RR: 1.54; 95% CI: 0.86 - 2.76; p=0.14).
Różnica w uzyskanej liczbie punktów w skali VABS-II po 12 miesiącach od zatrzymania krążenia nie była istotna statystycznie (p=0.13). Również odsetek pacjentów, którzy przeżyli jeden rok od zatrzymania krążenia nie różnił się znamiennie w zależności od tego czy zastosowano hipotermię czy też normotermię (38% w przypadku zastosowania hipotermii vs. 29% w przypadku stosowania normotermii; RR: 1.29; 95% CI, 0.93 - 1.79; p=0.13). Obie grupy nie różniły się istotnie pod względem śmiertelności w ciągu 28 dni od zatrzymania krążenia oraz częstości występowania infekcji, zaburzeń rytmu serca, potrzeby przetoczeń preparatów krwiozastępczych.
Reasumując, opierając się na stosunkowo dużym materiale wykazano, iż w przypadku dzieci z przebytym nagłym zatrzymaniem krążenia stosowanie terapeutycznej hipotermii w porównaniu z terapeutyczną normotermią, nie wiąże się ze znamiennie lepszym przeżyciem z dobrym efektem neurologicznym.
