Leki przeciwpsychotyczne: czy będą skuteczne w walce z glejakiem?

Metoda shRNA umożliwia wyłączanie aktywności poszczególnych genów, pozwalając na analizę ich znaczenia w procesach chorobowych. Li i wsp. wykorzystali analizy shRNA (short hairpin RNA) dla określenia profilu aktywności genów w pochodzących od pacjentów komórkach glejaka. Wykazali oni, że w glejaku zwiększona jest aktywność szlaków przekazywania sygnału związanych z receptorem dopaminowym 2, a także niektórych innych szlaków zaczynających się receptorami związanymi z białkami G. Stwierdzono, że ekspresja mRNA dla receptora dopaminowego oraz jego stężenie były większe w tkance zmienionej nowotworowo w porównaniu do tkanki zdrowej. Podawanie interferującego RNA skierowanego przeciwko mRNA kodującemu receptor dopaminowy 2 skutkowało zahamowaniem wzrostu pobranych u pacjentów komórek glejaka w hodowlach komórkowych oraz u zwierząt laboratoryjnych. Stosowanie leków przeciwpsychotycznych będących antagonistami receptora dopaminowego 2 przynosiło podobne efekty. Li i wsp. zaobserwowali większą skuteczność haloperidolu w astrocytach zmienionych nowotworowo. Przeprowadzone eksperymenty pozwoliły wskazać szlak przekazywania sygnału, z którego zablokowaniem wiązano potencjalny efekt terapeutyczny. Dodanie do blokady receptora dopaminowego 2 inhibicji receptora dla naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR, epidermal growth factor receptor) prowadziło do niszczenia komórek glejaka w hodowlach komórkowych i w modelu zwierzęcym. Autorzy stwierdzili, że równoczesne blokowanie receptorów dla dopaminy 2 oraz dla naskórkowego czynnika wzrostu jest obiecującą strategią terapeutyczną w walce z glejakiem.