Nowa, zależna od wieku norma stężenia D-dimerów

D-dimery są produktami fibrynolizy, których obecność we krwi może świadczyć o żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej i rozsianym krzepnięciu wewnątrznaczyniowym. Możliwość ich wykorzystania między innymi w diagnostyce zatorowości płucnej przyczynia się do szerokiego zastosowania metod oznaczania stężenia D-dimerów w praktyce klinicznej. Righini i wsp. zauważyli, że powszechnie przyjmowana granica normy wynosząca 500 µg/L nie sprawdza się równie dobrze we wszystkich grupach wiekowych. Zaproponowali oni, by u osób w wieku ponad 50 lat za normę przyjąć wartości od 0 do wieku wyrażonego w latach pomnożonego razy 10 µg/L (np. 700 µg/L u 70-latków). Stosowanie tego progu odcięcia było by możliwe dopiero po wstępnym określeniu ryzyka zatorowości przy pomocy skali genewskiej lub Wellsa (tj. ryzyko wysokie lub nie). W celu określenia przydatności nowej normy u pacjentów z podejrzeniem zatorowości płucnej przeprowadzono badanie wieloośrodkowe, w którym wzięło udział 3346 chorych. U 19% z nich rozpoznano ostatecznie zatorowość płucną. Spośród 2898 pacjentów bez wysokiego ryzyka zatorowości 817 miało stężenie D-dimerów poniżej 500 µg/L, a 1154 poniżej nowego progu odcięcia. Po trzech miesiącach obserwacji zatorowość stwierdzono u jednego z 331 pacjentów, u których stężenie D-dimerów było większe niż 500 µg/L, ale mniejsze niż proponowany nowy próg odcięcia. U pacjentów starszych niż 75 lat bez wysokiego ryzyka zatorowości stosowanie nowego progu odcięcia pozwoliło na wykluczenie zatorowości u 200 osób zamiast u 43 na ogólną liczbę pacjentów w tym wieku wynoszącą 673. Nie uzyskano przy tym żadnego wyniku fałszywie ujemnego. Badanie pokazało, że u pacjentów w wieku powyżej 50 lat, u których wyjściowe ryzyko zatorowości płucnej nie jest wysokie, stosowanie nowej normy stężenia D-dimerów było związane z bezpiecznym wykluczeniem rozpoznania zatorowości płucnej u większego odsetka pacjentów.