Pacjenci w stanie krytycznym: funkcjonowanie po opuszczeniu OIT

Pacjenci w stanie krytycznym narażeni są na uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Nie jest dokładnie wiadome, jakie ma to skutki dla zdrowia psychicznego i samodzielności pacjentów w życiu codziennym. Jackson i wsp. przeprowadzili badanie obserwacyjne, do którego włączono 821 chorych (średni wiek 61 lat) leczonych w oddziałach intensywnej terapii z powodu wstrząsu lub/i niewydolności oddechowej. Do końca okresu obserwacyjnego, którego długość wyniosła 1 rok, w badaniu uczestniczyło 347 pacjentów. Oceny dokonywano w skalach: depresji Becka II, zespołu stresu pourazowego (Post-Traumatic Stress Disorder Checklist—Event Specific Version) oraz skalach oceny sprawności w czynnościach życia codziennego Katza oraz Pfeffera. Po trzech miesiącach i po roku od pobytu w oddziale intensywnej terapii depresję stwierdzono u odpowiednio 33% i 37% pacjentów. Była ona najczęściej spowodowana uporczywym występowaniem objawów somatycznych. Oceniono, że objawy odpowiadające rozpoznaniu zespołu stresu pourazowego występowały u 7% badanych osób. Częstość występowania problemów z wykonywaniem podstawowych czynności życia codziennego po 3 miesiącach od hospitalizacji wynosiła 32%, a po jednym roku – 27%. Nie stwierdzono różnic w częstości występowania tych problemów zależnie od wieku.