Pembrolizumab po nefrektomii z powodu raka jasnokomórkowego – wyniki badania KEYNOTE-564
| Tagi: | pembrolizumab, rak nerki, RCT |
Zastosowanie pembrolizumabu u pacjentów po nefrektomii z wysokim ryzykiem nawrotu raka jasnokomórkowego istotnie zwiększyło szansę przeżycia wolnego od choroby.
W badaniu o akronimie KEYNOTE-564 zastosowano inhibitor punktu kontrolnego pembrolizumab u pacjentów po nefrektomii z powodu raka jasnokomórkowego w celu zmniejszenia ryzyka nawrotu choroby. Wyniki zostały opublikowane w tegorocznym sierpniowym numerze „New England Journal of Medicine”.
Do badania zakwalifikowano pacjentów po nefrektomii z wysokim ryzykiem nawrotu raka jasnokomórkowego, u których przeprowadzono resekcję przerzutów lub nie przeprowadzono. Uczestnicy byli w równych proporcjach randomizowani do grupy pembrolizumabu lub placebo, które były podawane co 3 tygodnie aż do 17 cyklów, przez prawie rok. Pierwszorzędowym punktem końcowym był czas przeżycia wolny od choroby.
Do ramienia interwencyjnego zostało zrandomizowanych 496 pacjentów, a do grupy kontrolnej 498. Wstępną analizę przeprowadzono po obserwacji trwającej 24,1 miesiąca (mediana). Po 2 latach stwierdzono, że pacjenci otrzymujący pembrolizumab częściej przeżywali ten okres bez nawrotu choroby w porównaniu z grupą placebo (odpowiednio 77,3% vs. 68,1%; HR = 0,68; 95% CI: 0,53–0,87). Ogółem 2 lata po randomizacji przeżyło 96,6% pacjentów z grupy interwencyjnej i 93,5% z grupy placebo (HR = 0,54; 95% CI: 0,30–0,96). Poważne zdarzenia niepożądane częściej występowały w grupie leczonej pembrolizumabem w porównaniu z placebo (odpowiednio 32,4% vs. 17,7%). Nie odnotowano śmierci związanej z leczeniem.
Zastosowanie pembrolizumabu po nefrektomii z powodu raka jasnokomórkowego nerki istotnie zmniejszało ryzyko nawrotu choroby i zwiększało szanse przeżycia 2 lat od włączenia leczenia w porównaniu z placebo.
Autor: lek. med. Mikołaj Kamiński
Do badania zakwalifikowano pacjentów po nefrektomii z wysokim ryzykiem nawrotu raka jasnokomórkowego, u których przeprowadzono resekcję przerzutów lub nie przeprowadzono. Uczestnicy byli w równych proporcjach randomizowani do grupy pembrolizumabu lub placebo, które były podawane co 3 tygodnie aż do 17 cyklów, przez prawie rok. Pierwszorzędowym punktem końcowym był czas przeżycia wolny od choroby.
Do ramienia interwencyjnego zostało zrandomizowanych 496 pacjentów, a do grupy kontrolnej 498. Wstępną analizę przeprowadzono po obserwacji trwającej 24,1 miesiąca (mediana). Po 2 latach stwierdzono, że pacjenci otrzymujący pembrolizumab częściej przeżywali ten okres bez nawrotu choroby w porównaniu z grupą placebo (odpowiednio 77,3% vs. 68,1%; HR = 0,68; 95% CI: 0,53–0,87). Ogółem 2 lata po randomizacji przeżyło 96,6% pacjentów z grupy interwencyjnej i 93,5% z grupy placebo (HR = 0,54; 95% CI: 0,30–0,96). Poważne zdarzenia niepożądane częściej występowały w grupie leczonej pembrolizumabem w porównaniu z placebo (odpowiednio 32,4% vs. 17,7%). Nie odnotowano śmierci związanej z leczeniem.
Zastosowanie pembrolizumabu po nefrektomii z powodu raka jasnokomórkowego nerki istotnie zmniejszało ryzyko nawrotu choroby i zwiększało szanse przeżycia 2 lat od włączenia leczenia w porównaniu z placebo.
Autor: lek. med. Mikołaj Kamiński
