Potrójna terapia u starszych pacjentów po zawale serca z migotaniem przedsionków – ocena wyników leczenia

Dotychczas przeprowadzone badania nie dostarczają odpowiedzi na to, jaki rodzaj terapii przeciwzakrzepowej wiąże się z najlepszymi wynikami leczenia wśród starszych pacjentów, obciążonych migotaniem przedsionków, po zawale serca, poddawanych przezskórnym interwencjom wieńcowym. Tematem tym zajęli się Connie Hess i wsp., a wyniki swojego badania opublikowali na łamach Journal of the American College of Cardiology.

Badaniem objęto 4 959 osób w wieku ≥65 lat z zawałem serca oraz migotaniem przedsionków poddawanych stentowaniu naczyń wieńcowych. Efektywność zastosowanej terapii przeciwzakrzepowej oceniano na podstawie liczby epizodów poważnych zdarzeń dotyczących układu krążenia (MACE - major adverse cardiac events; tj. zgon, powtórny zawał serca, udar mózgu) w czasie 2 lat od zabiegu. Bezpieczeństwo zastosowanej terapii oceniano na podstawie konieczności hospitalizacji z powodu epizodu krwawienia.

Spośród 4 959 pacjentów, w 27.6% (n = 1,370) przypadkach zalecono potrójną terapię przeciwzakrzepową (podwójna terapia przeciwpłytkowa + warfaryna). W porównaniu z grupą pacjentów stosujących podwójną terapię przeciwpłytkową, pacjenci stosujący trzy leki posiadali podobne ryzyko wystąpienia epizodu MACE (aHR: 0.99; 95% CI: 0.86 - 1.16] oraz istotnie wyższe ryzyko krwawienia wymagającego hospitalizacji (aHR: 1.61; 95% CI: 1.31 - 1.97) oraz krwawienia śródczaszkowego (aHR: 2.04; 95% CI: 1.25 - 3.34).

Podsumowując, w przybliżeniu 1 na 4 starszych pacjentów z migotaniem przedsionków poddawanych przezskórnym interwencjom wieńcowym otrzymuje zalecenie stosowania potrójnej terapii przeciwzakrzepowej. Wykazano natomiast że osoby te, w porównaniu z osobami stosującymi wyłącznie podwójną terapię przeciwpłytkową, mają istotnie wyższe ryzyko wystąpienia epizodu groźnego krwawienia, podczas gdy ryzyko wystąpienia ponownego zawału serca, udaru mózgu lub zgonu jest w obydwu podgrupach zbliżone.