Powikłania zakrzepowe w onkologii

Zaburzenia zakrzepowo-zatorowe to częste powikłanie choroby nowotworowej, będące – wg doniesień z piśmiennictwa – drugą przyczyną zgonów wśród chorych na nowotwory. Zaburzenia zakrzepowo-zatorowe występują cztery razy częściej u osób z nowotworami oraz sześć razy częściej u chorych otrzymujących chemioterapię [1, 2]. Wyniki badań laboratoryjnych układu krzepnięcia odbiegające od wartości prawidłowych stwierdza się u 50–90% osób z chorobą nowotworową i 95% pacjentów z chorobą przerzutową [3]. Kliniczne objawy zakrzepicy żylnej są obserwowane u ok. 15% wszystkich pacjentów z nowotworami [2, 4–6]. Największe ryzyko (53,5%) wystąpienia zaburzeń zakrzepowo-zatorowych odnotowuje się w ciągu pierwszych 3 miesięcy od zdiagnozowania nowotworu. Ryzyko to maleje do 14,3% od 3 miesięcy do roku od zdiagnozowania nowotworu oraz do 3,6% w ciągu 1–3 lat. Ryzyko maleje do poziomu obserwowanego w ogólnej populacji dopiero po 15 latach od rozpoznania nowotworu.

Więcej na Przegląd Menopauzalny