Romosozumab czy teryparatyd – co lepsze w leczeniu osteoporozy?

Naukowcy porównali efekty 12-miesięcznego leczenie romosozumabem – przeciwciałem monoklonalnym – oraz teryparatydem. Sprawdzili, który lek lepiej wpływa na gęstość kości (bone mineral density - BMD) u kobiet z osteroporozą pomenopauzalną wychodzących z terapii bifosfonianami.

W badaniu przeprowadzanym w 46 miejscach w Ameryce Północnej, Łacińskiej i Europie wzięły udział kobiety w wieku 55-90 lat (n=436). Każda z nich miała pomenopauzalną osteoporozę i przyjmowała doustnie bifosfoniany przez co najmniej 3 lata przed badaniem i alendronian rok przez badaniem. Każda z nich miała BMD na poziomie 2,5 bądź mniejszym oraz historię złamań.

Pacjentki zostały losowo (1:1) przydzielone do dwóch grup. Jedna z nich (n=206) przyjmowała podskórnie romosozumab (210 mg raz na miesiąc), druga (n=209) – teryparatyd (20 μg raz na dzień). W ciągu 12 miesięcy średnia procentowa zmiana (licząc od poziomu wyjściowego) w BMD (mierzonym w kości biodrowej) wynosiła 2,6 proc. (95 proc CI 2,2 do 3,0) w grupie przyjmującej romosozumab i −0,6 proc. (−1,0 to −0,2) w grupie przyjmującej teryparatyd. Różnica wynosiła 3,2 proc. (95proc. CI 2,7 do 3,8; p<0,0001).

Częstotliwość występowania skutków ubocznych była podobna w obu badanych grupach. Uczestniczki badania najczęściej wskazywały na przeziębienie (28 [13 proc] pacjentek z grupy przyjmującej romosozumab i vs 22 [10 proc.] pacjentki z grupy leczonej teryparatydem), hiperkalcemia (2 pacjentki vs 22) i artralgię (22 vs 13 pacjentek).

U sześciu (3 proc.) pacjentek z romosozumabem i 12 (6 proc.) z teryparatydem trzeba było przerwać leczenie ze względu na skutki uboczne.

Badacze wskazują, że romosozumab prowadzi do wzrostu BMD, którego nie zaobserwowano w przypadku użycia teryparatydu. Ich zdaniem te dane mogą służyć jako pomoc przy podejmowaniu decyzji co do dalszego leczenia pacjentek.