Stosowanie makrolidów związane z ryzykiem przerostowego zwężenia odźwiernika

Makrolidy to antybiotyki wykazujące działanie bakteriostatyczne poprzez blokowanie bakteryjnej biosyntezy białek. Lund i wsp. zbadali zależność między stosowaniem makrolidów w ciąży oraz u niemowląt a ryzykiem stwierdzenia przerostowego zwężenia odźwiernika w pierwszych 120 dniach życia. Analizie poddano dane opisujące 999 378 dzieci, obejmujące zapis wykupionych w receptach leków oraz ewentualne wykonanie zabiegu chirurgicznego z powodu przerostowego zwężenia odźwiernika. Stwierdzono 30 091 przypadków użycia makrolidów w trakcie ciąży, 21 557 ich stosowania przez matki krótko po narodzinach dziecka i 6 591 ich podawania noworodkom. W badanej grupie przerostowe zwężenie odźwiernika stwierdzono u 880 dzieci. Ryzyko względne wystąpienia przerostowego zwężenia odźwiernika w pierwszych 120 dniach życia dzieci, którym podawano makrolidy, wyniosło 24.4 (RR, 95% przedział ufności 13.0-44.1). Ryzyko to w pierwszych dwóch tygodniach życia było równe 29.8, a przez resztę okresu obserwacyjnego wynosiło 3.24. Daje to jeden dodatkowy przypadek przerostowego zwężenia odźwiernika na każde 1 500 przypadków stosowania makrolidów u noworodków. Stosowanie przez matki makrolidów w pierwszych dwóch tygodniach po urodzeniu dziecka także było związane ze zwiększonym ryzykiem względnym wystąpienia przerostowego zwężenia odźwiernika (RR = 3.5). Według autorów stosowanie makrolidów u noworodków jest silnie związane z występowaniem przerostowego zwężenia odźwiernika. Z tego względu leki te powinny być stosowane wtedy, kiedy potencjalne korzyści przeważają nad możliwym ryzykiem.