Transport międzyszpitalny u pacjenta z OZW – wpływ na przeżycie
Autor: Andrzej Kordas
Data: 23.06.2015
Źródło: Long-term mortality following interhospital transfer for acute myocardial infarction; Isuru Ranasinghe, Federica Barzi, David Brieger, Martin Gallagher; Heart 2015;101:13 1032-1040 Published Online First: 3 March 2015 doi:10.1136/heartjnl-2014-306966
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Międzyszpitalny transfer pacjentów przyjmowanych do szpitala z powodu zawału serca jest często niezbędny, przy czym wiąże się z dużymi kosztami finansowymi. Jak dotąd nie określono, czy wpływa on na długoterminowe przeżycie pacjentów (w porównaniu z przeżyciem pacjentów leczonych wyłącznie w pierwotnym ośrodku). Tematem tym zajęli się Isuru Ranasinghe i wsp., a wyniki swoich badań opublikowali na łamach Heart.
Badacze przeanalizowali dane 40 482 pacjentów hospitalizowanych z powodu zawału serca w Australii w latach 2004 – 2008. 10 107 pacjentów z tej grupy (25%) przekazano do specjalistycznego ośrodka kardiologicznego. Następnie porównano śmiertelność wewnątrzszpitalną oraz śmiertelność do 5.5 roku od wypisu ze szpitala pomiędzy grupą pacjentów przekazywanych do innego ośrodka oraz grupą pacjentów leczonych wyłącznie w pierwotnym ośrodku. W tym celu do każdej z grup zakwalifikowano tę samą liczbę pacjentów (n=16 854; 8427 w każdej z grup), którzy nie różnili się istotnie pomiędzy sobą względem najważniejszych zmiennych.
Wykazano, iż transferowani pacjenci w porównaniu z pacjentami leczonymi wyłącznie w pierwotnym ośrodku byli częściej poddawani rewaskularyzacji (55.6% vs 13.7%, RR 4.05; 95% CI 3.83 - 4.29) oraz posiadali mniejsze ryzyko zgonu w ciągu 30 dni (3.5% vs 5.7%, HR 0.60; 95% CI 0.52 - 0.70), 1 roku (7.5% vs 12.6%, HR 0.58; 95% CI 0.52 - 0.64) oraz w momencie zakończenia obserwacji (15.3% vs 22.5%, HR 0.65; 95% CI 0.61 - 0.70). Wyniki te pozostawały aktualne również przy analizie szczegółowej poszczególnych podgrup (w zależności od wieku pacjentów, obecności uniesienia odcinka ST w zapisie EKG oraz lokalizacji pierwotnego ośrodka). Jedynie sytuacja, w której pacjenci przekazywani byli do ośrodka specjalistycznego ze szpitala posiadającego możliwość wykonania rewaskularyzacji, nie wiązała się ze zmniejszeniem śmiertelności.
Reasumując, na podstawie uzyskanych danych udowodniono, iż pacjenci hospitalizowani z powodu zawału serca, którzy byli przekazywani do ośrodków specjalistycznych częściej byli poddawani rewaskularyzacji oraz posiadali mniejsze ryzyko zgonu w porównaniu z grupą pacjentów leczonych w pierwotnym ośrodku (w którym nie było możliwości inwazyjnego leczenia rewaskularyzacyjnego).
Wykazano, iż transferowani pacjenci w porównaniu z pacjentami leczonymi wyłącznie w pierwotnym ośrodku byli częściej poddawani rewaskularyzacji (55.6% vs 13.7%, RR 4.05; 95% CI 3.83 - 4.29) oraz posiadali mniejsze ryzyko zgonu w ciągu 30 dni (3.5% vs 5.7%, HR 0.60; 95% CI 0.52 - 0.70), 1 roku (7.5% vs 12.6%, HR 0.58; 95% CI 0.52 - 0.64) oraz w momencie zakończenia obserwacji (15.3% vs 22.5%, HR 0.65; 95% CI 0.61 - 0.70). Wyniki te pozostawały aktualne również przy analizie szczegółowej poszczególnych podgrup (w zależności od wieku pacjentów, obecności uniesienia odcinka ST w zapisie EKG oraz lokalizacji pierwotnego ośrodka). Jedynie sytuacja, w której pacjenci przekazywani byli do ośrodka specjalistycznego ze szpitala posiadającego możliwość wykonania rewaskularyzacji, nie wiązała się ze zmniejszeniem śmiertelności.
Reasumując, na podstawie uzyskanych danych udowodniono, iż pacjenci hospitalizowani z powodu zawału serca, którzy byli przekazywani do ośrodków specjalistycznych częściej byli poddawani rewaskularyzacji oraz posiadali mniejsze ryzyko zgonu w porównaniu z grupą pacjentów leczonych w pierwotnym ośrodku (w którym nie było możliwości inwazyjnego leczenia rewaskularyzacyjnego).
