Wpływ aktywności fizycznej na jakość snu: badanie prospektywne
Autor: Andrzej Kordas
Data: 29.05.2015
Źródło: Prospective Study of Physical Activity and Sleep in Middle-Aged and Older Adults; American Journal of Preventive Medicine; Kenji Tsunoda, Naruki Kitano, Yuko Kai, Ken Uchida, Tsutomu Kuchiki, Tomohiro Okura, Toshiya Nagamatsu
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Rola aktywności fizycznej w prewencji bezsenności była uprzednio przedmiotem kilku badań kohortowych. Nie dostarczyły one jednak spójnych informacji na ten temat.
Kenji Tsunoda i wsp. zaprojektowali więc badanie prospektywne, oceniające związek pomiędzy intensywnością wysiłku fizycznego a występowaniem epizodów krótkiego snu oraz subiektywnym uczuciem niewyspania. Grupę badaną stanowili pacjenci w wieku średnim oraz starszym.
Kenji Tsunoda i wsp. zaprojektowali więc badanie prospektywne, oceniające związek pomiędzy intensywnością wysiłku fizycznego a występowaniem epizodów krótkiego snu oraz subiektywnym uczuciem niewyspania. Grupę badaną stanowili pacjenci w wieku średnim oraz starszym.
Z racji oceny dwóch punktów końcowych utworzono dwa modele kohortowe. Grupa analizowana pod kątem występowania zbyt krótkiego snu liczyła 7061 badanych, natomiast grupa oceniana pod kątem występowania subiektywnego uczucia niewyspania 7385 osób. W momencie rozpoczęcia badania w 2008 roku, uczestnicy nie zgłaszali żadnej z wyżej wymienionych dolegliwości. Biorąc pod uwagę wiek wyodrębniono pacjentów w średnim wieku – poniżej 60 roku życia, oraz pacjentów w starszym wieku (≥60 roku życia).
Na podstawie odpowiedzi udzielanych przez uczestników badania, każdego z nich zakwalifikowano na do jednej z trzech podgrup, jako kryterium przyjmując stopień aktywności fizycznej tj. umiarkowanej-niskiej aktywności fizycznej (np. spacery, gimnastyka, golf, tenis stołowy; odpowiada intensywności 3-5 MET), umiarkowanie-wysokiej aktywności fizycznej (np. baseball, koszykówka, podnoszenie umiarkowanych ciężarów; odpowiada intensywności 5-7 MET), energicznej aktywności fizycznej (np. jogging, jazda na rowerze, tenis, pływanie; odpowiada intensywności >7MET).
Na podstawie odpowiedzi udzielonych przez badanych wykazano, iż umiarkowanie-wysoka (HR=0.81, 95% CI=0.67, 0.98) oraz energiczna (HR=0.83, 95% CI=0.71, 0.97) aktywność fizyczna wiąże się ze znamiennie rzadszym występowaniem subiektywnego uczucia niewyspania się w grupie pacjentów w średnim wieku. W grupie pacjentów w starszym wieku, jedynie umiarkowanie-wysoka aktywność fizyczna statystycznie istotnie zmniejszała ryzyko wystąpienia epizodów subiektywnego uczucia niewyspania się (HR=0.58, 95% CI=0.42, 0.81). Wykazano ponadto, że aktywność fizyczna nie wpływa znamiennie na częstość występowania epizodów zbyt krótkiego snu.
Podsumowując, pacjenci w średnim wieku aktywni fizycznie w stopniu umiarkowanie-wysokim lub energicznym oraz pacjenci w starszym wieku aktywni fizycznie w stopniu umiarkowanie-wysokim są w stanie zapewnić sobie w ten sposób bardziej efektywny sen. Podczas zalecania pacjentom aktywności fizycznej w prewencji i leczeniu bezsenności, należy przede wszystkim wziąć pod uwagę wiek pacjenta, celem określenia optymalnej intensywności wysiłku fizycznego.
Na podstawie odpowiedzi udzielanych przez uczestników badania, każdego z nich zakwalifikowano na do jednej z trzech podgrup, jako kryterium przyjmując stopień aktywności fizycznej tj. umiarkowanej-niskiej aktywności fizycznej (np. spacery, gimnastyka, golf, tenis stołowy; odpowiada intensywności 3-5 MET), umiarkowanie-wysokiej aktywności fizycznej (np. baseball, koszykówka, podnoszenie umiarkowanych ciężarów; odpowiada intensywności 5-7 MET), energicznej aktywności fizycznej (np. jogging, jazda na rowerze, tenis, pływanie; odpowiada intensywności >7MET).
Na podstawie odpowiedzi udzielonych przez badanych wykazano, iż umiarkowanie-wysoka (HR=0.81, 95% CI=0.67, 0.98) oraz energiczna (HR=0.83, 95% CI=0.71, 0.97) aktywność fizyczna wiąże się ze znamiennie rzadszym występowaniem subiektywnego uczucia niewyspania się w grupie pacjentów w średnim wieku. W grupie pacjentów w starszym wieku, jedynie umiarkowanie-wysoka aktywność fizyczna statystycznie istotnie zmniejszała ryzyko wystąpienia epizodów subiektywnego uczucia niewyspania się (HR=0.58, 95% CI=0.42, 0.81). Wykazano ponadto, że aktywność fizyczna nie wpływa znamiennie na częstość występowania epizodów zbyt krótkiego snu.
Podsumowując, pacjenci w średnim wieku aktywni fizycznie w stopniu umiarkowanie-wysokim lub energicznym oraz pacjenci w starszym wieku aktywni fizycznie w stopniu umiarkowanie-wysokim są w stanie zapewnić sobie w ten sposób bardziej efektywny sen. Podczas zalecania pacjentom aktywności fizycznej w prewencji i leczeniu bezsenności, należy przede wszystkim wziąć pod uwagę wiek pacjenta, celem określenia optymalnej intensywności wysiłku fizycznego.
