Wytyczne leczenia nadciśnienia tętniczego JNC 2014
Autor: Małgosia Michalak
Data: 26.01.2014
Źródło: James PA, Oparil S, Carter BL, i wsp. 2014 Evidence-Based Guideline for the Management of High Blood Pressure in AdultsReport From the Panel Members Appointed to the Eighth Joint National Committee (JNC 8). JAMA 2013; online ahead of print.|31.12.2013
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Amerykański komitet ekspertów z zakresu nadciśnienia tętniczego, Joint National Committee 8, wydał 9 nowych rekomendacji dotyczących leczenia nadciśnienia tętniczego u osób dorosłych.
1. Rozpoczęcie farmakoterapii nadciśnienia tętniczego u osób w wieku co najmniej 60 lat powinno następować po przekroczeniu wartości skurczowego ciśnienia tętniczego krwi wynoszącego 150 mmHg lub ciśnienia rozkurczowego równego 90 mmHg. Jako cel leczenia w tej grupie osób wskazano obniżenie ciśnienia tętniczego poniżej tych dwóch wartości.
2. Farmakoterapię nadciśnienia tętniczego u osób w wieku od 30 do 59 lat należy podejmować gdy rozkurczowe ciśnienie tętnicze krwi wynosi co najmniej 90 mmHg. Celem leczenia powinno być obniżenie ciśnienia rozkurczowego poniżej tej wartości.
3. U osób w wieku poniżej 60 lat skurczowe ciśnienie tętnicze krwi wynoszące co najmniej 140 mmHg jest wskazaniem do leczenia, którego cel stanowi obniżenie ciśnienia skurczowego poniżej tej wartości.
4. U osób dorosłych z przewlekłą niewydolnością nerek skurczowe i rozkurczowe ciśnienie tętnicze krwi nie powinny być wyższe niż odpowiednio 140 mmHg i 90 mmHg.
5. U osób dorosłych z cukrzycą skurczowe i rozkurczowe ciśnienie tętnicze krwi również nie powinny być wyższe niż 140 mmHg i 90 mmHg.
6. W populacji ogólnej początkowa farmakoterapia nadciśnienia tętniczego powinna być prowadzona diuretykiem tiazydowym, blokerem kanału wapniowego, inhibitorem konwertazy angiotensyny, albo inhibitorem receptora dla aniotensyny. Dotyczy to również pacjentów z cukrzycą.
7. W populacji osób rasy czarnej optymalną początkową farmakoterapią jest stosowanie diuretyku tiazydowego lub blokera kanału wapniowego.
8. Początkowa farmakoterapia nadciśnienia tętniczego u osób dorosłych z przewlekłą niewydolnością nerek powinna zakładać przyjmowanie inhibitora konwertazy angiotensyny lub inhibitora receptora dla angiotensyny.
9. Jeśli farmakoterapia nie doprowadzi do osiągnięcia docelowego ciśnienia tętniczego w ciągu jednego miesiąca należy zwiększyć dawkę leku włączonego początkowo. Możliwe jest również dodanie drugiego, a w przypadku nieskuteczności także trzeciego leku spośród substancji wymienionych w punkcie 6. Przy nieskuteczności równoczesnego stosowania leków z trzech różnych klas wymienionych w punkcie 6. dopuszczone jest włączanie leków przeciwnadciśnieniowych z innych klas.
Szczegółowe informacje i lista zmian względem wytycznych JNC 7 znajdują się na stronie:
jama.jamanetwork.com/article.aspx?articleid=1791497
2. Farmakoterapię nadciśnienia tętniczego u osób w wieku od 30 do 59 lat należy podejmować gdy rozkurczowe ciśnienie tętnicze krwi wynosi co najmniej 90 mmHg. Celem leczenia powinno być obniżenie ciśnienia rozkurczowego poniżej tej wartości.
3. U osób w wieku poniżej 60 lat skurczowe ciśnienie tętnicze krwi wynoszące co najmniej 140 mmHg jest wskazaniem do leczenia, którego cel stanowi obniżenie ciśnienia skurczowego poniżej tej wartości.
4. U osób dorosłych z przewlekłą niewydolnością nerek skurczowe i rozkurczowe ciśnienie tętnicze krwi nie powinny być wyższe niż odpowiednio 140 mmHg i 90 mmHg.
5. U osób dorosłych z cukrzycą skurczowe i rozkurczowe ciśnienie tętnicze krwi również nie powinny być wyższe niż 140 mmHg i 90 mmHg.
6. W populacji ogólnej początkowa farmakoterapia nadciśnienia tętniczego powinna być prowadzona diuretykiem tiazydowym, blokerem kanału wapniowego, inhibitorem konwertazy angiotensyny, albo inhibitorem receptora dla aniotensyny. Dotyczy to również pacjentów z cukrzycą.
7. W populacji osób rasy czarnej optymalną początkową farmakoterapią jest stosowanie diuretyku tiazydowego lub blokera kanału wapniowego.
8. Początkowa farmakoterapia nadciśnienia tętniczego u osób dorosłych z przewlekłą niewydolnością nerek powinna zakładać przyjmowanie inhibitora konwertazy angiotensyny lub inhibitora receptora dla angiotensyny.
9. Jeśli farmakoterapia nie doprowadzi do osiągnięcia docelowego ciśnienia tętniczego w ciągu jednego miesiąca należy zwiększyć dawkę leku włączonego początkowo. Możliwe jest również dodanie drugiego, a w przypadku nieskuteczności także trzeciego leku spośród substancji wymienionych w punkcie 6. Przy nieskuteczności równoczesnego stosowania leków z trzech różnych klas wymienionych w punkcie 6. dopuszczone jest włączanie leków przeciwnadciśnieniowych z innych klas.
Szczegółowe informacje i lista zmian względem wytycznych JNC 7 znajdują się na stronie:
jama.jamanetwork.com/article.aspx?articleid=1791497
