Wyższe ryzyko obrzęku plamki u cukrzyków przyjmujących tiazolidinediony

Tiazolidinediony, zwane też glitazonami, są grupą leków stosowanych w leczeniu cukrzycy typu 2, których mechanizm działania opiera się na aktywowaniu receptorów PPAR (peroxisome proliferator-activated receptors). Aktywacja PPAR prowadzi do zmniejszenia insulinooporności, wzrostu poziomu adiponektyny, spadku poziomu trójglicerydów (wzrostu cholesterolu LDL i HDL) i spadku poziomu leptyny, co związane jest ze wzrostem apetytu. Retrospektywne badanie kohortowe przeprowadzone przez Idris i wsp. miało na celu zbadanie zależności między przyjmowaniem tiazolidinedionów przez chorych z cukrzycą typu 2, a ryzykiem wystąpienia obrzęku plamki (macular edema), który może towarzyszyć retinopatii cukrzycowej.

Zebrane dane dotyczyły 103 368 pacjentów na przestrzeni 10 lat. Po uwzględnieniu licznych czynników mogących wpłynąć na wynik analizy statystycznej wykazano, że stosowanie tiazolidinedionów było związane z większym ryzykiem obrzęku plamki po 1 roku (iloraz szans OR = 2.3), jak i po 10 latach obserwacji (iloraz ryzyka HR = 2.3). Leczenie tiazolidinedionem i insuliną było związane z trzykrotnie podwyższonym ryzykiem wystąpienia obrzęku plamki. Zmniejszone ryzyko obrzęku plamki było związane ze stosowaniem inhibitorów konwertazy angiotensyny (HR = 0.4) oraz aspiryny (HR = 0.6).