Zaburzenia stężenia magnezu u hospitalizowanych pacjentów – ocena częstości występowania
Autor: Andrzej Kordas
Data: 13.08.2015
Źródło: Dysmagnesemia in Hospitalized Patients: Prevalence and Prognostic Importance; Cheungpasitporn, Wisit et al.; Mayo Clinic Proceedings , Volume 90 , Issue 8 , 1001 – 1010.
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Wisit Cheungpasitporn i wsp. zaprojektowali badanie, którego celem była ocena częstości występowania nieprawidłowego stężenia magnezu u hospitalizowanych pacjentów. Badacze opublikowali swoją pracę na łamach Mayo Clinic Proceedings.
Badaniem objęto grupę 65 974 dorosłych pacjentów. U 20 777 (31.5%) pacjentów oznaczone stężenie magnezu w surowicy wynosiło ≥ 2.1 mg/dL, natomiast u 13 320 (20.2%) stwierdzono ≤ 1.7 mg/dL. Hipomagnezemia występowała często u osób ze schorzeniami hematologicznymi, onkologicznymi, podczas gdy hipermagnezemię często stwierdzano u pacjentów z chorobami układu krążenia.
Najniższym odsetkiem śmiertelności wewnątrzszpitalnej charakteryzowali się pacjenci, u których stężenie magnezu w surowicy krwi mieściło się w zakresie 1.7 - 1.89 mg/dL. Stężenie magnezu w surowicy wynoszące poniżej 1.7 mg/dL było niezależnym czynnikiem ryzyka zgonu wewnątrzszpitalnego, a dodatkowo wiązało się z dłuższym czasem hospitalizacji pacjentów.
Stężenie magnezu wynoszące ≥ 2.3 mg/dL było predyktorem wystąpienia wszystkich analizowanych niekorzystnych zdarzeń. Podwyższenie stężenia magnezu w surowicy ≥ 2.3 mg/dL (n=7908) wiązało się ze wzrostem śmiertelności wewnątrzszpitalnej, przy czym korelacja ta była dodatkowo zależna od nasilenia hipermagnezemii. Pacjenci z towarzyszącymi schorzeniami sercowo – naczyniowymi, u których stężenie magnezu wynosiło 1.5 - 1.69 mg/dL lub ≥ 2.3 mg/dL mieli znamiennie gorsze rokowanie, włącznie z podwyższonym ryzykiem zgonu wewnątrzszpitalnego.
Podsumowując, wykazano iż u hospitalizowanych pacjentów często obserwuje się nieprawidłowe stężenie magnezu. W porównaniu z hipomagnezemią, hipermagnezemia wiąże się z istotnie gorszym rokowaniem. Z powodu braku badań klinicznych oceniających suplementację magnezu u osób bez potwierdzonego niedoboru tego pierwiastka, postępowanie takie jest niezalecane.
Najniższym odsetkiem śmiertelności wewnątrzszpitalnej charakteryzowali się pacjenci, u których stężenie magnezu w surowicy krwi mieściło się w zakresie 1.7 - 1.89 mg/dL. Stężenie magnezu w surowicy wynoszące poniżej 1.7 mg/dL było niezależnym czynnikiem ryzyka zgonu wewnątrzszpitalnego, a dodatkowo wiązało się z dłuższym czasem hospitalizacji pacjentów.
Stężenie magnezu wynoszące ≥ 2.3 mg/dL było predyktorem wystąpienia wszystkich analizowanych niekorzystnych zdarzeń. Podwyższenie stężenia magnezu w surowicy ≥ 2.3 mg/dL (n=7908) wiązało się ze wzrostem śmiertelności wewnątrzszpitalnej, przy czym korelacja ta była dodatkowo zależna od nasilenia hipermagnezemii. Pacjenci z towarzyszącymi schorzeniami sercowo – naczyniowymi, u których stężenie magnezu wynosiło 1.5 - 1.69 mg/dL lub ≥ 2.3 mg/dL mieli znamiennie gorsze rokowanie, włącznie z podwyższonym ryzykiem zgonu wewnątrzszpitalnego.
Podsumowując, wykazano iż u hospitalizowanych pacjentów często obserwuje się nieprawidłowe stężenie magnezu. W porównaniu z hipomagnezemią, hipermagnezemia wiąże się z istotnie gorszym rokowaniem. Z powodu braku badań klinicznych oceniających suplementację magnezu u osób bez potwierdzonego niedoboru tego pierwiastka, postępowanie takie jest niezalecane.
