Zawał serca powikłany wstrząsem kardiogennym – która strategia postępowania jest najlepsza?
Autor: Andrzej Kordas
Data: 22.06.2015
Źródło: Outcomes with Invasive vs Conservative Management of Cardiogenic Shock Complicating Acute Myocardial Infarction; Bangalore, Sripal et al.; The American Journal of Medicine , Volume 128, Issue 6 , 601 - 608
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
W badaniu SHOCK wykazano, iż inwazyjna strategia wczesnej rewaskularyzacji u pacjentów z zawałem serca powikłanym wstrząsem kardiogennym , wiązała się ze znacznie wyższymi odsetkami przeżycia pacjentów po sześciu miesiącach od zabiegu, w porównaniu tymi, u których skupiono się pierwotnie na stabilizacji stanu klinicznego. Sripal Bangalore i wsp. postanowili sprawdzić jak te dane korelują z wynikami leczenia w codziennej praktyce klinicznej. Wyniki badania opublikowano na łamach The American Journal of Medicine.
W tym celu przeanalizowano dane pacjentów z pierwotnie rozpoznanym zawałem mięśnia sercowego, u których rozwinął się następnie wstrząs kardiogenny. Analizą objęto lata 2002 – 2011. Do grupy pacjentów leczonych inwazyjnie zakwalifikowano pacjentów poddanych cewnikowaniu serca, przezskórnej angioplastyce wieńcowej lub pomostowaniu aortalno-wieńcowemu. Głównym ocenianym punktem końcowym była śmiertelność szpitalna.
Ostatecznie analizą objęto 20 644 pacjentów, w tym 11 004 pacjentów w wieku ≥75lat. U 10 322 pacjentów zastosowano wstępną stabilizację stanu klinicznego, natomiast w pozostałej grupie pacjentów (n=10 322) zastosowano leczenie inwazyjne.
Udowodniono, iż pacjenci u których zdecydowano się na leczenie inwazyjne wstrząsu kardiogennego wikłającego zawał serca mieli o 59% mniejsze ryzyko zgonu w czasie pobytu w szpitalu, w porównaniu z grupą pacjentów, u których zdecydowano się na wstępne leczenie zachowawcze (37.7% vs 59.7%; OR 0.41; 95% CI 0.39-0.43; p < 0.0001). Niższy wskaźnik śmiertelności wewnątrzszpitalnej w przypadku zastosowania terapii inwazyjnej dotyczył zarówno pacjentów starszych (≥75 roku życia)(44.0% vs 63.6%; OR 0.45; 95% CI, 0.42-0.49; P < 0.0001) jak i młodszych (<75 roku życia) (30.6% vs 55.1%; OR 0.36; 95% CI, 0.33-0.39; P < .0001).
Podsumowując, w badaniu udowodniono, iż w przypadku wstrząsu kardiogennego wikłającego zawał serca, pacjenci u których wdrożono leczenie inwazyjne mają znacznie mniejsze ryzyko zgonu w porównaniu z tymi, u których zadecydowano o wstępnym leczeniu zachowawczym. Wnioski te pozostają aktualne również dla pacjentów w starszym wieku.
Ostatecznie analizą objęto 20 644 pacjentów, w tym 11 004 pacjentów w wieku ≥75lat. U 10 322 pacjentów zastosowano wstępną stabilizację stanu klinicznego, natomiast w pozostałej grupie pacjentów (n=10 322) zastosowano leczenie inwazyjne.
Udowodniono, iż pacjenci u których zdecydowano się na leczenie inwazyjne wstrząsu kardiogennego wikłającego zawał serca mieli o 59% mniejsze ryzyko zgonu w czasie pobytu w szpitalu, w porównaniu z grupą pacjentów, u których zdecydowano się na wstępne leczenie zachowawcze (37.7% vs 59.7%; OR 0.41; 95% CI 0.39-0.43; p < 0.0001). Niższy wskaźnik śmiertelności wewnątrzszpitalnej w przypadku zastosowania terapii inwazyjnej dotyczył zarówno pacjentów starszych (≥75 roku życia)(44.0% vs 63.6%; OR 0.45; 95% CI, 0.42-0.49; P < 0.0001) jak i młodszych (<75 roku życia) (30.6% vs 55.1%; OR 0.36; 95% CI, 0.33-0.39; P < .0001).
Podsumowując, w badaniu udowodniono, iż w przypadku wstrząsu kardiogennego wikłającego zawał serca, pacjenci u których wdrożono leczenie inwazyjne mają znacznie mniejsze ryzyko zgonu w porównaniu z tymi, u których zadecydowano o wstępnym leczeniu zachowawczym. Wnioski te pozostają aktualne również dla pacjentów w starszym wieku.
