Zespół parkinsonowski – diagnostyka i możliwości terapeutyczne ►
Redaktor: Arleta Czarnik
Data: 23.11.2021
Działy:
Wykłady z konferencji
Aktualności
| Tagi: | parkinsonizm, otępienie z ciałami Lewy’ego, zanik wieloukładowy, zespół korowo-podstawny, postępujące porażenie nadjądrowe |
Jakie cechy sugerują, że mamy do czynienia z atypowym zespołem parkinsonowskim, a nie czystą chorobą Parkinsona? O objawach, diagnostyce i leczeniu sporadycznych zespołów parkinsonowskich mówi dr hab. n. med. Ewa Papuć z Katedry i Kliniki Neurologii Uniwersytetu Medycznego w Lublinie.
Zgodnie z definicją parkinsonizm to obecność bradykinezy w połączeniu z drżeniem lub sztywnością albo obiema tymi cechami. – Warto pamiętać, że diagnozując zespół parkinsonowski, powinniśmy go oceniać w kończynach: musimy zauważyć spowolnienie ruchu albo spadek amplitudy ruchu. Nawet jeśli obserwujemy bradykinezę podczas chodu, wstawania z głębokiego fotela czy maskowatość twarzy, to zawsze w ocenie parkinsonizmu powinniśmy brać pod uwagę bradykinezę kończynową – przypomina dr hab. Ewa Papuć.
Diagnostykę należy zacząć od wykluczenia wtórnych przyczyn parkinsonizmu (m.in. przyjmowanie leków blokujących receptory dapaminergiczne, strukturalne uszkodzenie zwojów podstawy, infekcje, zaburzenia endokrynologiczne). – Jeśli wykluczymy parkinsonizm wtórny, to najprawdopodobniej mamy do czynienia ze schorzeniem pierwotnie zwyrodnieniowym. Najbardziej prawdopodobna i najczęstsza jest idiopatyczna choroba Parkinsona, ale możliwe są też atypowe zespoły parkinsonowskie – mówi dr hab. Ewa Papuć i wymienia „czerwone flagi”, czyli cechy, które wskazują, że u pacjenta występuje atypowy zespół parkinsonowski.
Otępienie z ciałami Lewy’ego (DLB) to druga po otępieniu alzheimerowkim przyczyna demencji. U pacjentów z DLB występują objawy kognitywne, neuropsychiatryczne i parkinsonowskie. Ekspertka podkreśla, że pogorszenie pamięci nie jest dominującą cechą DLB, omawia kryteria diagnostyczne McKeitha z 2017 r. i możliwości leczenia. Przedstawia nagranie pacjenta z epizodami zaburzeń zachowania w fazie snu REM, które są jednym z kluczowych objawów DLB.
Dr hab. Ewa Papuć omawia także zanik wieloukładowy, który rozpoznaje się na podstawie kryteriów Gilmana z 2008 r. Podobnie jak w przypadku innych zespołów parkinsonowskich możliwe jest jedynie leczenie objawowe. Podejmowano próby zastosowania immunoglobulin i komórek macierzystych w małej grupie pacjentów, ale wykazały one tylko niewielką poprawę i na razie nie są kontynuowane.
Spośród tauopatii przedstawione zostały zespół korowo-podstawny i postępujące porażenie nadjądrowe. Ekspertka omówiła kryteria ich rozpoznawania, przyczyny, możliwości leczenia, przebieg i warianty kliniczne w zależności od lokalizacji złogów białka tau. Zaprezentowała nagrania pacjentów z charakterystycznymi objawami (objaw obcej kończyny, bradykineza kończynowa, niestabilność podstawy podczas chodu).
Wykład został zaprezentowany podczas konferencji Pogotowie Neurologiczne zorganizowanej przez Wydawnictwo Termedia.
Diagnostykę należy zacząć od wykluczenia wtórnych przyczyn parkinsonizmu (m.in. przyjmowanie leków blokujących receptory dapaminergiczne, strukturalne uszkodzenie zwojów podstawy, infekcje, zaburzenia endokrynologiczne). – Jeśli wykluczymy parkinsonizm wtórny, to najprawdopodobniej mamy do czynienia ze schorzeniem pierwotnie zwyrodnieniowym. Najbardziej prawdopodobna i najczęstsza jest idiopatyczna choroba Parkinsona, ale możliwe są też atypowe zespoły parkinsonowskie – mówi dr hab. Ewa Papuć i wymienia „czerwone flagi”, czyli cechy, które wskazują, że u pacjenta występuje atypowy zespół parkinsonowski.
Otępienie z ciałami Lewy’ego (DLB) to druga po otępieniu alzheimerowkim przyczyna demencji. U pacjentów z DLB występują objawy kognitywne, neuropsychiatryczne i parkinsonowskie. Ekspertka podkreśla, że pogorszenie pamięci nie jest dominującą cechą DLB, omawia kryteria diagnostyczne McKeitha z 2017 r. i możliwości leczenia. Przedstawia nagranie pacjenta z epizodami zaburzeń zachowania w fazie snu REM, które są jednym z kluczowych objawów DLB.
Dr hab. Ewa Papuć omawia także zanik wieloukładowy, który rozpoznaje się na podstawie kryteriów Gilmana z 2008 r. Podobnie jak w przypadku innych zespołów parkinsonowskich możliwe jest jedynie leczenie objawowe. Podejmowano próby zastosowania immunoglobulin i komórek macierzystych w małej grupie pacjentów, ale wykazały one tylko niewielką poprawę i na razie nie są kontynuowane.
Spośród tauopatii przedstawione zostały zespół korowo-podstawny i postępujące porażenie nadjądrowe. Ekspertka omówiła kryteria ich rozpoznawania, przyczyny, możliwości leczenia, przebieg i warianty kliniczne w zależności od lokalizacji złogów białka tau. Zaprezentowała nagrania pacjentów z charakterystycznymi objawami (objaw obcej kończyny, bradykineza kończynowa, niestabilność podstawy podczas chodu).
Wykład został zaprezentowany podczas konferencji Pogotowie Neurologiczne zorganizowanej przez Wydawnictwo Termedia.
