Chorzy na SM "za starzy" dla systemu
Redaktor: Agnieszka Katrynicz
Data: 08.08.2011
Źródło: AK, Polska Głos Wielkopolski
Pacjenci ze stwardnieniem rozsianym czują się wykluczeni z systemu opieki. Według przepisów znaczna część z nich jest za stara i zbyt chora na leczenie. Nie mają poradni, programów leczniczych, ani refundowanej rehabilitacji.
Chorzy mogą jedynie liczyć na wsparcie Polskiego Stowarzyszenia Stwardnienia Rozsianego.
- Gdyby nie samopomoc chorych, pomoc naszego stowarzyszenia i rodziny, które finansują rehabilitację, dzisiaj byłabym całkowicie uzależniona od innych - mówi Małgorzata Wrzesińska, która chodzenie zawdzięcza ćwiczeniom zafundowanym jej przez PSSR.
Odkąd przekroczyła 40 lat, została uznana za "chorą nienadająca się do kuracji finansowanej przez NFZ". Jest na to za stara i zbyt chora.
Dlatego chorzy z Wielkopolski domagają się poradni takiej, jaka kiedyś była przy ul. Serbskiej w Poznaniu, gdzie neurolog wiedział co to jest SM. Takie poradnie funkcjonują w innych miastach - ta poznańska została zlikwidowana.
Elżbieta Jastrzębowska, która w Polskim Stowarzyszeniu Stwardnienia Rozsianego w Poznaniu organizuje zajęcia chorym, przyznaje, że najczęściej mówią oni o braku specjalisty i rehabilitacji. Stowarzyszenie pomaga w wielu życiowych sprawach, ale nie zastąpi systemu opieki zdrowotnej.
Na razie system gwarantuje każdemu 30 minut rehabilitacji. A kolejne kierownictwa resortu zdrowia zapowiadają wdrożenie narodowego programu leczenia chorych ze stwardnieniem rozsianym. Projekt powstał w 2005 r. i od tego czasu zapadła cisza.
Za to jest, obowiązujący od stycznia 2010 roku, załącznik prezesa NFZ z punktowym systemem kwalifikacji do leczenia SM interferonem beta. Za wiek do 40 lat można otrzymać 6 punktów. Jeżeli chory znajdzie się w przedziale 40-60 lat, jego szansa drastycznie spada o 3 punkty. Pacjent w wieku emerytalnym automatycznie wyrzucany jest poza nawias (z "zerem" na koncie).
Ważny jest też okres chorowania i tak za trzy lata dostaje się 6 punktów. Staż działa tutaj wyraźnie na niekorzyść, ponieważ ci najbardziej schorowani, którzy walczą z SM więcej niż 10 lat, mogą dostać tylko 1 punkt.
Na leczenie interferonem, nie ma szans osoba w wieku powyżej 40 lat, która choruje od wczesnej młodości.
- Gdyby nie samopomoc chorych, pomoc naszego stowarzyszenia i rodziny, które finansują rehabilitację, dzisiaj byłabym całkowicie uzależniona od innych - mówi Małgorzata Wrzesińska, która chodzenie zawdzięcza ćwiczeniom zafundowanym jej przez PSSR.
Odkąd przekroczyła 40 lat, została uznana za "chorą nienadająca się do kuracji finansowanej przez NFZ". Jest na to za stara i zbyt chora.
Dlatego chorzy z Wielkopolski domagają się poradni takiej, jaka kiedyś była przy ul. Serbskiej w Poznaniu, gdzie neurolog wiedział co to jest SM. Takie poradnie funkcjonują w innych miastach - ta poznańska została zlikwidowana.
Elżbieta Jastrzębowska, która w Polskim Stowarzyszeniu Stwardnienia Rozsianego w Poznaniu organizuje zajęcia chorym, przyznaje, że najczęściej mówią oni o braku specjalisty i rehabilitacji. Stowarzyszenie pomaga w wielu życiowych sprawach, ale nie zastąpi systemu opieki zdrowotnej.
Na razie system gwarantuje każdemu 30 minut rehabilitacji. A kolejne kierownictwa resortu zdrowia zapowiadają wdrożenie narodowego programu leczenia chorych ze stwardnieniem rozsianym. Projekt powstał w 2005 r. i od tego czasu zapadła cisza.
Za to jest, obowiązujący od stycznia 2010 roku, załącznik prezesa NFZ z punktowym systemem kwalifikacji do leczenia SM interferonem beta. Za wiek do 40 lat można otrzymać 6 punktów. Jeżeli chory znajdzie się w przedziale 40-60 lat, jego szansa drastycznie spada o 3 punkty. Pacjent w wieku emerytalnym automatycznie wyrzucany jest poza nawias (z "zerem" na koncie).
Ważny jest też okres chorowania i tak za trzy lata dostaje się 6 punktów. Staż działa tutaj wyraźnie na niekorzyść, ponieważ ci najbardziej schorowani, którzy walczą z SM więcej niż 10 lat, mogą dostać tylko 1 punkt.
Na leczenie interferonem, nie ma szans osoba w wieku powyżej 40 lat, która choruje od wczesnej młodości.
