Komentarz: diagnostyka i leczenie kiły w Europie
Autor: Andrzej Kordas
Data: 09.11.2015
Źródło: Przegl Dermatol 2015, 102, 476–478
Diagnostyka i leczenie kiły w Europie – stanowisko Grupy Ekspertów Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego
Agnieszka B. Serwin, Sławomir Majewski, Ryszard Żaba, Anna Wojas-Pelc, Joanna Maj, Jacek Szepietowski
Agnieszka B. Serwin, Sławomir Majewski, Ryszard Żaba, Anna Wojas-Pelc, Joanna Maj, Jacek Szepietowski
Po przetłumaczeniu i skomentowaniu europejskich zaleceń dotyczących diagnostyki i leczenia rzeżączki Zarząd Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego (PTD) przedstawił polskie tłumaczenie Europejskich zaleceń diagnostycznych i leczniczych dotyczących kiły, opublikowanych w Journal of European Academy of Dermatology and Venereology w grudniu 2014 r. (wersja online była dostępna w październiku 2014 r.).
Powyższe zalecenia, będące trzecią (po zaleceniach z 2001 i 2008 r.), uaktualnioną ich wersją, są jednymi z najnowszych rekomendacji terapeutycznych dotyczących zakażeń przenoszonych drogą płciową. Zostały opracowane przez ekspertów europejskich na podstawie dostępnych dowodów medycznych i zaaprobowane przez najważniejsze europejskie organizacje i towarzystwa naukowe reprezentujące nie tylko dermatologów i wenerologów. Szczególne uznanie budzi najwyższy standard poszukiwania dowodów medycznych, na podstawie których zostały przygotowane.
W Polsce zalecenia dotyczące leczenia kiły i kontroli po jej leczeniu, na których opierali się w swojej pracy dermatolodzy-wenerolodzy, zostały opracowane w 1974 r. i od tego czasu nie były zmieniane pomimo postępu nauk medycznych i istnienia nowych dowodów.
Oficjalne dane na temat zapadalności na kiłę nabytą w Polsce wydają się optymistyczne: w XXI w. (lata 2001–2014) średni współczynnik zapadalności wynosił 2,0 na 100 000 mieszkańców, jego wartość wahała się od 1,6 (2005 r.) do 2,6 (2009 i 2013 r.) i była niższa niż w krajach sąsiadujących z Polską. Niepokój natomiast może budzić występowanie kiły u kobiet ciężarnych (ponad 650 przypadków w wymienionych latach), a przede wszystkim – kiły wrodzonej (192 przypadki, najwięcej – 32 w 2012 r.).
Zapraszamy do pełnej wersji artykułu: pełna wersja artykułu
Powyższe zalecenia, będące trzecią (po zaleceniach z 2001 i 2008 r.), uaktualnioną ich wersją, są jednymi z najnowszych rekomendacji terapeutycznych dotyczących zakażeń przenoszonych drogą płciową. Zostały opracowane przez ekspertów europejskich na podstawie dostępnych dowodów medycznych i zaaprobowane przez najważniejsze europejskie organizacje i towarzystwa naukowe reprezentujące nie tylko dermatologów i wenerologów. Szczególne uznanie budzi najwyższy standard poszukiwania dowodów medycznych, na podstawie których zostały przygotowane.
W Polsce zalecenia dotyczące leczenia kiły i kontroli po jej leczeniu, na których opierali się w swojej pracy dermatolodzy-wenerolodzy, zostały opracowane w 1974 r. i od tego czasu nie były zmieniane pomimo postępu nauk medycznych i istnienia nowych dowodów.
Oficjalne dane na temat zapadalności na kiłę nabytą w Polsce wydają się optymistyczne: w XXI w. (lata 2001–2014) średni współczynnik zapadalności wynosił 2,0 na 100 000 mieszkańców, jego wartość wahała się od 1,6 (2005 r.) do 2,6 (2009 i 2013 r.) i była niższa niż w krajach sąsiadujących z Polską. Niepokój natomiast może budzić występowanie kiły u kobiet ciężarnych (ponad 650 przypadków w wymienionych latach), a przede wszystkim – kiły wrodzonej (192 przypadki, najwięcej – 32 w 2012 r.).
Zapraszamy do pełnej wersji artykułu: pełna wersja artykułu
